Current affairs

Πολλοί φίλοι και φίλες του διαδικτύου μού στέλλουν τα “πακέτα” με βιβλία που παράγγειλαν για τις Γιορτές. Και με παρηγορεί. Μακάρι να το κάνουν περισσότεροι. Μια μικρή ανάσα να πάρει ο κόσμος του βιβλίου που τόσο βαθιά λαβώθηκε από την οδυνηρή δοκιμασία, αυτή που ακόμα σέρνεται πάνω στις ζωές μας.
Και όταν λέμε “βιβλίο” εννοούμε όλη την αλυσίδα, από τον τυπογράφο, τον βιβλιοδέτη, τον βιβλιοπώλη, τον συγγραφέα. Ένας κόσμος ολόκληρος που, σε καιρούς χειμαζόμενους ή καιρούς αβροχίας, κανείς δεν τον χρειάζεται – ή έτσι νομίζει.

Οποιοσδήποτε κοινωνικός κλάδος και αν πληγεί, πάντα θα υπάρχει μια άμεση κυβερνητική συνδρομή, θα υπάρξει η ανάγκη μιας κοινωνικής μερίδας για τις υπηρεσίες του.

Το “βιβλίο” πώς να απεργήσει ή να σιωπήσει. Κανείς δεν θα το αναζητήσει. Γιατί κανείς δεν το έχει άμεση ανάγκη – ή έτσι νομίζει, λέω πάλι.

Κάποτε, όταν συν-μετέφραζα το “Θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον της Σουηδής Σέλμα Λάγκερλεφ, είχα διαβάσει πως, δυο παιδιά μπήκαν σε ένα σπίτι και, επειδή δεν βρήκαν τίποτα να κλέψουν, έβγαλαν τα μάτια ενός καναρινιού που ήταν στο κλουβί.
Και δουλεύοντας όλη μέρα πάνω σε αυτό το βιβλίο-ευαγγέλιο της παιδικής ψυχής, αναρωτήθηκα: Αν τα δύο αυτά παιδιά είχαν διαβάσει το μυθιστόρημα, θα έκαναν την ειδεχθή πράξη;

Στη βιασύνη της καθημερινότητας, σκεφτόμαστε μόνον αυτό που μας λείπει ως άμεση ανάγκη του σώματος. Και ξεχνάμε πως η ανάγκη της ψυχής, η λαβωματιά της, είναι πιο ουσιαστική. Και μόνον το καλό βιβλίο μπορεί να την θεραπεύει.
Γι’ αυτό που μας πρόσφερε σε κάποια δύσκολη στιγμή μας. Γι΄ αυτά που μας έκανε να σκεφτούμε για να γίνουμε λίγο καλύτεροι ή λίγο πιο σοφοί. Ή, ακόμα, γιατί σε κάποια σημαντική ώρα διχασμού μάς κράτησε από το χέρι και μας ανέβασε.
Αν σκύψει μέσα του κανείς, θα βρει άπειρες στιγμές που ένα καλό βιβλίο τον στήριξε. Μια φράση ακόμα. Ένα θεατρικό έργο. Η δημιουργία του πνεύματος. Και μαζί όλη η ακολουθία των ανθρώπων, που θα την υλοποιήσουν.
Ο Φρόιντ είπε: “Όσες φορές έχω φτάσει στα βάθη της ψυχής, βρήκα εκεί τον Ποιητή που έφτασε πριν από εμένα”
Σήμερα, ένα χρόνο μετά από την βασανιστική πάλη με τον “αρχέγονο δράκοντα” της κορώνας, που

τον έκαναν αόρατο οι χιλιετίες του, το Βιβλίο μάς έχει ανάγκη.
Ήδη ο πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων, μίλησε για την ανάγκη στήριξης του ΒΙΒΛΙΟΥ, τούτον τον δύσκολο καιρό, που έμεινε χωρίς κρατική βοήθεια και χωρίς σχεδόν βιβλιοπωλείο.
Σας εύχομαι ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, φίλοι μου
Και καλύτερος να είναι ο χρόνος που σε λίγο θα ξημερώσει, πιο στοργικός και πιο συμπονετικός. Με το Φως το “εξ ύψους Ανατολήν” στις μέρες μας.
Τα βιβλία της ανάρτησης ήταν το δικό μου δώρο “πακέτο” των εκδόσεων Πατάκη για τις Γιορτές και τους ευχαριστώ.

Αναρτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2020, στον εγκλεισμό της πανδημίας

2021 rising

History doesn't teach
και ούτε τα λάθη της Ιαστορίας”
only consciousness can teach

To carry all the blood the cry the mourning
and with footsteps of time
from Ipsilanti and Androutsos and the anonymous
So that they kneel before you those
who loved you deeply
who betrayed you
who glorified you while you were tortured
So you can stand upright ageless and sullen
your youth renovated like an eagle's by 
the oaths of the dead

And the Great Day blossoming with Jasmine
Basil and marjoram from Despo's garden

And Time upright beside you
to salute your march from the deep
darkness of slavery
And Papaflessa's charge like raging
wind to bring the cry of the Mother
carrying her newborn dead still on her nipple
and the wailing, Oh, the wailing of the eagles

Bring all these and silence so much silence
so they can be heard!
Because we've had enough of festivities.

And don't ask, Oh, don't ask about the brave ones
those who sacrificed their life
And those who were stabbed on the back
Only the oaths remember
- so they can feel pain, Oh, to feel the pain!
And after, embrace them with affection
speak of them again of love and oaths
that have no price
they will understand.

As for the scene - bring the nights
with those standing guard in the alleys
children laying dead in the backstreets
Bring some of your rivers
with their waters risen against oblivion
to quench the thirst of the hunted
Bring the galloping from the horsemen
the moment they charged like freedom
so that the sound will be alive
for this Holy Day that rises.

Bring the sleepless Souls
with the blood on their hands still alive - never
will the blood of the martyr die
Bring some visions that were never realised
dreams that became darkness and wound
and with all your memories in your arms
with those abandoned expectations
And with Kapodistrias holding the sign - blood
flowing between his bitter eyes:
"Hellas: 2021!"

And don't ask, oh, don't ask - who
let the blood flow
Remember
Only remember.

Written for the Hellenic authors' society collective theme: "Wishes for 2021"

https://marialampadaridoupothou.gr/en/7655-2/

Όταν οι συνάνθρωποι μας πεθαίνουν καθημερινά, νικημένοι από τον μονοκύταρο εφιάλτη, τι να πεις και για τη μοίρα του ζώου. Όμως είναι κι αυτά πλάσματα της ίδιας Δημιουργίας, γεννημένα από την ίδια ανεξιχνίαστη ρίζα της ζωής. Και, εάν πιστεύουμε στον πολιτισμό της ύπαρξής, μπορούμε και να τα σεβαστούμε.

Σήμερα θέλω να χαιρετήσω την απόφαση του Δημάρχου Λήμνου, που μπορεί να μοιάζει ασήμαντη στην καθημερινότητα της μικρής κοινωνίας, όμως είναι πολύ σημαντική ως έννοια του πολιτισμού.
Δημιούργησε ή υλοποίησε το Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων του Δήμου Λήμνου, που εντάχθηκε στο πρόγραμμα «Φιλόδημος ΙΙ» του Υπουργείου Εσωτερικών, αν το διατυπώνω σωστά. Και έτσι δεν θα μπορεί πια ο καθένας να τα βασανίζει ατιμωρητί. Και αυτό πολύ τιμά τον Δήμαρχό μας, τον κύριο Δημήτριο Μαρινάκη, όπως και εμάς όλους ως Λημνιούς.

Κάποτε, όταν μετέφραζα το μυθιστόρημα της Λάγκερλεφ “Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον” ένα από τα πιο θαυμαστά βιβλία που υπάρχουν, λοιπόν τότε, είχα διαβάσει πως κάποια παιδιά μπήκαν σε ένα σπίτι να κλέψουν και επειδή δεν βρήκαν τίποτα, έβγαλαν τα μάτια ενός καναρινιού που ήταν στο κλουβί του. Και τόσο με επηρέασε αυτό, τόσο με πόνεσε που έκανα πολλές εκπομπές και έγραψα αμέτρητα κείμενα με τη σκέψη πως: Αν ένα παιδί είχε διαβάσει ένα παρόμοιο μυθιστόρημα σαν αυτό της Λάγκερλεφ, ποτέ δεν θα έκανε μια τόσο ειδεχθή πράξη.

Κι ύστερα όλες αυτές τις σκέψεις μου τις είχα περάσει στο “Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο”, σελίδες που μέχρι σήμερα τις θεωρώ πολύτιμες.

