Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου

poet novelist playwright

Επικαιρότητα

Σήμερα, 7 Οκτωβρίου 2020, η Δικαιοσύνη θριαμβεύει στη χώρα μας

By

ΣΗΜΕΡΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΣΗΜΕΡΑ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΖΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ — ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΒΙΩΣΑΜΕ ΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΛΕΞΗ “ΝΑΖΙ”
Αναρτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2020

ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Τότε που ήμουν παιδί, στη Λήμνο, και πήγαινα πρώτη δημοτικού, η δασκάλα μας η κυρία Ευαγγελία μας πήγε εκδρομή ένα πρωινό και περάσαμε από τον τόπο των εκτελέσεων – ήταν γερμανική κατοχή. Και είδαμε: στη ρίζα των στύλων ήταν νωπό ακόμα το αίμα της πρωινής εκτέλεσης. Μια ζωή κύλησε από τότε, και ακόμα στα όνειρα μου βγαίνουν οι εφιάλτες εκείνοι μαζί με τις λέξεις “ναζί” και “φούρνοι”. Και ξαφνικά κάποιοι αναζωπυρώνουν αυτές τις λέξεις και αυτούς τους εφιάλτες. Ε, όχι. Περιμένοντας την απόφαση της Δικαιοσύνης. Από στιγμή σε στιγμή
Αναρτήθηκε την παραμονή, 6 Οκτωβρίου 2020

ΑΥΡΙΟ τα αποτελέσματα της δίκης της Χρυσής Αυγής και περιμένουμε με αγωνία. Να ξεριζωθεί πια από τον τόπο μας – με όλη την αιματηρή αποτύπωσή του. Να μην μας ντροπιάζει σαν Έλληνες. Αύριο.
Το πρώτο που αναρτήθηκε, παραμονή της δίκης, 6 Οκτωβρίου 2020

“Ω σχήμα πέτρας δίπυλον!” Η σπηλιά του Φιλοκτήτη δίπλα στο Ιερό των Καβείρων, στη Λήμνο

By

Το Ιερό των Καβείρων στη Λήμνο βρίσκεται σε μια μαγευτική τοποθεσία, από τις ωραιότερες του νησιού, απέναντι από την αρχαία Ηφαιστία. Και σε λίγα μονο βήματα από το Καβείριο, κατηφορικά, φτάνεις σε ένα βραχώδες βέλος που μπαίνει μέσα στη θάλασσα και καλύπτει, σαν “ουρανίσκος” τη σπηλιά του Φιλοκτήτη, όπως την αποκαλούν εκεί. με τις δύο εισόδους, εμπασιές, την “δίπυλη” σπηλιά όπως την περιγράφει ο Σοφοκλής στην τραγωδία του.

Εκεί στο Καβείριο, δυο τρεις δεκαετίες τώρα συνεχίζονται αναστυλωτικά έργα. Και εφέτος, στις 29 Σεπτεμβρίου, με προσκεκλημένους, μεταξύ των οποίων και η υπουργός Πολιτισμού κυρία Λίνα Μενδώνη, έγινε εκδήλωση για τα εγκαίνια των έργων, που οργανώθηκε από την Διεύθυνση Αρχαιοτήτων Λέσβου.

Στην εκδήλωση, μεταξύ άλλων, η Λημνιά φιλόλογος Λουκία Κρασσά απάγγειλε το ποίημα από τη συλλογή μου Επί Πτερύγων Ανέμων, “Ω σχήμα πέτρας δίπυλον”.

Από την πρώτη μου νεότητα αγαπούσα το ερημικό αυτό τοπίο το “χρυσαφένιο” όπως το έλεγα, και πήγαινα συχνά. Μια μέρα, είχα βρει στη σπηλιά κάποια αντικείμενα, ένα μπρίκι, ενα καμινέτο, μια κουβέρτα. και κάτι σκισμένα χειρόγραφα. Φαίνεται πως κάποιος έμενε εκεί. Ποιος ξέρει, ποιος να ήταν. Η θάλασσα μπαίνει μέσα στη σπηλιά αλλά δεν φτάνει ως το βάθος της. Εκεί είναι στεγνά και κάπως σκοτεινά. Όταν κάθεσαι μέσα εκεί, έχεις την εντύπωση πως είσαι ο μόνος άνθρωπος πάνω στη γη, τόση η αίσθηση της ερημιάς.

Το ποίημα:
ΩΔΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
Ω σχήμα πέτρας δίπυλον
Στην Rhoda και τον Terry
Στάθηκα στη σχισμή της πέτρας δίπυλης
Όπου κοιμάται η φωνή του Φιλοκτήτη
Και κραδαίνει τον άνεμο απαπαπαί
Με το χειρόγραφο του Σοφοκλή σκισμένο
Και τα κύματα να μπαίνουν στη σπηλιά
Ακτή μεν ήδε της περιρρύτου χθονός
Κοίταξα προς τη θάλασσα
Πόντος αυλακωμένος από σώματα αλαβάστρινα
Και κεφάλια θεών στεφανωμένα
Κι ο χρόνος να παίζει μαζί μου κρύπτες
Από κρύσταλλα μνήμης αιωρούμενα
Πάνω από τους αιώνες σαν σταλαχτίτες.
*
Εκείνη έκλαψε
Η κορυφαία του χορού
καθώς
Άγγιξε την πέτρα λεία και τα δάχτυλά του επάνω
Μια αφή από βόγκο και άκεα χλωρά
Έκλαψε καταμεσής στους αιώνες
Που φλοίσβιζαν ήσυχα μέσα στη σπηλιά
Εκεί όπου του ανθρώπου τα βάσανα
Ιστορήθηκαν με σχήμα πέτρας
Κι η φωνή της τάραξε τον καιρό
«Αυλαία…», φώναξε, «αυλαία…»
Και άγγιξε τα χειρόγραφα που κείτονταν στα πόδια της
Χαίρ’ ω Λήμνου πέδον αμφίαλον!
*
Κι εκείνος, ο κορυφαίος του χορού
Με τη λευκή γενειάδα και το μάτι
Αρχαίο ήλεκτρο
Ιριδωμένο από άγνωστα ρήματα
Επαναλάμβανε ατέλειωτα την ερημία σε σχήμα
Πέτρας δίπυλον
«Τι φης; Σιωπάς;» φώναξε
Και το πέλαγο σηκώθηκε όρθιο
Με χαίτες κυμάτων παφλάζουσες
Αιωρήθηκε μια στιγμή
Πάνω απ’ τον άφθιτο του Ποιητή λόγο
Και πάλι χύθηκε όπως σε χρόνο κενό
Μέσα στην ίδια από τότε βραχοσπηλιά
Με φθόγγους ιερούς
Μουλιασμένους ηλιοβασίλεμα
Και με τον χοηφόρο να έρχεται ακροπατώντας
Τη λευκή γραμμή.
*
Κοίταξα το τοπίο έρημο
Σταματημένο καταμεσής στους αιώνες
Με το χρόνο παγιδευμένο όπως πουλί ιερό
Στην εγκοπή της πέτρας
Δίπυλης.
Λήμνος, 12 Αυγούστου 1992
Στη σπηλιά του Φιλοκτήτη.

Στην πρώτη φωτογραφία Το Ιερό των Καβείρων, όπου, λέγεται, στα Μυστήρια του μυήθηκαν ο Ορφέας, ο Οδυσσέας, ο Αγαμέμνων, ο Ιάσων. Και καταλαβαίνει κανείς σε τι βάθος χρόνου άκμασε.
Στη δεύτερη φωτογραφία, κατεβαίνω προς τη σπηλιά, κρατώντας ένα σκοινί, γιατί είναι αρκετά απόκρημνα. Τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε το σκοινί.
Η μία είσοδος της σπηλιάς είναι απο τη θαλασσα – και τα νερά είναι αρκετά βαθιά. Η άλλη, στα αριστερά του “ουρανίσκου” υπάρχει μια βραχώδης “σχισμή”. Και από εκεί σέρνεσαι, προσπαθώνας να χωρέσεις.

Ανάρτηση 10 Οκτωβρίου 2020

Παγκόσμια Ημέρα του Alzheimer σήμερα

By

Μπορούμε και μια σκέψη να κάνουμε μόνο. Μια σκέψη σαν ευχή σαν προσευχή, σαν να ψιθυρίζουμε: Σου κρατώ το χέρι, δεν είσαι μόνος.
Πόσο οδυνηρό είναι να βυθίζεται κανείς μέσα στην άννοια, να χάνεται σιγά σιγά σε μια βασανιστική σιωπή, μόνον εκείνος που χάνεται το γνωρίζει στις ελάχιστες στιγμές της διαύγειας. Και μαζί, εκείνα τα πρόσωπα τα αγαπημένα που τον βλέπουν να χάνεται ανυπεράσπιστος.

Μακάρι να υπάρξει μια πιο γενναία πιο στοργική αντιμετώπιση από την Πολιτεία γι’ αυτό το αβάσταχτο δράμα πολλών και ολοένα περισσότερων συνανθρώπων μας.
Και μακάρι να γίνει η καθημερινότητα της ζωής μας λίγο πιο ανθρώπινη, πιο ήμερη, με την παλιά γαλήνη των απλών ανθρώπων, αφού, λένε οι ειδικοί, από εκεί, από το καθημερινό άγχος, από την αγριότητα του βίου σε παγκόσμια διάσταση, ξεκινάει η σιωπηλή αυτή ύπουλη νόσος του Αλτσχάιμερ.

Ας σκεφτούμε, έστω για λίγες στιγμές, αυτή την συγκεκριμένη δυστυχία που σιωπά δίπλα μας.
Γίνεται πιο πολύτιμη η κάθε στιγμή μας.

Αναρτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2020 στο fb

This summer I wanted

By

Τούτο το καλοκαίρι
ήθελα το μάλαμα του ήλιου
να καίει στις φούχτες μου μέσα
λιωμένο σαν όρκος παλιός
Ν’ ανασάνω στο σώμα σου τις πευκοβελόνες
όπως τότε
που κυλιόταν το φεγγάρι στα βρύα
σπαράγματα μιας ζωής που τα ξεβγάζει το κύμα
Και με τους δρόμους μου όλους αγκαλιά να φτάσω
εκεί που τελειώνει το όνειρο
εκεί που αρχίζει η γνώση.

Τούτο το καλοκαίρι ήθελα να γίνω μια Λέξη πελώρια
σαν δρόμος όρθιος που ανεβαίνει στ’ αστέρια
και λαμποβολεί
μια λέξη με τρεις συλλαβές ή και τέσσερις
να περιέχουν όλες τις άλλες – όπως θάλασσα ή έρχομαι!
όπως λαμποβολώ
Το καλοκαίρι φεύγει και με παίρνει μαζί του
ποιος ξέρει για πού..,

Για το καλοκαίρι του κορωνοϊού, 2020
 Αναρτήθηκε στο fb, Αύγουστος 

Ανάρτηση άρθρου από τον συγγραφέα Παναγιώτη Μέντη για την επικαιρότητα του “Πήραν την Πόλη, πήραν την…”

By

“… για την τιμή του κόσμου”

Παναγιώτης Μέντης:

Με συνεπαίρνουν τα ιστορικά μυθιστορήματα και ψάχνω και βρίσκω την ιστορία των αληθινών προσώπων που είναι οι ήρωές τους και γίνεται μ’ αυτό τον τρόπο γοητευτική η μελέτη και οι αποκαλύψεις της ιστορίας.

Αυτό το διάστημα δεν αφήνω από τα χέρια μου ένα από τα πιο υπέροχα ιστορικά μυθιστορήματα που γράφτηκε καιρό πριν, αλλά τώρα αφοσιώθηκα στο διάβασμά του. Αναφέρομαι στο σπουδαίο ιστορικό μυθιστόρημα – έπος, της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου: «Πήραν την Πόλη, Πήραν την…»

Αυτή την εποχή που ζούμε, την αγνώστου εξέλιξης κατάσταση, με την συμπεριφορά των Τούρκων γειτόνων μας, η ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος φωτίζει παράξενα πολλές παραμέτρους συμπεριφορών και κυρίως πολιτικών συμπεριφορών, όχι μόνο δικών μας και των γειτόνων μας, αλλά κυρίως των συμμάχων μας, των φίλων, των μεγάλων και βαρύγδουπων σε τίτλους Οργανισμών, στους οποίους είμαστε μέλη.

Σαφώς δεν βρισκόμαστε στα χρόνια του Βυζαντίου και της εγκατάλειψης του, από όσους λογάριαζαν για συμμάχους τους, οι άρχοντες και ο λαός του. Οι ψυχογραφίες όμως και οι συμπεριφορές των σημερινών συμμάχων του Ελληνικού κράτους, έθνους, λαού, έχουν απίστευτη ομοιότητα με αλλοτινές συμπεριφορές. Συμπεριφορές που κακά τα ψέματα τις είδαμε να επαναλαμβάνονται πάντοτε όταν χρειάστηκε να πάρουν θέση, οι ισχυροί σύμμαχοι και φίλοι μας.

Καλώς ανήκουμε και συμμετέχουμε όπου ανήκουμε και συμμετέχουμε, γιατί φανταστείτε τα όσα θα μπορούσαν να συμβούν, αν δεν διαθέταμε με τον τρόπο έστω που διαθέτουμε φίλους και συμμάχους. Όμως επειδή δεν θέλω να μοιάσω σε εκείνους που τα ξέρουν όλα και έχουν την έτοιμη άποψη για όλα θα κλείσω αυτό το μικρό κείμενο, συστήνοντας το διάβασμα του μυθιστορήματος της αγαπητής μου Μαρίας, με θαυμασμό για την κατάθεση μιας τόσο σοβαρής δουλειάς που βασίζεται σε απόλυτα εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα, αναφέροντας τα λόγια ενός από τους σημαντικούς ήρωες της ιστορίας και του μυθιστορήματος, του Ιωάννη Λόγγου Ιουστινιάνη, του Γενοβέζου που στάθηκε και έχασε τη ζωή του, στο πλευρό του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα: «Θα πολεμήσω μαζί σου για το όφελος της Χριστιανοσύνης και την τιμή του κόσμου».

Παράκληση ο όρος Χριστιανοσύνη μη διαβαστεί με έννοια θρησκοληψίας, αλλά με τη σημειολογική σημασία του, απέναντι στη σημειολογική συμπεριφορά της μετατροπής σε τζαμιά δυο θρησκευτικών μουσειακών χώρων – πρώην Χριστιανικών ναών, στην Κωνσταντινούπολη. Και βέβαια η αναφορά στην «τιμή του κόσμου», είναι επίκαιρη όσο τίποτα άλλο επί των ημερών μας, αφού η τιμή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κάθε πολίτη σε παγκόσμιο επίπεδο προσβάλλεται κατάφωρα από την ανοχή χωρίς ενοχή απέναντι στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο.


Ανάρτηση στο fb, 27 Αυγουστου 2020

Απάντηση Μαρίας:

Αγαπητέ μου Παναγιώτη, Παναγιώτης Μέντης, πολύ με συγκίνησε η ανάρτησή σου αυτη αλλά και τα όσα γράφεις για το βιβλίο και τη σημασία του σήμερα και σε ευχαριστώ. Με τόση διορατικότητα θέτεις την άποψη: “ο όρος χριστιανοσύνη να μη διαβαστεί με έννοια θρησκοληψίας, αλλά με τη σημειολογική σημασία του, απέναντι στη σημειολογική συμπεριφορά της μετατροπής σε τζαμιά δυο θρησκευτικών μουσειακών χώρων – πρώην Χριστιανικών ναών, στην Κωνσταντινούπολη. Και βέβαια η αναφορά στην «τιμή του κόσμου», είναι επίκαιρη όσο τίποτα άλλο επί των ημερών μας, αφού η τιμή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κάθε πολίτη σε παγκόσμιο επίπεδο προσβάλλεται κατάφωρα από την ανοχή χωρίς ενοχή απέναντι στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο”.

Πολύτιμη για εμένα αλλά νομίζω και για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο η τοποθέτησή σου με αυτήν ακριβώς την έννοια. Και δεν έχω λόγια να σε εχαριστήσω. Έγραψα τόσα πολλά για την Αγια-Σοφιά μας αυτές τις σκοτεινές μέρες, πόνεσα τόσο πολύ, όμως αυτό που είδα ήταν μόνον η αδιαφορία του λεγόμενου χριστιανικού και πνευματικού κόσμου – λίγα λόγια παρηγορίας μόνο, έτσι που για άλλη μια φορά να προδίδεται χωρίς ενοχή ό,τι πιο ιερό και σε παγκόσμιο επίπεδο μάς άφησε η μνήμη του αίματος. Και τι ωραία που αναφέρεις τον λόγο του Ιωάννη Ιουστινιάνη “για την τιμή του κοσμου!” Ήταν την ημέρα που πήγε οικειοθελώς, με τους εφτακόσιους του κατάφρακτους πολεμιστές, να πολεμήσει στο πλευρό του αυτοκράτορα “για το όφελος της χριστιανοσύνης και για την τιμή του κόσμου” είχε πει.

Μου έκανες μεγάλο δώρο, Παναγιώτη, με όσα έγραψες. Αλλά και για τον τρόπο που ερμήνευσες κάποια πράγματα.


Αναρτηση 27 Αυγούστου 2020

Και ένα σχόλιο Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, ανάρτηση 27 Αυγ. 2020:


Εκείνο που περίμενα ήταν να ευαισθητοποιηθεί ο ίδιος ο σημερινός Πάπας – επωμιζόμενος συμβολικά την ιστορική ενοχή απο εκείνον τον τότε Πάπα του ζοφερού 1453 [που πρόδωσε τον αυτοκράτορα, τότε, αθετώντας την υπόσχεση που του είχε δώσει να του στείλει επικουρία, με αντάλαγμα την ενωτική λειτουργία του filiogue.] Όμως ούτε ο Τότε ούτε ο Τώρα. Αλλά και ούτε κάποιος άλλος. Και αυτό που μένει είναι: Από μόνη της η Αγια-Σοφιά – σήμερα και η Μονή της Χώρας – να αντισταθούν από δρόμους άλλους.

Όμως ας θυμηθούμε πως ο προηγούμενος Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ήρθε στην Αθήνα και ζήτησε συγνώμη για τους βανδαλισμούς των σταυροφόρων στην Αγια-Σοφιά το 1204.

Αναρτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2020

Ανάρτηση για τα εγκαίνια της Αίθουσας Μεγάλων Ευεργετών της Λήμνου και της Δανειστικής Βιβλιοθήκης

By

Σήμερα της Παναγίας και μου έκαναν το πιο όμορφο δώρο!


Εδώ στην ακριτική Λήμνο, στο Σαχτούριο Μέγαρο, τελέστηκαν σήμερα, ανήμερα της Παναγίας, τα εγκαίνια της ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΥΕΡΓΕΤΩΝ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ. Λίγοι οι καλεσμένοι, λόγω της πανδημίας, όμως πολύ φιλική και εγκάρδια η ατμόσφαιρα. Ο Δήμαρχος Λήμνου, κύριος Δημήτριος Μαρινάκης, που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε το έργο και το βοήθησε να πραγματοποιηθει, ο Μητροπολίτης Λήμνου που τέλεσε τον αγιασμό, και λίγοι ελάχιστοι με τις μάσκες μας όλοι. Η ομάδα εθελοντικής εργασίας που δημιουργήσαμε και δουλέψαμε συλλογικά, και λίγοι συμπατριώτες υποστηρικτές της προσπάθειάς μας οι περισσότεροι.

Μαζί με την Αίθουσα των Ευεργετών, στο ίδιο Σαχτούριο Μέγαρο, έγιναν και τα εγκαίνια της Δανειστικής Βιβλιοθήκης του Δήμου – με τα εφτασκόσια βιβλία από την βιβλιοθήκη μου για την έναρξή της – αυτά που είχα στείλει δύο χρόνια πριν. Κι ακόμα, ετοιμάσαμε ό,τι χρειάζεται για να λειτουργήσει, στον χώρο της δανειστικής, μια ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ, και χαίρομαι που η κοινωνία της Λήμνου την δέχτηκε με πολύ ενδιαφέρον.

Στη δική μου νεότητα, όταν χρόνια ζούσα εδώ και: “ο ορίζοντας θαμπό γιαλί που μου έκρυβε τον κόσμο” όπως έλεγα, δεν υπήρχε ούτε ίχνος βιβλιοπωλείου, ούτε ίχνος βιβλίου ή πνευματικής ζωής. Και χαίρομαι που σήμερα – και με τη δική μου συμβολή – έγιναν όλα αυτά. Βασικά, με τη βοήθεια του Δημάρχου κυρίου Μαρινάκη που τα πίστεψε και μας εμπιστεύτηκε να τα πραγματοποιήσουμε.

“Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές, ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω”

Αυτός ο στίχος του Ελύτη κυριαρχούσε σε όλα τα χρόνια που προετοιμάζαμε την δημιουργία της Αίθουσας Ευεργετών. Ήταν εκείνα τα πάμφτωχα παιδιά που είχαν φύγει τότε από το νησί, στην πιο τρυφερή τους ηλικία, να βρούνε μια καλύτερη τύχη, και πήραν μαζί τους τον άνεμο του βουνού του χωριού με το πουρνάρι και την ακόνιζα, στα χρόνια που το νησί ήταν ακόμα σκλαβωμένο, και έγιναν όλοι πολίτες διαπρεπείς εκεί που πήγαν, αλλά και για την σκλαβωμένη μικρή πατρίδα τους έφτιαξαν σχολειά και εκκλησιές, “γενναίοι ή εις σμικρόν γενναίοι”.

Η Αίθουσα τως Ευεργετών είναι στην ουσία μια Αίθουσα Μνήμης – μνήμης και έκφραση τιμής από το νησί, κι ας έγινε με καθυστέρηση ενός αιώνα. Έγινε όμως! Πριν ο πανδαμάτωρ αφανίσει και τα πρόσωπά τους ακόμα.

Μεγάλες ευχαριστίες!

Αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες ίσως των βιβλίων μου, μοιράζομαι μαζί σας αυτή τη χαρά! Γιατί όταν κάτι καλό γίνεται που βοηθάει έστω και μόνο την ψυχή ενός ανθρώπου, το καλό ανήκει σε όλους μας!
ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Στην φωτογραφία με τον Δήμαρχο Λήμνου κύριο Δημήτριο Μαρινάκη, τον Έπαρχο Λήμνου και τον Μητροπολίτη μας

Αναρτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2929

“Το Ξύλινο Τείχος” στην Ευρωπαϊκή Ένωση”, Ιούλιος 2020

By

Η ζωή μάς αιφνιδιάζει κάποιες φορές. Και εκεί που λες, ως εδώ ήταν, όσα έγραψα όσα είπα, για όσα πόνεσα και αγωνίστηκα για όσες αλήθειες για όσο άδικο, τέλειωσαν, τελειώνουν – γιατί και ο χρόνος εγγύς.

Όμως η ζωή ως το τελευταίο σου λεπτό σε αιφνιδιάζει. Και ενώ ήμουν σε εκείνη τη στιγμή του “τόσο μπόρεσα”, τόσο άντεξε το έργο μου, έρχεται ένας αναγνώστης από τις Βρυξέλλες άγνωστος σε εμένα όμως με αγάπη βαθιά για τα βιβλία μου, να με τιμήσει.

Και μαθαίνω πως είναι ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο πρέσβης, κύριος Ιωάννης Βράιλας, που μου αναγγέλλει πως, σε ένα πρόγραμμα που κάνει η Βιβλιοθήκη του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (να προτείνει κάθε χώρα το βιβλίο ενός συγγραφέα), εκείνος επέλεξε το μυθιστόρημα μου “Το Ξύλινο Τείχος” ως ελληνική πρόταση, για τις “καθαρές αξίες του” είπε, όταν μου μίλησε.

Και δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω.
Αισθάνομαι βαθιά ευγνώμων.

Αυτές τις “καθαρές αξίες” πολύ αγωνίστηκα να τις ανασύρω από το μακρινό παρελθόν, να τις φέρω σε μια διάσταση του παρόντος χρόνου. Βήμα βήμα να περπατώ τα δυόμισι χιλιάδες χρόνια, για να γράψω το μυθιστόρημα αυτό, έτσι που να το αγαπήσουν οι νέοι, να βρούνε τις ρίζες τους.

Επιλέγω ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο της Ανάρτησης στην διαδικτυακή πλατφόρμα της Βιβλιοθήκης του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το πρόγραμμα: Readers of Europe Reading List.

Στο προτεινόμενο μυθιστόρημα πρέπει να υπάρχει, είπαν, ένας συμβολισμός σχετικά με τα διλήμματα της ανθρωπότητας σε καιρούς κρίσης, εν προκειμένω, μια σαφής αναφορά στην δοκιμασία της πανδημίας που χτύπησε τον πλανήτη.

Και μεταξύ άλλων, ο πρέσβης κύριος Ιωάννης Βράϊλας στο κείμενό του αναφέρει:

“Το ιστορικό μυθιστόρημα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου “Το Ξύλινο Τείχος” προσφέρει μια σαγηνευτική προσέγγιση στις αξίες, στα πιστεύω και στους φόβους των αρχαίων Ελλήνων.
Υπογραμμίζει την σημασία μιας πεφωτισμένης αρχηγείας, ιδιαίτερα την στιγμή που έρχεται αντιμέτωπη με την Ύβρι και την αλαζονεία που πυροδότησαν τα κυριαρχικά όνειρα των Περσών, το 480 π. Χ.

[…] Μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση από τον Θεμιστοκλή, ένα λαμπερό ιστορικό παράδειγμα, για το πώς η διορατική σκέψη, το σθένος, οι καινοτόμες ιδέες, η ειλικρίνεια και η συμμετοχικότητα μπορούν να μας βοηθήσουν να υπερνικήσουμε και τις πιο δυσμενείς καταστάσεις. Πρωτίστως όμως, η επιτυχία του Θεμιστοκλή βασίστηκε στις αξίες της Δημοκρατίας και της συμμετοχής στα κοινά, οι οποίες γεννήθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα και συνιστούν τα θεμέλια της δικής μας Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, το μυθιστόρημα “Το Ξύλινο Τείχος” μάς εμπνέει και μας υπενθυμίζει την διαχρονική αξία των δημοκρατικών αρχών.

Τα έργα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας δεν χρειάζονται συστάσεις. Και η σύγχρονη όμως ελληνική λογοτεχνία έχει να παρουσιάσει αριστουργήματα, που δεν εξαντλούνται στους δύο νομπελίστες Έλληνες ποιητές, τον Γιώργο Σεφέρη και τον Οδυσσέα Ελύτη».

Ευχαριστώ τις Εκδόσεις Πατάκη, την διαπρεπή κυρία Άννα Πατάκη, που σε ώρα βαθιάς κρίσης, 2017 και Φεβρουάριος 2018, εξέδωσαν το εξακοσίων σελίδων μυθιστόρημα μου “Το Ξύλινο Τείχος” για την νέα του διαδρομή.
Όμως πάνω απ’ όλα, ευχαριστώ τον Μόνιμο Αντιπρόσωπο της Ελλάδας στην ΕΕ, τον πρέσβη κύριο Ιωάννη Βράιλα, που τίμησε το βιβλίο μου – για τις αξίες του βιβλίου.

Μια καλημέρα με λευκούς θαλασσινούς ανέμους και ευχαριστίες.
Τίποτα δεν μας χαρίζεται – και το πιο μικρό δώρο το κερδίζουμε με καθαρό αγώνα και δικά μας πιστεύω!

Αναρτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2020

Link to the official site

Τελευταία νύχτα στην Αγια-Σοφιά – Πορφυρίου μοναχού θρήνος

By

Πορφυρίου μοναχού θρήνος:

Τον σπαραγμό της Αγια-Σοφιάς δεν μπορώ να τον αγγίξω ακόμα. Και λέω, πιο ύστερα, μετά την κραυγή, μετά το αίμα του αυτοκράτορα. Με αυτό θα τελειώσω, λέω, την ιστόρησή μου. Είναι η διαχωριστική του χρόνου, που με κύκλωσε σαν τον όφι του δελφικού τρίποδα.

(…)
Με το πρώτο σκοτάδι, γλίστρησα και μπήκα μέσα στην Αγια-Σοφιά. Εκεί ήθελα να περάσω τη νύχτα. Να ανασάνω την ψυχή της, θυμίαμα και μύρο.
Έκανα το σημείο του σταυρού και πάγωσα. Ένα ρίγος στο αίμα μου, σαν να φύσηξε κρύος αέρας.
Δεν ήμουνα μόνος εκεί, το αισθανόμουνα, και προσπάθησα ν’ αφουγκραστώ.
Προχώρησα προς τα δεξιά και πήγα πλάγια του θρόνου. Έστρεψα και τον είδα. Είχανε μαδήσει τα χρυσάφια του και ήτανε γυμνός, γεγυμνωμένος.
Εκείνη την ματωμένη Αγια-Σοφιά πήρα μαζί μου φεύγοντας, με το νεκρικό σκοτάδι και τα βουβά πρόσωπα των αγίων. Την πήρα μαζί μου και την ζέστανα στον κόρφο μου και άρχισε
πάλι να λάμπει, αρχίσανε να βγαίνουνε από μέσα της τα ωσαννά, και τότε τηνε κρέμασα ψηλά να φέγγει τη νύχτα του κόσμου.

(…)
Άκουγα τα τριξίματα και προσπαθούσα να πάρω σημάδι αναφοράς για τους αιώνες τους επερχόμενους.
Ώσπου απόκαμα και λύγισα στο μάρμαρο απάνω το γυμνό. Εκεί άπλωσα το σώμα μου το πονεμένο και αποκοιμήθηκα. Είχα τα χέρια μου απλωμένα, έτσι που σχηματίζανε με το σώμα μου σταυρό.
Ένας σταυρός ήμουνα ζων, που έμπαινε όρθιος στον τόπο του Μαρτυρίου.

(…)
Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα, και εκείνη η αίσθηση από τα κρυστάλλινα νερά του ονείρου μού δρόσιζε την ψυχή.
Όταν συνήλθα, ανασηκώθηκα ξαφνιασμένος και κοίταξα γύρω, να συνδεθώ με τον χρόνο. Ξημέρωνε. Και έπρεπε να βιαστώ, το γενοβέζικο με περίμενε στον Κεράτιο.

Τότε, είδα. Το αίμα κυλούσε από το σημάδι της ώχρας που είχα στο μέτωπό μου, και έσταζε απάνω στο ψηφιδωτό της Αγια-Σοφιάς. Το άγγιξα με το χέρι μου. Ένα λεπτό αυλάκι από κόμπους αίματος, η μαρτυρία του ανώνυμου πολεμιστή, και ρίγησα.
Με το αίμα ετούτο δέθηκα μαζί σου, είπα. Αίμα δικό μου και αίμα δικό σου. Για πάντα.
Τώρα λέω, ναι. Το αίμα μου εκείνο ήτανε ένας άλλος όρκος. Αίμα του μυστηρίου και όχι της μάχαιρας.

Μια καλημέρα με το αίμα του Μυστηρίου – και ας το φοβηθεί ο κάθε ιερόσυλος. Είναι πιο δυνατό από το αίμα της μάχαιρας.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Πήραν την Πόλη, πήραν την”

Αναρτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020, παραμονή της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί

Όχι, δεν έγινε η Αγια-Σοφιά τζαμί

By

Η μακριά διαδρομή μου γραφής και σκέψης μου έμαθε πως: “Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από την βεβαιότητα που έχει το πνεύμα όταν βρίσκεται μπρος στην Αλήθεια”.

Και η δική μου “αλήθεια”, αυτή που με ψυχή και με έσω όραση έχω μπροστά μου, μου λέει πως: Η ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΖΑΜΙ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, παρόλο που μέσα της σε λίγο θα πραγματοποιηθεί με λόγο και με παρουσία η δική τους προσευχή.

Η Αγια-Σοφιά παραμένει ως τα βάθη τα άρρητα της “ψυχής” της και ως τις ακρότατες απολήξεις της αισθαντικότητάς της, ως τα πέρατα της άληστης Μνήμης της και ως την ανεξιχνίαστη ακόμα ενέργεια την ζώσα που κρύβει βαθιά στα σπλάχνα της, η ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑ παραμένει στους αιώνες Το Ιερό Σύμβολο Της Οικουμένης. Σύμβολο και ιερός “Βράχος απόρθητος που πάνω του έσπαζαν τα κύματα του Ισλάμ” επί 1123 χρόνους και 17 ημέρες.

Είχαν τα δικά τους Τεμένη, τους δικούς τους χώρους ευλάβειας. Οι χρονογράφοι του καιρού της Άλωσης μιλούσαν με σεβασμό για την θρησκευτική ευσέβεια του γνήσιου μουσουλμάνου, αναφερόμενοι στον Χαλήλ που ήταν ο πρώτος στρατηγός του Μωάμεθ, τότε – κι ας πρόδιδε στον αυτοκράτορα τον αυθέντη του.

Κι εγώ η ελάχιστη, που τόσο πόνεσα γράφοντας το μυθιστόρημά μου, τέσσερα ολόκληρα χρόνια να πηγαίνω και να κάθομαι με τις ώρες μέσα στην σκοτεινή και βουβή τότε Αγια-Σοφιά, κάποτε να κλαίω μαζί της και κάποτε να δέχομαι τους κραδασμούς από τα θηριώδη γεγονότα του αίματος των τριών ημερών της τελικής σφαγής, τώρα, λέω, σήμερα, αύριο, πάντα, ώσπου ξανά να σεβαστούν τη σιωπή της και να της δώσουν πίσω τον σεβασμό που της οφείλουν, να της δώσουν πίσω τη γαλήνη της σιωπής, εκεί θα είμαι, στις γωνιές που καθόμουν μονάχη και έγραφα μέσα μου τις σελίδες της μυθιστορίας.

Μια μικρή παράγραφο θα βάλω μόνο από το βιβλίο μου – και δεν ήξερα όταν την έγραφα πως θα την ζούσα ξανά. Ήταν τη στιγμή που έπεσε ο Σταυρός από τον τρούλο της με έναν τεράστιο γδούπο, στις 29 εκείνου του Μάη του σταυρικού. Και λέει ο ήρωάς μου, ο Πορφύριος:

“(…) Ο σταυρός που στεκότανε αιώνες απάνω στον τρούλο της Αγια-Σοφιάς έπεφτε στη γη με τρομακτικό κρότο. Η χριστιανοσύνη γκρεμιζόταν. Η χιλιόχρονη αυτοκρατορία παραδινόταν πια στον ξένο θεό του Ισλάμ. Και η δοξασμένη βασιλίδα δεν ήτανε πια θεοφύλακτη. Να τον άκουσε άραγε η Δύση τον γδούπο εκείνον τον ανατριχιαστικό; Να τον άκουσε ο πάπας και οι χριστιανοί ρηγάδες, που εγκατέλειψαν μονάχο και αβοήθητο τον αυτοκράτορα στην ύστατη ώρα του χαμού του; Να τον άκουσαν άραγε; Ή κομμάτι κομμάτι, σπάραγμα σπάραγμα, θα εξουσιάζει τον χρόνο τον επερχόμενο, ταράζοντας στον αιώνα τις συνειδήσεις”.

Σήμερα, στην δεύτερη βεβήλωσή της, εύχομαι μόνο: Να τον “ακούνε” τον σπαραγμό της Αγια-Σοφιάς όχι μόνον οι “χριστιανοί ρηγάδες” αλλά και κάθε πολιτισμένος άνθρωπος και να τον αποτρέψουν με τη δύναμη της δικαιοσύνης.

Και κάτι ελάχιστο ακόμα: Μια ζωή σκυμμένη πάνω στα βιβλία και στις γραφές, έμαθα πως: “Τίποτα δεν χάνεται από αυτό που έχει υπάρξει”. Ό,τι έχει υπάρξει, υπάρχει στον αιώνα. Υπάρχουν όλοι εκείνοι που προτίμησαν τον τιμημένο θάνατο πάνω στα ματωμένα τείχη του Αγίου Ρωμανού, έγιναν μάρτυρες. Και οι μάρτυρες ποτέ δεν πεθαίνουν, ξαγρυπνούν μόνο. Και περιμένουν.

Η ανάρτησή μου αυτή για σένα άγνωστε φίλε του fb, είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις. Για την δικαιοσύνη

Αναρτήθηκε σήμερα, Παρασκευή, 24 Ιουλίου 2020

Τρεις μέρες μετά την απόφαση μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί

By

Και επειδή όλα πια παίρνουν τον δρόμο μιας καθαρής διαπραγμάτευσης

Επειδή και οι μετα-κλαυθμοί ή μετα-οδυρμοί δεν ωφελούν σε τίποτα.
Επειδή η Ιστορία και τα λάθη της Ιστορίας επαναλαμβανονται χωρίς να διδάσκουν – αφού μόνον η συνείδηση διδάσκει.
Και επειδή μπορεί ακόμα να γεννηθεί κάτι Καλό αν υπάρξει καλή διαχείριση.

Παραθέτω τούτη την διαλεκτική:
Στο στρατόπεδο του σολδάνου Μεχμέτ – τότε – στον σταυρικό Μάη του 1453, υπήρχαν 35 χιλιάδες χριστιανοί, ενώ οι αμυνόμενοι με τον αυτοκράτορα ήταν πέντε χιλιάδες ούτε, έγκοποι και ματωμένοι. Όμως ο νεαρός Μεχμέτ τους χρησιμοποιούσε με μια αλάνθαστη μέθοδο. Τους άφηνε να στέλλουν με τα βέλη τους μηνύματα, σχετικά με τις αποφάσεις του, στον αυτοκράτορα.

Σήμερα, τα θλιβερά γεγονότα έγιναν με την ίδια στρατηγική μέθοδο: Ανάγγειλε την απόφασή του ο σημερινός σολδάνος περί μετατροπής της Αγια-Σοφιάς σε τζαμί και περίμενε. Κι αφού είδε πως ο “δρόμος ήταν ανοιχτός” χωρίς αντίσταση καμιά, το προχώρησε. Αυτή ήταν από πάντα η στρατηγική τους. Βολιδοσκοπούσαν πρώτα.

Και ούτε θα σταματήσουν με την ίδια μέθοδο να προχωρούν.

Είχα τις ελπίδες μου πως ο Πάπας θα μπορούσε να παρέμβει – ιδιαίτερα με την ιστορική ενοχή που τον βαραίνει, αν τον βαραίνει, για την ματαίωση, του -τότε- Πάπα, της συμφωνηθείσης με τον Παλαιολόγο – έναντι της ενωτικής λειτουργίας του filioque – επικουρίας.

Και λέω. Πόση δικαιοσύνη θα είχε μια προσπάθεια: Αν υπήρχε η κατανόηση ώστε η Αγία Σοφία, αντί να γίνει τζαμί, να λειτουργήσει, μαζί με την ιδιότητα του Μουσείου, ΚΑΙ ως χριστιανικός ναός, αποκτώντας την αρχική της ταυτότητα – έστω και μία φορά τον χρόνο.

Πόση δικαιοσύνη και σεβασμό θα είχε μια τέτοια συμφωνία! Έναντι των δικών τους τεμενών που ετοιμάζονται εδώ.

Γιατί πέρα από τις επίσημες σκοπιμότητες, το θέμα της Αγια-Σοφιάς αφορά όχι μόνο στις κυβερνήσεις αλλά και στην ψυχή του κάθε πολιτισμένου ανθρώπου. Γιατί η Αγια-Σοφιά δεν είναι μόνο το Οικουμενικό Σύμβολο της χριστιανοσύνης, είναι και Σύμβολο της Ιστορίας του Ελληνισμού, είναι Σύμβολο της αυτοθυσίας εκείνων που πέρασαν στο πάνθεο των αθανάτων μαζί με τον μαρτυρικό αυτοκράτορα και τον λαό του.

Και η πρότασή μου αυτή δεν υπάρχει μόνο ως μια διάσταση της Ποίησης.
Θέλω να πιστεύω πως είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική και ιστορικά έντιμη. Πάει να πει, έχει όλη την ιστορική δικαιοσύνη.

Αναρτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2020

Οι ψαλμωδίες μέσα στην Αγια-Σοφιά, ένα αληθινό επιστημονικό θαύμα!

By

Η καθηγήτρια κα Μαρία Ευθυμίου μού είχε τηλεφωνήσει παραμονές της μετατροπής, γιατί της είχα στείλει το “Πήραν την Πόλη, πήραν την…” και είχαμε μιλήσει για την Αγία Σοφία

Η πεφωτισμένη καθηγήτρια κα Μαρία Ευθυμίου ανάρτησε σήμερα στο Athens Voice πως:
“Ο κ. Ερντογάν ματαιοπονεί. Ακόμα και τους τοίχους της Αγίας Σοφίας να ξύσει για να μετατρέψει το μνημείο σε τζαμί, βυζαντινοί ύμνοι θα αναδίδονται. Σε θεσπέσια ελληνικά. Στους αιώνες των αιώνων!”

Δεν κατάφερα να της απαντήσω εκεί που το έγραψε, δεν μπόρεσα, γι’ αυτό γράφω εδώ το σχόλιο μου: Σας ευχαριστώ κυρία Μαρία Ευθυμίου. Ο λόγος σας είναι ο πιο ωραίος που έχω ακούσει για την Αγια-Σοφιά!

Και τον συμπληρώνω:
Τώρα πρέπει οι επιστήμονες του πανεπιστημίου Stanford — που κατάφεραν να αναπαράγουν ψηφιακά και να ανασυνθέσουν τις ψαλμωδίες που ακούγονταν εκεί πριν από 1500 χρόνια — λοιπόν, τώρα θα πρέπει να ελευθερώσουν τις ψαλμωδίες αυτές, για να γίνει ο λόγος σας ή ο οραματισμός σας ένα αληθινό επιστημονικό θαύμα! Μέσα στην Αγία Σοφία μας να ακούγονται μόνο οι ψαλμωδίες εκείνες! Και να είναι αληθινές!

Και ας θυμούνται όλοι, και εκείνοι που δεν βοήθησαν, και εκείνοι που για δεύτερη φορά βεβηλώνουν τον ιερό ναό, πως η Ιστορία δεν συγχωρεί.

Αναρτήθηκε την επομένη της μετατροπής, 11 Ιουλίου 2020 

Τώρα δεν λες τίποτα. Σωπαίνεις μόνο.

By

“Σώπα, κυρία Δέσποινα, μην κλαίεις μην…”

Όμως και να σωπάσω δεν μπορώ. Κανείς δεν βοήθησε την Αγια-Σοφιά μας. Λίγα λόγια μόνο του περιθωρίου και ούτε. Αβοήθητη παραδόθηκε στο έλεος της νέας λεηλασίας. Μόνο που αυτή η σημερινή λεηλασία δεν αφορα στον χρυσό και στον άργυρο. Αυτή η λεηλασία θα γίνει βαθιά μέσα στην Ψυχή της. Και στη Σιωπή της. Στο βαθύ Μυστήριο που κλείνουν τα πονεμένα σπλάχνα της. Αυτό το Μυστήριο που την ύψωσε σε οικουμενικό Σύμβολο. Όμως ο χριστιανικός κόσμος την πρόδωσε άλλη μια φορά. Όπως -τότε- την είχε προδώσει. Τότε – όταν άφησε αβοήθητο τον μαρτυρικό αυτοκράτορα ο πάπας, ματαιώνοντας την υποσχεμένη – έναντι της ενωτικής λειτουργίας του filioque – επικουρία.

Ένα σχόλιο:
Αυτός ο ξεσηκωμός, που γίνεται τώρα για τον πόνο της Αγια-Σοφιάς, όφειλε να είχε γίνει ΠΡΙΝ από τον νέο βανδαλισμό της. Να αποτραπεί αυτό το νέο αιματοκυλισμά της. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Μόνο που τούτη τη φορά δεν θα φανεί ούτε στάλα αίμα. Βαθιά στην ψυχή της την σπαραγμένη θα κρυφτεί η νέα εγκατάλειψη της από Θεό και ανθρώπους. Και η ενοχή της χριστιανικής Δύσης θα γίνει πιο βαθιά πληγή – συνεχιζόμενη από την προδοσία του τότε πάπα.

Ανάρτηση 10 Ιουλίου 2020, ημέρα μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί