Current affairs

 

Ένας κόσμος ολόκληρος που. σε καιρούς χειμαζόμενους, κανείς δεν τον χρειάζεται – ή έτσι νομίζει.

Πολλοί φίλοι και φίλες του διαδικτύου μού στέλλουν τα “πακέτα” με βιβλία που παράγγειλαν για τις Γιορτές. Και με παρηγορεί. Μακάρι να το κάνουν περισσότεροι. Μια μικρή ανάσα να πάρει ο κόσμος του βιβλίου που τόσο βαθιά λαβώθηκε από την οδυνηρή δοκιμασία, αυτή που ακόμα σέρνεται πάνω στις ζωές μας.
Και όταν λέμε “βιβλίο” εννοούμε όλη την αλυσίδα, από τον τυπογράφο, τον βιβλιοδέτη, τον βιβλιοπώλη, τον συγγραφέα. Ένας κόσμος ολόκληρος που, σε καιρούς χειμαζόμενους ή καιρούς αβροχίας, κανείς δεν τον χρειάζεται – ή έτσι νομίζει.
Οποιοσδήποτε κοινωνικός κλάδος και αν πληγεί, πάντα θα υπάρχει μια άμεση κυβερνητική συνδρομή, θα υπάρξει η ανάγκη μιας κοινωνικής μερίδας για τις υπηρεσίες του.
Το “βιβλίο” πώς να απεργήσει ή να σιωπήσει. Κανείς δεν θα το αναζητήσει. Γιατί κανείς δεν το έχει άμεση ανάγκη – ή έτσι νομίζει, λέω πάλι.

Κάποτε, όταν συν-μετέφραζα το “Θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον της Σουηδής Σέλμα Λάγκερλεφ, είχα διαβάσει πως, δυο παιδιά μπήκαν σε ένα σπίτι και, επειδή δεν βρήκαν τίποτα να κλέψουν, έβγαλαν τα μάτια ενός καναρινιού που ήταν στο κλουβί.
Και δουλεύοντας όλη μέρα πάνω σε αυτό το βιβλίο-ευαγγέλιο της παιδικής ψυχής, αναρωτήθηκα: Αν τα δύο αυτά παιδιά είχαν διαβάσει το μυθιστόρημα, θα έκαναν την ειδεχθή πράξη;

Στη βιασύνη της καθημερινότητας, σκεφτόμαστε μόνον αυτό που μας λείπει ως άμεση ανάγκη του σώματος. Και ξεχνάμε πως η ανάγκη της ψυχής, η λαβωματιά της, είναι πιο ουσιαστική. Και μόνον το καλό βιβλίο μπορεί να την θεραπεύει.
Γι’ αυτό που μας πρόσφερε σε κάποια δύσκολη στιγμή μας. Γι΄ αυτά που μας έκανε να σκεφτούμε για να γίνουμε λίγο καλύτεροι ή λίγο πιο σοφοί. Ή, ακόμα, γιατί σε κάποια σημαντική ώρα διχασμού μάς κράτησε από το χέρι και μας ανέβασε.
Αν σκύψει μέσα του κανείς, θα βρει άπειρες στιγμές που ένα καλό βιβλίο τον στήριξε. Μια φράση ακόμα. Ένα θεατρικό έργο. Η δημιουργία του πνεύματος. Και μαζί όλη η ακολουθία των ανθρώπων, που θα την υλοποιήσουν.
Ο Φρόιντ είπε: “Όσες φορές έχω φτάσει στα βάθη της ψυχής, βρήκα εκεί τον Ποιητή που έφτασε πριν από εμένα”
Σήμερα, ένα χρόνο μετά από την βασανιστική πάλη με τον “αρχέγονο δράκοντα” της κορώνας, που τον έκαναν αόρατο οι χιλιετίες του, το Βιβλίο μάς έχει ανάγκη.
Ήδη ο πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων, μίλησε για την ανάγκη στήριξης του ΒΙΒΛΙΟΥ, τούτον τον δύσκολο καιρό, που έμεινε χωρίς κρατική βοήθεια και χωρίς σχεδόν βιβλιοπωλείο.
Σας εύχομαι ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, φίλοι μου
Και καλύτερος να είναι ο χρόνος που σε λίγο θα ξημερώσει, πιο στοργικός και πιο συμπονετικός. Με το Φως το “εξ ύψους Ανατολήν” στις μέρες μας.

Τα βιβλία της ανάρτησης ήταν το δικό μου δώρο “πακέτο” των εκδόσεων Πατάκη για τις Γιορτές και τους ευχαριστώ.
Τα βιβλία της ανάρτησης ήταν: του Αλμπέρ Καμύ “Σημειωματάρια”, της Μαρίας Ευθυμίου “Ρίζες και θεμέλια” και του Hawking “Σύντομες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα”.

Αναρτήθηκε μέρες Χριστουγέννων 2020 με τον αφόρητο εγκελισμό

 

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ

“ΕΙΜΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΑΚΕΔΩΝ ο γιος του Αμύντα, και είμαι Έλληνας, “Κι εγώ Ελλην γένος ειμί τωρχαίον”, και δεν θέλω να δω την Ελλάδα υποδουλωμένη…» γράφει ο Ηρόδοτος στις Ιστορίες του.
Από το 480 π.Χ. ο Έλλην Μακεδών. Ήταν τότε που ο Μαρδόνιος, μετά την ναυμαχία της Σαλαμίνας και πριν από τη μάχη των Πλαταιών, είχε στείλει πρέσβη στους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες τον Μακεδόνα Αλέξανδρο τον Έλληνα να τους πει να συνθηκολογήσουν μαζί του με την υπόσχεση να χτίσει ξανά την Αθήνα και τα Ιερά της που έκαψαν.
Και εκείνοι απάντησαν: “Όσο ο ήλιος θα ακολουθεί την ίδια πορεία που ακολουθεί μέχρι σήμερα, εμείς οι Αθηναίοι ποτέ δεν θα συνθηκολογήσουμε με τον Ξέρξη…” “…έστ’ αν ο ήλιος την αυτήν οδόν ίη τη περ και νυν έρχεται, μήποτε ομολογήσειν ημέας Ξέρξη”
Και είπαν ακόμα: “…υπάρχει και το ελληνικό έθνος, είμαστε από το ίδιο αίμα και μιλάμε την ίδια γλώσσα, “αύτις δε το Ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον…”
Με αυτή τη μαρτυρία από τον ΤΟΤΕ Αλέξανδρο τον Μακεδόνα τον Έλληνα, που μακάρι να την διαβάσουν όσοι αρμόδιοι της ιστορικής μοίρας του τόπου μας, παρουσιάζω και το εξώφυλλο που σήμερα μου έστελαν από τον Πατάκη για το “Ξύλινο Τείχος” μου.
Με το λευκό καραβάκι να ταξιδεύει πάνω στους θαλασσινούς ανέμους! Να ταξιδεύει ανάλαφρο πάνω στον χρόνο στις παλίρρειες του χρόνου στις χλιετίες για να φτάσει ως τις μέρες μας.
Και με το παραπάνω απόσπασμα να περιέχεται στις σελίδες του.
Αυτό και για όσους αμφισβητούν την λέξη Έλληνας, ελληνικό, Ελλάδα.
Από το 480 π.Χ. Εδώ είναι!
Φίλοι και φίλες, να είστε όλοι καλά!

Σχόλιο: Το λευκό καραβάκι μου ακούραστο, από το 480 π.Χ, ταξιδεύει πάνω στον χρόνο στις παλίρρειες του χρόνου στις χιλιετίες για να φέρει την Δημοκρατία από τον τόπο και τον χρόνο όπου γεννήθηκε, με όλες τις καθαρές της αξίες,

Αναρτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2021, ως memory, από την αρχική της ανάρτηση πριν από τρία χρόνια, όταν ξεπουλιόταν η Μακεδονία μας.

ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ Η ΙΔΙΑ ΕΙΚΟΝΑ!
Να εθιστεί ο ταλαίπωρος ο φιλήσηχος πολίτης αυτής της χώρας – γιατί υπάρχουν και αυτοί – να εθιστεί στην αγριότητα, στο έγκλημα, στην διαστροφή. Ξανά και ξανά η “εικόνα”. Σε όλο το μάκρος των ειδήσεων. Ξανά και ασταμάτητα. Ώσπου να λιποθυμήσει ο τηλεθεατής. Περιμένω
από χτες κάποιος να επέμβει. Κάποιος αρμόδιος, κάποιος με κοινωνική και ανθρώπινη ευαισθησία να σταματήσει μια για πάντα την ανηλεή αυτή επίδειξη της αγριότητας στα κανάλια.
Κανείς.
Όμως εγώ η ελάχιστη θα ρωτήσω:
Τι δεν καταλαβαίνουν; ‘Οτι η συνεχιζόμενη εικόνα της βίας δημιουργεί εθιστική κατάσταση και ή μένει κανείς αδιάφορος πια στη βία ή την αναπαράγει ή και την απολαμβάνει διαστροφικά;
Μιλώ για τον ταλαίπωρο σταθμάρχη που ανελέητα κλοτσούσαν από χτες. Και ποιος δεν τον συμπόνεσε τον άνθρωπο. Και ποιος δεν έσφιξε το στομάχι του βλέποντας την εικόνα.
Οι ίδιοι οι διευθυντές των τηλεοπτικών ειδήσεων, ας σεβαστούν ή ας λυπηθούν και τους ταλαίπωρους πολίτες που ανοίγουν την τηλεόραση να ακούσουν τις ειδήσεις τους για τα τόσα δύσκολα που μας συμβαίνουν, και, εν τέλει, ψάχνουν να βρουν ποιο φάρμακο θα τους ηρεμήσει.

Αναρτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2021 στο fb

Πολλοί φίλοι και φίλες του διαδικτύου μού στέλλουν τα “πακέτα” με βιβλία που παράγγειλαν για τις Γιορτές. Και με παρηγορεί. Μακάρι να το κάνουν περισσότεροι. Μια μικρή ανάσα να πάρει ο κόσμος του βιβλίου που τόσο βαθιά λαβώθηκε από την οδυνηρή δοκιμασία, αυτή που ακόμα σέρνεται πάνω στις ζωές μας.
Και όταν λέμε “βιβλίο” εννοούμε όλη την αλυσίδα, από τον τυπογράφο, τον βιβλιοδέτη, τον βιβλιοπώλη, τον συγγραφέα. Ένας κόσμος ολόκληρος που, σε καιρούς χειμαζόμενους ή καιρούς αβροχίας, κανείς δεν τον χρειάζεται – ή έτσι νομίζει.

Οποιοσδήποτε κοινωνικός κλάδος και αν πληγεί, πάντα θα υπάρχει μια άμεση κυβερνητική συνδρομή, θα υπάρξει η ανάγκη μιας κοινωνικής μερίδας για τις υπηρεσίες του.

Το “βιβλίο” πώς να απεργήσει ή να σιωπήσει. Κανείς δεν θα το αναζητήσει. Γιατί κανείς δεν το έχει άμεση ανάγκη – ή έτσι νομίζει, λέω πάλι.

Κάποτε, όταν συν-μετέφραζα το “Θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον της Σουηδής Σέλμα Λάγκερλεφ, είχα διαβάσει πως, δυο παιδιά μπήκαν σε ένα σπίτι και, επειδή δεν βρήκαν τίποτα να κλέψουν, έβγαλαν τα μάτια ενός καναρινιού που ήταν στο κλουβί.
Και δουλεύοντας όλη μέρα πάνω σε αυτό το βιβλίο-ευαγγέλιο της παιδικής ψυχής, αναρωτήθηκα: Αν τα δύο αυτά παιδιά είχαν διαβάσει το μυθιστόρημα, θα έκαναν την ειδεχθή πράξη;

Στη βιασύνη της καθημερινότητας, σκεφτόμαστε μόνον αυτό που μας λείπει ως άμεση ανάγκη του σώματος. Και ξεχνάμε πως η ανάγκη της ψυχής, η λαβωματιά της, είναι πιο ουσιαστική. Και μόνον το καλό βιβλίο μπορεί να την θεραπεύει.
Γι’ αυτό που μας πρόσφερε σε κάποια δύσκολη στιγμή μας. Γι΄ αυτά που μας έκανε να σκεφτούμε για να γίνουμε λίγο καλύτεροι ή λίγο πιο σοφοί. Ή, ακόμα, γιατί σε κάποια σημαντική ώρα διχασμού μάς κράτησε από το χέρι και μας ανέβασε.
Αν σκύψει μέσα του κανείς, θα βρει άπειρες στιγμές που ένα καλό βιβλίο τον στήριξε. Μια φράση ακόμα. Ένα θεατρικό έργο. Η δημιουργία του πνεύματος. Και μαζί όλη η ακολουθία των ανθρώπων, που θα την υλοποιήσουν.
Ο Φρόιντ είπε: “Όσες φορές έχω φτάσει στα βάθη της ψυχής, βρήκα εκεί τον Ποιητή που έφτασε πριν από εμένα”
Σήμερα, ένα χρόνο μετά από την βασανιστική πάλη με τον “αρχέγονο δράκοντα” της κορώνας, που

τον έκαναν αόρατο οι χιλιετίες του, το Βιβλίο μάς έχει ανάγκη.
Ήδη ο πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων, μίλησε για την ανάγκη στήριξης του ΒΙΒΛΙΟΥ, τούτον τον δύσκολο καιρό, που έμεινε χωρίς κρατική βοήθεια και χωρίς σχεδόν βιβλιοπωλείο.
Σας εύχομαι ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, φίλοι μου
Και καλύτερος να είναι ο χρόνος που σε λίγο θα ξημερώσει, πιο στοργικός και πιο συμπονετικός. Με το Φως το “εξ ύψους Ανατολήν” στις μέρες μας.
Τα βιβλία της ανάρτησης ήταν το δικό μου δώρο “πακέτο” των εκδόσεων Πατάκη για τις Γιορτές και τους ευχαριστώ.

Αναρτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2020, στον εγκλεισμό της πανδημίας

2021 rising

History doesn't teach
και ούτε τα λάθη της Ιαστορίας”
only consciousness can teach

To carry all the blood the cry the mourning
and with footsteps of time
from Ipsilanti and Androutsos and the anonymous
So that they kneel before you those
who loved you deeply
who betrayed you
who glorified you while you were tortured
So you can stand upright ageless and sullen
your youth renovated like an eagle's by 
the oaths of the dead

And the Great Day blossoming with Jasmine
Basil and marjoram from Despo's garden

And Time upright beside you
to salute your march from the deep
darkness of slavery
And Papaflessa's charge like raging
wind to bring the cry of the Mother
carrying her newborn dead still on her nipple
and the wailing, Oh, the wailing of the eagles

Bring all these and silence so much silence
so they can be heard!
Because we've had enough of festivities.

And don't ask, Oh, don't ask about the brave ones
those who sacrificed their life
And those who were stabbed on the back
Only the oaths remember
- so they can feel pain, Oh, to feel the pain!
And after, embrace them with affection
speak of them again of love and oaths
that have no price
they will understand.

As for the scene - bring the nights
with those standing guard in the alleys
children laying dead in the backstreets
Bring some of your rivers
with their waters risen against oblivion
to quench the thirst of the hunted
Bring the galloping from the horsemen
the moment they charged like freedom
so that the sound will be alive
for this Holy Day that rises.

Bring the sleepless Souls
with the blood on their hands still alive - never
will the blood of the martyr die
Bring some visions that were never realised
dreams that became darkness and wound
and with all your memories in your arms
with those abandoned expectations
And with Kapodistrias holding the sign - blood
flowing between his bitter eyes:
"Hellas: 2021!"

And don't ask, oh, don't ask - who
let the blood flow
Remember
Only remember.

Written for the Hellenic authors' society collective theme: "Wishes for 2021"

https://marialampadaridoupothou.gr/en/7655-2/

Όταν οι συνάνθρωποι μας πεθαίνουν καθημερινά, νικημένοι από τον μονοκύταρο εφιάλτη, τι να πεις και για τη μοίρα του ζώου. Όμως είναι κι αυτά πλάσματα της ίδιας Δημιουργίας, γεννημένα από την ίδια ανεξιχνίαστη ρίζα της ζωής. Και, εάν πιστεύουμε στον πολιτισμό της ύπαρξής, μπορούμε και να τα σεβαστούμε.

Σήμερα θέλω να χαιρετήσω την απόφαση του Δημάρχου Λήμνου, που μπορεί να μοιάζει ασήμαντη στην καθημερινότητα της μικρής κοινωνίας, όμως είναι πολύ σημαντική ως έννοια του πολιτισμού.
Δημιούργησε ή υλοποίησε το Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων του Δήμου Λήμνου, που εντάχθηκε στο πρόγραμμα «Φιλόδημος ΙΙ» του Υπουργείου Εσωτερικών, αν το διατυπώνω σωστά. Και έτσι δεν θα μπορεί πια ο καθένας να τα βασανίζει ατιμωρητί. Και αυτό πολύ τιμά τον Δήμαρχό μας, τον κύριο Δημήτριο Μαρινάκη, όπως και εμάς όλους ως Λημνιούς.

Κάποτε, όταν μετέφραζα το μυθιστόρημα της Λάγκερλεφ “Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον” ένα από τα πιο θαυμαστά βιβλία που υπάρχουν, λοιπόν τότε, είχα διαβάσει πως κάποια παιδιά μπήκαν σε ένα σπίτι να κλέψουν και επειδή δεν βρήκαν τίποτα, έβγαλαν τα μάτια ενός καναρινιού που ήταν στο κλουβί του. Και τόσο με επηρέασε αυτό, τόσο με πόνεσε που έκανα πολλές εκπομπές και έγραψα αμέτρητα κείμενα με τη σκέψη πως: Αν ένα παιδί είχε διαβάσει ένα παρόμοιο μυθιστόρημα σαν αυτό της Λάγκερλεφ, ποτέ δεν θα έκανε μια τόσο ειδεχθή πράξη.

Κι ύστερα όλες αυτές τις σκέψεις μου τις είχα περάσει στο “Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο”, σελίδες που μέχρι σήμερα τις θεωρώ πολύτιμες.

Μπορεί να μην υπάρχει – ή να μην υπάρχει ακόμα – μια αντιληπτική επικοινωνία με τη σιωπή του ζώου, όμως έχει κάποιες δυνατότητες αντίληψης που ο άνθρωπος δεν μπορεί να τις φτάσει. Όπως ο προσανατολισμός. ‘Η η αποκωδικοποίηση των κραδασμών που τα κάνει να δέχονται πληροφορίες ασύλληπτες από τον ανθρώπινο νου. Αυτό ήταν το θέμα μου στο εφηβικό βιβλιαράκι “Ο χτύπος της καρδιάς σου”, που κυκλοφόρησε πέρισυ, βασισμένο σε αληθινή ιστορία.

Πονάει απίστευτα η είδηση της θανάτωσης εκατομμυρίων μικρών “μινκ” που τα εκτρέφουν για την πολύτιμη γούνα τους. Πώς φοράει κανείς ένα παλτό που αποτελείται από σαράντα τόσα αθώα ζωάκια!

Να είστε καλά φίλοι μου, και όσο μπορεί ο καθένας μας, ας σεβαστούμε τα πλάσματα αυτά που υπάρχουν μέσα σε μιαν απέραντη σκληρή ερημιά απροσπέλαστη. Πλάσματα που γεννιούνται από την ίδια, με τον άνθρωπο, ανεξιχνίαστη ρίζα της Ύπαρξης, όπως την είπαμε. Αφού ο κύκλος της ζωής τους είναι μέσα στο ίδιο πεπρωμένο της φθοράς. Και αν τα κοιτάξεις στα μάτια, μόνο την αγάπη τους θα σου δώσουν.

Αναρτήθηκε στο fb, στις 15 Νοεμβρίου 2020

Χρόνια πριν, όταν πήγαινα στη Λήμνο τα καλοκαίρια – μου έλεγαν οι φίλοι εκεί ότι οι στρατιώτες που φύλαγαν σκοπιές στα ερημικά φυλάκια του νησιού διάβαζαν τα βιβλία μου. Και μου άρεσε. Κάποιες φορές, έτυχε να τους δω κι εγώ, σε κάτι τελείως ερημικά φυλάκια, όταν πήγαινα με φίλους στον Άγιο Σώζο.
Ύστερα, φίλοι στρατιωτικοί Λημνιοί, που υπηρετούσαν σε άλλες πόλεις, μου έλεγαν πως στις μονάδες τους οι στρατιώτες διάβαζαν τα βιβλία μου και ιδιαίτερα το Πήραν την Πόλη, πήραν την. Ομολογώ πως και αυτό με ευχαριστούσε. Σκεφτόμουν πως ο στρατιώτης, με την ιδιαίτερη ψυχολογία που αποκτά σε αυτό το σημαντικό στάδιο της ζωής του, είχε ανάγκη ίσως να καλύψει τη μοναξιά του διαβάζοντας τις ιστορίες που έγραφα όπως τις έγραφα.
Κάποτε, ο Διοικητής Στρατού Λήμνου, μου είχε προτείνει να κάνω μια ομιλία στους στρατιώτες του νησιού. Και λυπήθηκα που δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί είχε πάρει μετάθεση. Με ενδιέφερε μια συζήτηση μαζί τους. Να μάθω τι έβρισκαν στα βιβλία μου, γιατί τα προτιμούσαν.
Όμως, με τα χρόνια, φαίνεται πως η αγάπη του στρατιώτη για τα βιβλία μου πήγε σε βαθύτερα στρώματα.
Και, από την περασμένη Άνοιξη, μου είχαν τηλεφωνήσει κάποιοι αξιωματικοί της Ανωτάτης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου, να με ρωτήσουν αν σε ένα περιοδικό τους, που το ετοίμαζαν να κυκλοφορήσει, θα μπορούσαν να δημοσιεύσουν ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΤΕΧΟΣ και συγκεκριμένα το κεφάλαιο της στρατηγικής του Θεμιστοκλή στη μάχη της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.
Και σήμερα κρατώ το περιοδικό στα χέρια μου.

Θυμάμαι, όταν έγραφα το βιβλίο, πόσο είχα θαυμάσει την ευφυϊα εκείνη. Είχα θαυμάσει τις ευφυείς κινήσεις του Θεμιστορκλή που, με τον ελάχιστο στόλο του κατετρόπωσε τον γιγαντιαίο στόλο των Περσών.
Ήταν μια μάχη της ευφυΐας που έκρινε το πεπρωμένο όχι μόνο του αρχαίου κόσμου αλλά και του σημερινού. Και ήταν η στιγμή που είχαν γεννηθεί οι αξίες της Δημοκρατίας.

Ευχαριστώ τους υπεύθυνους του περιοδικού Ανωτάτης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου. Θεωρώ τιμή την δημοσίευση. Εφέτος, το Ξύλινο Τείχος πήρε και μια ακόμα ιδιαίτερη τιμή από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το επέλεξαν για τις “καθαρές του αξίες” είπαν, στο πρόγραμμα Readers of Europe Reading List.
Θυμάμαι, πόσο επίμονα είχα δουλέψει, τότε, όταν έγραφα το βιβλίο, για τη σωστή σπόδωση, λεπτό προς λεπτό, αυτής της ιδιοφυούς ναυμαχίας της Σαλαμίνας – με τη βοήθεια του φίλου στρατιωτικού Δημήτρη Τόγκα που ήταν Σαλαμινεύς. Και με ειδικούς χάρτες που έβαλα στο μυθιστόρημα για τον αναγνώστη, ώστε να μπορέσει να βρει αυτή την μεγαλειώδη στρατηγική του Θεμιστοκλή που καθόρισε τη μοίρα του κόσμου έως τις μέρες μας.

Αναρωτιέμαι μήπως, μιλώντας για την τύχη των βιβλίων μου, μοιάζω να προβάλλω τον εαυτό μου. Όμως, λέω, ύστερα από τόσον βασανισμό και αγωνίες από τόση στέρηση ζωής για να γραφτούν όλα αυτά τα βιβλία, δεν πειράζει, ας μοιραστώ μαζί σας – με όσους καλοπροαίρετους αναγνώστες μου – και τις χαρές τους.
Μια καλημέρα γεμάτη από μικρές απροσδόκητες χαρές!
Και εν μέσω τόσων βασανιστικών προβλημάτων που από παντού χτυπάνε τη ζωή μας

Ένα σχόλιο από τον Παναγιώτη Μέντη, θεατρικό συγγραφέα:
“Αγαπητή μου Μαρία, με δεδομένο το σημαντικό της προσφοράς σου στα Ελληνικά γράμματα και τη σεμνότητα σου παρ’ όλη την μεγάλη και σοβαρή διαδρομή σου, το να διαβάζονται να τιμώνται και να αναγνωρίζεται το πολύτιμο της λογοτεχνικής κατάθεσής σου, είναι δικαίωμα που σου οφείλεται. Να είσαι καλά. Να είσαι πάντα δημιουργική και να εισπράττεις τις χαρές που είναι δίκαιο να σου χαρίζονται. Με μεγάλη εκτίμηση”

Αναρτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020

ΣΗΜΕΡΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΣΗΜΕΡΑ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΖΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ — ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΒΙΩΣΑΜΕ ΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΛΕΞΗ “ΝΑΖΙ”
Αναρτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2020

ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Τότε που ήμουν παιδί, στη Λήμνο, και πήγαινα πρώτη δημοτικού, η δασκάλα μας η κυρία Ευαγγελία μας πήγε εκδρομή ένα πρωινό και περάσαμε από τον τόπο των εκτελέσεων – ήταν γερμανική κατοχή. Και είδαμε: στη ρίζα των στύλων ήταν νωπό ακόμα το αίμα της πρωινής εκτέλεσης. Μια ζωή κύλησε από τότε, και ακόμα στα όνειρα μου βγαίνουν οι εφιάλτες εκείνοι μαζί με τις λέξεις “ναζί” και “φούρνοι”. Και ξαφνικά κάποιοι αναζωπυρώνουν αυτές τις λέξεις και αυτούς τους εφιάλτες. Ε, όχι. Περιμένοντας την απόφαση της Δικαιοσύνης. Από στιγμή σε στιγμή
Αναρτήθηκε την παραμονή, 6 Οκτωβρίου 2020

ΑΥΡΙΟ τα αποτελέσματα της δίκης της Χρυσής Αυγής και περιμένουμε με αγωνία. Να ξεριζωθεί πια από τον τόπο μας – με όλη την αιματηρή αποτύπωσή του. Να μην μας ντροπιάζει σαν Έλληνες. Αύριο.
Το πρώτο που αναρτήθηκε, παραμονή της δίκης, 6 Οκτωβρίου 2020

Το Ιερό των Καβείρων στη Λήμνο βρίσκεται σε μια μαγευτική τοποθεσία, από τις ωραιότερες του νησιού, απέναντι από την αρχαία Ηφαιστία. Και σε λίγα μονο βήματα από το Καβείριο, κατηφορικά, φτάνεις σε ένα βραχώδες βέλος που μπαίνει μέσα στη θάλασσα και καλύπτει, σαν “ουρανίσκος” τη σπηλιά του Φιλοκτήτη, όπως την αποκαλούν εκεί. με τις δύο εισόδους, εμπασιές, την “δίπυλη” σπηλιά όπως την περιγράφει ο Σοφοκλής στην τραγωδία του.

Μπορούμε και μια σκέψη να κάνουμε μόνο. Μια σκέψη σαν ευχή σαν προσευχή, σαν να ψιθυρίζουμε: Σου κρατώ το χέρι, δεν είσαι μόνος.
Πόσο οδυνηρό είναι να βυθίζεται κανείς μέσα στην άννοια, να χάνεται σιγά σιγά σε μια βασανιστική σιωπή, μόνον εκείνος που χάνεται το γνωρίζει στις ελάχιστες στιγμές της διαύγειας. Και μαζί, εκείνα τα πρόσωπα τα αγαπημένα που τον βλέπουν να χάνεται ανυπεράσπιστος.

Μακάρι να υπάρξει μια πιο γενναία πιο στοργική αντιμετώπιση από την Πολιτεία γι’ αυτό το αβάσταχτο δράμα πολλών και ολοένα περισσότερων συνανθρώπων μας.
Και μακάρι να γίνει η καθημερινότητα της ζωής μας λίγο πιο ανθρώπινη, πιο ήμερη, με την παλιά γαλήνη των απλών ανθρώπων, αφού, λένε οι ειδικοί, από εκεί, από το καθημερινό άγχος, από την αγριότητα του βίου σε παγκόσμια διάσταση, ξεκινάει η σιωπηλή αυτή ύπουλη νόσος του Αλτσχάιμερ.

Ας σκεφτούμε, έστω για λίγες στιγμές, αυτή την συγκεκριμένη δυστυχία που σιωπά δίπλα μας.
Γίνεται πιο πολύτιμη η κάθε στιγμή μας.

Αναρτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2020 στο fb

“… για την τιμή του κόσμου”

Παναγιώτης Μέντης:

Με συνεπαίρνουν τα ιστορικά μυθιστορήματα και ψάχνω και βρίσκω την ιστορία των αληθινών προσώπων που είναι οι ήρωές τους και γίνεται μ’ αυτό τον τρόπο γοητευτική η μελέτη και οι αποκαλύψεις της ιστορίας.

Αυτό το διάστημα δεν αφήνω από τα χέρια μου ένα από τα πιο υπέροχα ιστορικά μυθιστορήματα που γράφτηκε καιρό πριν, αλλά τώρα αφοσιώθηκα στο διάβασμά του. Αναφέρομαι στο σπουδαίο ιστορικό μυθιστόρημα – έπος, της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου: «Πήραν την Πόλη, Πήραν την…»

Αυτή την εποχή που ζούμε, την αγνώστου εξέλιξης κατάσταση, με την συμπεριφορά των Τούρκων γειτόνων μας, η ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος φωτίζει παράξενα πολλές παραμέτρους συμπεριφορών και κυρίως πολιτικών συμπεριφορών, όχι μόνο δικών μας και των γειτόνων μας, αλλά κυρίως των συμμάχων μας, των φίλων, των μεγάλων και βαρύγδουπων σε τίτλους Οργανισμών, στους οποίους είμαστε μέλη.

Σαφώς δεν βρισκόμαστε στα χρόνια του Βυζαντίου και της εγκατάλειψης του, από όσους λογάριαζαν για συμμάχους τους, οι άρχοντες και ο λαός του. Οι ψυχογραφίες όμως και οι συμπεριφορές των σημερινών συμμάχων του Ελληνικού κράτους, έθνους, λαού, έχουν απίστευτη ομοιότητα με αλλοτινές συμπεριφορές. Συμπεριφορές που κακά τα ψέματα τις είδαμε να επαναλαμβάνονται πάντοτε όταν χρειάστηκε να πάρουν θέση, οι ισχυροί σύμμαχοι και φίλοι μας.

Καλώς ανήκουμε και συμμετέχουμε όπου ανήκουμε και συμμετέχουμε, γιατί φανταστείτε τα όσα θα μπορούσαν να συμβούν, αν δεν διαθέταμε με τον τρόπο έστω που διαθέτουμε φίλους και συμμάχους. Όμως επειδή δεν θέλω να μοιάσω σε εκείνους που τα ξέρουν όλα και έχουν την έτοιμη άποψη για όλα θα κλείσω αυτό το μικρό κείμενο, συστήνοντας το διάβασμα του μυθιστορήματος της αγαπητής μου Μαρίας, με θαυμασμό για την κατάθεση μιας τόσο σοβαρής δουλειάς που βασίζεται σε απόλυτα εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα, αναφέροντας τα λόγια ενός από τους σημαντικούς ήρωες της ιστορίας και του μυθιστορήματος, του Ιωάννη Λόγγου Ιουστινιάνη, του Γενοβέζου που στάθηκε και έχασε τη ζωή του, στο πλευρό του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα: «Θα πολεμήσω μαζί σου για το όφελος της Χριστιανοσύνης και την τιμή του κόσμου».

Παράκληση ο όρος Χριστιανοσύνη μη διαβαστεί με έννοια θρησκοληψίας, αλλά με τη σημειολογική σημασία του, απέναντι στη σημειολογική συμπεριφορά της μετατροπής σε τζαμιά δυο θρησκευτικών μουσειακών χώρων – πρώην Χριστιανικών ναών, στην Κωνσταντινούπολη. Και βέβαια η αναφορά στην «τιμή του κόσμου», είναι επίκαιρη όσο τίποτα άλλο επί των ημερών μας, αφού η τιμή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κάθε πολίτη σε παγκόσμιο επίπεδο προσβάλλεται κατάφωρα από την ανοχή χωρίς ενοχή απέναντι στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ανάρτηση στο fb, 27 Αυγουστου 2020

Απάντηση Μαρίας:

Αγαπητέ μου Παναγιώτη, Παναγιώτης Μέντης, πολύ με συγκίνησε η ανάρτησή σου αυτη αλλά και τα όσα γράφεις για το βιβλίο και τη σημασία του σήμερα και σε ευχαριστώ. Με τόση διορατικότητα θέτεις την άποψη: “ο όρος χριστιανοσύνη να μη διαβαστεί με έννοια θρησκοληψίας, αλλά με τη σημειολογική σημασία του, απέναντι στη σημειολογική συμπεριφορά της μετατροπής σε τζαμιά δυο θρησκευτικών μουσειακών χώρων – πρώην Χριστιανικών ναών, στην Κωνσταντινούπολη. Και βέβαια η αναφορά στην «τιμή του κόσμου», είναι επίκαιρη όσο τίποτα άλλο επί των ημερών μας, αφού η τιμή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κάθε πολίτη σε παγκόσμιο επίπεδο προσβάλλεται κατάφωρα από την ανοχή χωρίς ενοχή απέναντι στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο”.

Πολύτιμη για εμένα αλλά νομίζω και για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο η τοποθέτησή σου με αυτήν ακριβώς την έννοια. Και δεν έχω λόγια να σε εχαριστήσω. Έγραψα τόσα πολλά για την Αγια-Σοφιά μας αυτές τις σκοτεινές μέρες, πόνεσα τόσο πολύ, όμως αυτό που είδα ήταν μόνον η αδιαφορία του λεγόμενου χριστιανικού και πνευματικού κόσμου – λίγα λόγια παρηγορίας μόνο, έτσι που για άλλη μια φορά να προδίδεται χωρίς ενοχή ό,τι πιο ιερό και σε παγκόσμιο επίπεδο μάς άφησε η μνήμη του αίματος. Και τι ωραία που αναφέρεις τον λόγο του Ιωάννη Ιουστινιάνη “για την τιμή του κοσμου!” Ήταν την ημέρα που πήγε οικειοθελώς, με τους εφτακόσιους του κατάφρακτους πολεμιστές, να πολεμήσει στο πλευρό του αυτοκράτορα “για το όφελος της χριστιανοσύνης και για την τιμή του κόσμου” είχε πει.

Μου έκανες μεγάλο δώρο, Παναγιώτη, με όσα έγραψες. Αλλά και για τον τρόπο που ερμήνευσες κάποια πράγματα.

Αναρτηση 27 Αυγούστου 2020

Και ένα σχόλιο Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, ανάρτηση 27 Αυγ. 2020:

Εκείνο που περίμενα ήταν να ευαισθητοποιηθεί ο ίδιος ο σημερινός Πάπας – επωμιζόμενος συμβολικά την ιστορική ενοχή απο εκείνον τον τότε Πάπα του ζοφερού 1453 [που πρόδωσε τον αυτοκράτορα, τότε, αθετώντας την υπόσχεση που του είχε δώσει να του στείλει επικουρία, με αντάλαγμα την ενωτική λειτουργία του filiogue.] Όμως ούτε ο Τότε ούτε ο Τώρα. Αλλά και ούτε κάποιος άλλος. Και αυτό που μένει είναι: Από μόνη της η Αγια-Σοφιά – σήμερα και η Μονή της Χώρας – να αντισταθούν από δρόμους άλλους.

Όμως ας θυμηθούμε πως ο προηγούμενος Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ήρθε στην Αθήνα και ζήτησε συγνώμη για τους βανδαλισμούς των σταυροφόρων στην Αγια-Σοφιά το 1204.

Αναρτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2020