Μπορεί να μην υπάρχει – ή να μην υπάρχει ακόμα – μια αντιληπτική επικοινωνία με τη σιωπή του ζώου, όμως έχει κάποιες δυνατότητες αντίληψης που ο άνθρωπος δεν μπορεί να τις φτάσει. Όπως ο προσανατολισμός. ‘Η η αποκωδικοποίηση των κραδασμών που τα κάνει να δέχονται πληροφορίες ασύλληπτες από τον ανθρώπινο νου. Αυτό ήταν το θέμα μου στο εφηβικό βιβλιαράκι “Ο χτύπος της καρδιάς σου”, που κυκλοφόρησε πέρισυ, βασισμένο σε αληθινή ιστορία.

Πονάει απίστευτα η είδηση της θανάτωσης εκατομμυρίων μικρών “μινκ” που τα εκτρέφουν για την πολύτιμη γούνα τους. Πώς φοράει κανείς ένα παλτό που αποτελείται από σαράντα τόσα αθώα ζωάκια!

Να είστε καλά φίλοι μου, και όσο μπορεί ο καθένας μας, ας σεβαστούμε τα πλάσματα αυτά που υπάρχουν μέσα σε μιαν απέραντη σκληρή ερημιά απροσπέλαστη. Πλάσματα που γεννιούνται από την ίδια, με τον άνθρωπο, ανεξιχνίαστη ρίζα της Ύπαρξης, όπως την είπαμε. Αφού ο κύκλος της ζωής τους είναι μέσα στο ίδιο πεπρωμένο της φθοράς. Και αν τα κοιτάξεις στα μάτια, μόνο την αγάπη τους θα σου δώσουν.

Αναρτήθηκε στο fb, στις 15 Νοεμβρίου 2020

Χρόνια πριν, όταν πήγαινα στη Λήμνο τα καλοκαίρια – μου έλεγαν οι φίλοι εκεί ότι οι στρατιώτες που φύλαγαν σκοπιές στα ερημικά φυλάκια του νησιού διάβαζαν τα βιβλία μου. Και μου άρεσε. Κάποιες φορές, έτυχε να τους δω κι εγώ, σε κάτι τελείως ερημικά φυλάκια, όταν πήγαινα με φίλους στον Άγιο Σώζο.
Ύστερα, φίλοι στρατιωτικοί Λημνιοί, που υπηρετούσαν σε άλλες πόλεις, μου έλεγαν πως στις μονάδες τους οι στρατιώτες διάβαζαν τα βιβλία μου και ιδιαίτερα το Πήραν την Πόλη, πήραν την. Ομολογώ πως και αυτό με ευχαριστούσε. Σκεφτόμουν πως ο στρατιώτης, με την ιδιαίτερη ψυχολογία που αποκτά σε αυτό το σημαντικό στάδιο της ζωής του, είχε ανάγκη ίσως να καλύψει τη μοναξιά του διαβάζοντας τις ιστορίες που έγραφα όπως τις έγραφα.
Κάποτε, ο Διοικητής Στρατού Λήμνου, μου είχε προτείνει να κάνω μια ομιλία στους στρατιώτες του νησιού. Και λυπήθηκα που δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί είχε πάρει μετάθεση. Με ενδιέφερε μια συζήτηση μαζί τους. Να μάθω τι έβρισκαν στα βιβλία μου, γιατί τα προτιμούσαν.
Όμως, με τα χρόνια, φαίνεται πως η αγάπη του στρατιώτη για τα βιβλία μου πήγε σε βαθύτερα στρώματα.
Και, από την περασμένη Άνοιξη, μου είχαν τηλεφωνήσει κάποιοι αξιωματικοί της Ανωτάτης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου, να με ρωτήσουν αν σε ένα περιοδικό τους, που το ετοίμαζαν να κυκλοφορήσει, θα μπορούσαν να δημοσιεύσουν ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΤΕΧΟΣ και συγκεκριμένα το κεφάλαιο της στρατηγικής του Θεμιστοκλή στη μάχη της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.
Και σήμερα κρατώ το περιοδικό στα χέρια μου.

Θυμάμαι, όταν έγραφα το βιβλίο, πόσο είχα θαυμάσει την ευφυϊα εκείνη. Είχα θαυμάσει τις ευφυείς κινήσεις του Θεμιστορκλή που, με τον ελάχιστο στόλο του κατετρόπωσε τον γιγαντιαίο στόλο των Περσών.
Ήταν μια μάχη της ευφυΐας που έκρινε το πεπρωμένο όχι μόνο του αρχαίου κόσμου αλλά και του σημερινού. Και ήταν η στιγμή που είχαν γεννηθεί οι αξίες της Δημοκρατίας.

Ευχαριστώ τους υπεύθυνους του περιοδικού Ανωτάτης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου. Θεωρώ τιμή την δημοσίευση. Εφέτος, το Ξύλινο Τείχος πήρε και μια ακόμα ιδιαίτερη τιμή από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το επέλεξαν για τις “καθαρές του αξίες” είπαν, στο πρόγραμμα Readers of Europe Reading List.
Θυμάμαι, πόσο επίμονα είχα δουλέψει, τότε, όταν έγραφα το βιβλίο, για τη σωστή σπόδωση, λεπτό προς λεπτό, αυτής της ιδιοφυούς ναυμαχίας της Σαλαμίνας – με τη βοήθεια του φίλου στρατιωτικού Δημήτρη Τόγκα που ήταν Σαλαμινεύς. Και με ειδικούς χάρτες που έβαλα στο μυθιστόρημα για τον αναγνώστη, ώστε να μπορέσει να βρει αυτή την μεγαλειώδη στρατηγική του Θεμιστοκλή που καθόρισε τη μοίρα του κόσμου έως τις μέρες μας.

Αναρωτιέμαι μήπως, μιλώντας για την τύχη των βιβλίων μου, μοιάζω να προβάλλω τον εαυτό μου. Όμως, λέω, ύστερα από τόσον βασανισμό και αγωνίες από τόση στέρηση ζωής για να γραφτούν όλα αυτά τα βιβλία, δεν πειράζει, ας μοιραστώ μαζί σας – με όσους καλοπροαίρετους αναγνώστες μου – και τις χαρές τους.
Μια καλημέρα γεμάτη από μικρές απροσδόκητες χαρές!
Και εν μέσω τόσων βασανιστικών προβλημάτων που από παντού χτυπάνε τη ζωή μας

Ένα σχόλιο από τον Παναγιώτη Μέντη, θεατρικό συγγραφέα:
“Αγαπητή μου Μαρία, με δεδομένο το σημαντικό της προσφοράς σου στα Ελληνικά γράμματα και τη σεμνότητα σου παρ’ όλη την μεγάλη και σοβαρή διαδρομή σου, το να διαβάζονται να τιμώνται και να αναγνωρίζεται το πολύτιμο της λογοτεχνικής κατάθεσής σου, είναι δικαίωμα που σου οφείλεται. Να είσαι καλά. Να είσαι πάντα δημιουργική και να εισπράττεις τις χαρές που είναι δίκαιο να σου χαρίζονται. Με μεγάλη εκτίμηση”

Αναρτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020

ΣΗΜΕΡΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΣΗΜΕΡΑ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΖΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ — ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΒΙΩΣΑΜΕ ΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΛΕΞΗ “ΝΑΖΙ”
Αναρτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2020

ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Τότε που ήμουν παιδί, στη Λήμνο, και πήγαινα πρώτη δημοτικού, η δασκάλα μας η κυρία Ευαγγελία μας πήγε εκδρομή ένα πρωινό και περάσαμε από τον τόπο των εκτελέσεων – ήταν γερμανική κατοχή. Και είδαμε: στη ρίζα των στύλων ήταν νωπό ακόμα το αίμα της πρωινής εκτέλεσης. Μια ζωή κύλησε από τότε, και ακόμα στα όνειρα μου βγαίνουν οι εφιάλτες εκείνοι μαζί με τις λέξεις “ναζί” και “φούρνοι”. Και ξαφνικά κάποιοι αναζωπυρώνουν αυτές τις λέξεις και αυτούς τους εφιάλτες. Ε, όχι. Περιμένοντας την απόφαση της Δικαιοσύνης. Από στιγμή σε στιγμή
Αναρτήθηκε την παραμονή, 6 Οκτωβρίου 2020

ΑΥΡΙΟ τα αποτελέσματα της δίκης της Χρυσής Αυγής και περιμένουμε με αγωνία. Να ξεριζωθεί πια από τον τόπο μας – με όλη την αιματηρή αποτύπωσή του. Να μην μας ντροπιάζει σαν Έλληνες. Αύριο.
Το πρώτο που αναρτήθηκε, παραμονή της δίκης, 6 Οκτωβρίου 2020

Το Ιερό των Καβείρων στη Λήμνο βρίσκεται σε μια μαγευτική τοποθεσία, από τις ωραιότερες του νησιού, απέναντι από την αρχαία Ηφαιστία. Και σε λίγα μονο βήματα από το Καβείριο, κατηφορικά, φτάνεις σε ένα βραχώδες βέλος που μπαίνει μέσα στη θάλασσα και καλύπτει, σαν “ουρανίσκος” τη σπηλιά του Φιλοκτήτη, όπως την αποκαλούν εκεί. με τις δύο εισόδους, εμπασιές, την “δίπυλη” σπηλιά όπως την περιγράφει ο Σοφοκλής στην τραγωδία του.

Μπορούμε και μια σκέψη να κάνουμε μόνο. Μια σκέψη σαν ευχή σαν προσευχή, σαν να ψιθυρίζουμε: Σου κρατώ το χέρι, δεν είσαι μόνος.
Πόσο οδυνηρό είναι να βυθίζεται κανείς μέσα στην άννοια, να χάνεται σιγά σιγά σε μια βασανιστική σιωπή, μόνον εκείνος που χάνεται το γνωρίζει στις ελάχιστες στιγμές της διαύγειας. Και μαζί, εκείνα τα πρόσωπα τα αγαπημένα που τον βλέπουν να χάνεται ανυπεράσπιστος.

Μακάρι να υπάρξει μια πιο γενναία πιο στοργική αντιμετώπιση από την Πολιτεία γι’ αυτό το αβάσταχτο δράμα πολλών και ολοένα περισσότερων συνανθρώπων μας.
Και μακάρι να γίνει η καθημερινότητα της ζωής μας λίγο πιο ανθρώπινη, πιο ήμερη, με την παλιά γαλήνη των απλών ανθρώπων, αφού, λένε οι ειδικοί, από εκεί, από το καθημερινό άγχος, από την αγριότητα του βίου σε παγκόσμια διάσταση, ξεκινάει η σιωπηλή αυτή ύπουλη νόσος του Αλτσχάιμερ.

Ας σκεφτούμε, έστω για λίγες στιγμές, αυτή την συγκεκριμένη δυστυχία που σιωπά δίπλα μας.
Γίνεται πιο πολύτιμη η κάθε στιγμή μας.

Αναρτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2020 στο fb

“… για την τιμή του κόσμου”

Παναγιώτης Μέντης:

Με συνεπαίρνουν τα ιστορικά μυθιστορήματα και ψάχνω και βρίσκω την ιστορία των αληθινών προσώπων που είναι οι ήρωές τους και γίνεται μ’ αυτό τον τρόπο γοητευτική η μελέτη και οι αποκαλύψεις της ιστορίας.

Αυτό το διάστημα δεν αφήνω από τα χέρια μου ένα από τα πιο υπέροχα ιστορικά μυθιστορήματα που γράφτηκε καιρό πριν, αλλά τώρα αφοσιώθηκα στο διάβασμά του. Αναφέρομαι στο σπουδαίο ιστορικό μυθιστόρημα – έπος, της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου: «Πήραν την Πόλη, Πήραν την…»

Αυτή την εποχή που ζούμε, την αγνώστου εξέλιξης κατάσταση, με την συμπεριφορά των Τούρκων γειτόνων μας, η ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος φωτίζει παράξενα πολλές παραμέτρους συμπεριφορών και κυρίως πολιτικών συμπεριφορών, όχι μόνο δικών μας και των γειτόνων μας, αλλά κυρίως των συμμάχων μας, των φίλων, των μεγάλων και βαρύγδουπων σε τίτλους Οργανισμών, στους οποίους είμαστε μέλη.

Σαφώς δεν βρισκόμαστε στα χρόνια του Βυζαντίου και της εγκατάλειψης του, από όσους λογάριαζαν για συμμάχους τους, οι άρχοντες και ο λαός του. Οι ψυχογραφίες όμως και οι συμπεριφορές των σημερινών συμμάχων του Ελληνικού κράτους, έθνους, λαού, έχουν απίστευτη ομοιότητα με αλλοτινές συμπεριφορές. Συμπεριφορές που κακά τα ψέματα τις είδαμε να επαναλαμβάνονται πάντοτε όταν χρειάστηκε να πάρουν θέση, οι ισχυροί σύμμαχοι και φίλοι μας.

Καλώς ανήκουμε και συμμετέχουμε όπου ανήκουμε και συμμετέχουμε, γιατί φανταστείτε τα όσα θα μπορούσαν να συμβούν, αν δεν διαθέταμε με τον τρόπο έστω που διαθέτουμε φίλους και συμμάχους. Όμως επειδή δεν θέλω να μοιάσω σε εκείνους που τα ξέρουν όλα και έχουν την έτοιμη άποψη για όλα θα κλείσω αυτό το μικρό κείμενο, συστήνοντας το διάβασμα του μυθιστορήματος της αγαπητής μου Μαρίας, με θαυμασμό για την κατάθεση μιας τόσο σοβαρής δουλειάς που βασίζεται σε απόλυτα εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα, αναφέροντας τα λόγια ενός από τους σημαντικούς ήρωες της ιστορίας και του μυθιστορήματος, του Ιωάννη Λόγγου Ιουστινιάνη, του Γενοβέζου που στάθηκε και έχασε τη ζωή του, στο πλευρό του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα: «Θα πολεμήσω μαζί σου για το όφελος της Χριστιανοσύνης και την τιμή του κόσμου».

Παράκληση ο όρος Χριστιανοσύνη μη διαβαστεί με έννοια θρησκοληψίας, αλλά με τη σημειολογική σημασία του, απέναντι στη σημειολογική συμπεριφορά της μετατροπής σε τζαμιά δυο θρησκευτικών μουσειακών χώρων – πρώην Χριστιανικών ναών, στην Κωνσταντινούπολη. Και βέβαια η αναφορά στην «τιμή του κόσμου», είναι επίκαιρη όσο τίποτα άλλο επί των ημερών μας, αφού η τιμή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κάθε πολίτη σε παγκόσμιο επίπεδο προσβάλλεται κατάφωρα από την ανοχή χωρίς ενοχή απέναντι στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ανάρτηση στο fb, 27 Αυγουστου 2020

Απάντηση Μαρίας:

Αγαπητέ μου Παναγιώτη, Παναγιώτης Μέντης, πολύ με συγκίνησε η ανάρτησή σου αυτη αλλά και τα όσα γράφεις για το βιβλίο και τη σημασία του σήμερα και σε ευχαριστώ. Με τόση διορατικότητα θέτεις την άποψη: “ο όρος χριστιανοσύνη να μη διαβαστεί με έννοια θρησκοληψίας, αλλά με τη σημειολογική σημασία του, απέναντι στη σημειολογική συμπεριφορά της μετατροπής σε τζαμιά δυο θρησκευτικών μουσειακών χώρων – πρώην Χριστιανικών ναών, στην Κωνσταντινούπολη. Και βέβαια η αναφορά στην «τιμή του κόσμου», είναι επίκαιρη όσο τίποτα άλλο επί των ημερών μας, αφού η τιμή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κάθε πολίτη σε παγκόσμιο επίπεδο προσβάλλεται κατάφωρα από την ανοχή χωρίς ενοχή απέναντι στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο”.

Πολύτιμη για εμένα αλλά νομίζω και για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο η τοποθέτησή σου με αυτήν ακριβώς την έννοια. Και δεν έχω λόγια να σε εχαριστήσω. Έγραψα τόσα πολλά για την Αγια-Σοφιά μας αυτές τις σκοτεινές μέρες, πόνεσα τόσο πολύ, όμως αυτό που είδα ήταν μόνον η αδιαφορία του λεγόμενου χριστιανικού και πνευματικού κόσμου – λίγα λόγια παρηγορίας μόνο, έτσι που για άλλη μια φορά να προδίδεται χωρίς ενοχή ό,τι πιο ιερό και σε παγκόσμιο επίπεδο μάς άφησε η μνήμη του αίματος. Και τι ωραία που αναφέρεις τον λόγο του Ιωάννη Ιουστινιάνη “για την τιμή του κοσμου!” Ήταν την ημέρα που πήγε οικειοθελώς, με τους εφτακόσιους του κατάφρακτους πολεμιστές, να πολεμήσει στο πλευρό του αυτοκράτορα “για το όφελος της χριστιανοσύνης και για την τιμή του κόσμου” είχε πει.

Μου έκανες μεγάλο δώρο, Παναγιώτη, με όσα έγραψες. Αλλά και για τον τρόπο που ερμήνευσες κάποια πράγματα.

Αναρτηση 27 Αυγούστου 2020

Και ένα σχόλιο Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, ανάρτηση 27 Αυγ. 2020:

Εκείνο που περίμενα ήταν να ευαισθητοποιηθεί ο ίδιος ο σημερινός Πάπας – επωμιζόμενος συμβολικά την ιστορική ενοχή απο εκείνον τον τότε Πάπα του ζοφερού 1453 [που πρόδωσε τον αυτοκράτορα, τότε, αθετώντας την υπόσχεση που του είχε δώσει να του στείλει επικουρία, με αντάλαγμα την ενωτική λειτουργία του filiogue.] Όμως ούτε ο Τότε ούτε ο Τώρα. Αλλά και ούτε κάποιος άλλος. Και αυτό που μένει είναι: Από μόνη της η Αγια-Σοφιά – σήμερα και η Μονή της Χώρας – να αντισταθούν από δρόμους άλλους.

Όμως ας θυμηθούμε πως ο προηγούμενος Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ήρθε στην Αθήνα και ζήτησε συγνώμη για τους βανδαλισμούς των σταυροφόρων στην Αγια-Σοφιά το 1204.

Αναρτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2020

Σήμερα της Παναγίας και μου έκαναν το πιο όμορφο δώρο!

Εδώ στην ακριτική Λήμνο, στο Σαχτούριο Μέγαρο, τελέστηκαν σήμερα, ανήμερα της Παναγίας, τα εγκαίνια της ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΥΕΡΓΕΤΩΝ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ. Λίγοι οι καλεσμένοι, λόγω της πανδημίας, όμως πολύ φιλική και εγκάρδια η ατμόσφαιρα. Ο Δήμαρχος Λήμνου, κύριος Δημήτριος Μαρινάκης, που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε το έργο και το βοήθησε να πραγματοποιηθει, ο Μητροπολίτης Λήμνου που τέλεσε τον αγιασμό, και λίγοι ελάχιστοι με τις μάσκες μας όλοι. Η ομάδα εθελοντικής εργασίας που δημιουργήσαμε και δουλέψαμε συλλογικά, και λίγοι συμπατριώτες υποστηρικτές της προσπάθειάς μας οι περισσότεροι.

Μαζί με την Αίθουσα των Ευεργετών, στο ίδιο Σαχτούριο Μέγαρο, έγιναν και τα εγκαίνια της Δανειστικής Βιβλιοθήκης του Δήμου – με τα εφτασκόσια βιβλία από την βιβλιοθήκη μου για την έναρξή της – αυτά που είχα στείλει δύο χρόνια πριν. Κι ακόμα, ετοιμάσαμε ό,τι χρειάζεται για να λειτουργήσει, στον χώρο της δανειστικής, μια ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ, και χαίρομαι που η κοινωνία της Λήμνου την δέχτηκε με πολύ ενδιαφέρον.

Στη δική μου νεότητα, όταν χρόνια ζούσα εδώ και: “ο ορίζοντας θαμπό γιαλί που μου έκρυβε τον κόσμο” όπως έλεγα, δεν υπήρχε ούτε ίχνος βιβλιοπωλείου, ούτε ίχνος βιβλίου ή πνευματικής ζωής. Και χαίρομαι που σήμερα – και με τη δική μου συμβολή – έγιναν όλα αυτά. Βασικά, με τη βοήθεια του Δημάρχου κυρίου Μαρινάκη που τα πίστεψε και μας εμπιστεύτηκε να τα πραγματοποιήσουμε.

“Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές, ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω”

Αυτός ο στίχος του Ελύτη κυριαρχούσε σε όλα τα χρόνια που προετοιμάζαμε την δημιουργία της Αίθουσας Ευεργετών. Ήταν εκείνα τα πάμφτωχα παιδιά που είχαν φύγει τότε από το νησί, στην πιο τρυφερή τους ηλικία, να βρούνε μια καλύτερη τύχη, και πήραν μαζί τους τον άνεμο του βουνού του χωριού με το πουρνάρι και την ακόνιζα, στα χρόνια που το νησί ήταν ακόμα σκλαβωμένο, και έγιναν όλοι πολίτες διαπρεπείς εκεί που πήγαν, αλλά και για την σκλαβωμένη μικρή πατρίδα τους έφτιαξαν σχολειά και εκκλησιές, “γενναίοι ή εις σμικρόν γενναίοι”.

Η Αίθουσα τως Ευεργετών είναι στην ουσία μια Αίθουσα Μνήμης – μνήμης και έκφραση τιμής από το νησί, κι ας έγινε με καθυστέρηση ενός αιώνα. Έγινε όμως! Πριν ο πανδαμάτωρ αφανίσει και τα πρόσωπά τους ακόμα.

Μεγάλες ευχαριστίες!

Αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες ίσως των βιβλίων μου, μοιράζομαι μαζί σας αυτή τη χαρά! Γιατί όταν κάτι καλό γίνεται που βοηθάει έστω και μόνο την ψυχή ενός ανθρώπου, το καλό ανήκει σε όλους μας!
ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Στην φωτογραφία με τον Δήμαρχο Λήμνου κύριο Δημήτριο Μαρινάκη, τον Έπαρχο Λήμνου και τον Μητροπολίτη μας

Αναρτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2929

Lament of monk Porfyrios

Τον σπαραγμό της Αγια-Σοφιάς δεν μπορώ να τον αγγίξω ακόμα. Και λέω, πιο ύστερα, μετά την κραυγή, μετά το αίμα του αυτοκράτορα. Με αυτό θα τελειώσω, λέω, την ιστόρησή μου. Είναι η διαχωριστική του χρόνου, που με κύκλωσε σαν τον όφι του δελφικού τρίποδα.

(…)
Με το πρώτο σκοτάδι, γλίστρησα και μπήκα μέσα στην Αγια-Σοφιά. Εκεί ήθελα να περάσω τη νύχτα. Να ανασάνω την ψυχή της, θυμίαμα και μύρο.
Έκανα το σημείο του σταυρού και πάγωσα. Ένα ρίγος στο αίμα μου, σαν να φύσηξε κρύος αέρας.
Δεν ήμουνα μόνος εκεί, το αισθανόμουνα, και προσπάθησα ν’ αφουγκραστώ.
Προχώρησα προς τα δεξιά και πήγα πλάγια του θρόνου. Έστρεψα και τον είδα. Είχανε μαδήσει τα χρυσάφια του και ήτανε γυμνός, γεγυμνωμένος.
Εκείνη την ματωμένη Αγια-Σοφιά πήρα μαζί μου φεύγοντας, με το νεκρικό σκοτάδι και τα βουβά πρόσωπα των αγίων. Την πήρα μαζί μου και την ζέστανα στον κόρφο μου και άρχισε
πάλι να λάμπει, αρχίσανε να βγαίνουνε από μέσα της τα ωσαννά, και τότε τηνε κρέμασα ψηλά να φέγγει τη νύχτα του κόσμου.

(…)
Άκουγα τα τριξίματα και προσπαθούσα να πάρω σημάδι αναφοράς για τους αιώνες τους επερχόμενους.
Ώσπου απόκαμα και λύγισα στο μάρμαρο απάνω το γυμνό. Εκεί άπλωσα το σώμα μου το πονεμένο και αποκοιμήθηκα. Είχα τα χέρια μου απλωμένα, έτσι που σχηματίζανε με το σώμα μου σταυρό.
Ένας σταυρός ήμουνα ζων, που έμπαινε όρθιος στον τόπο του Μαρτυρίου.

(…)
Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα, και εκείνη η αίσθηση από τα κρυστάλλινα νερά του ονείρου μού δρόσιζε την ψυχή.
Όταν συνήλθα, ανασηκώθηκα ξαφνιασμένος και κοίταξα γύρω, να συνδεθώ με τον χρόνο. Ξημέρωνε. Και έπρεπε να βιαστώ, το γενοβέζικο με περίμενε στον Κεράτιο.

Τότε, είδα. Το αίμα κυλούσε από το σημάδι της ώχρας που είχα στο μέτωπό μου, και έσταζε απάνω στο ψηφιδωτό της Αγια-Σοφιάς. Το άγγιξα με το χέρι μου. Ένα λεπτό αυλάκι από κόμπους αίματος, η μαρτυρία του ανώνυμου πολεμιστή, και ρίγησα.
Με το αίμα ετούτο δέθηκα μαζί σου, είπα. Αίμα δικό μου και αίμα δικό σου. Για πάντα.
Τώρα λέω, ναι. Το αίμα μου εκείνο ήτανε ένας άλλος όρκος. Αίμα του μυστηρίου και όχι της μάχαιρας.

Μια καλημέρα με το αίμα του Μυστηρίου – και ας το φοβηθεί ο κάθε ιερόσυλος. Είναι πιο δυνατό από το αίμα της μάχαιρας.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Πήραν την Πόλη, πήραν την”

Αναρτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020, παραμονή της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί