Μπορούμε και μια σκέψη να κάνουμε μόνο. Μια σκέψη σαν ευχή σαν προσευχή, σαν να ψιθυρίζουμε: Σου κρατώ το χέρι, δεν είσαι μόνος.
Πόσο οδυνηρό είναι να βυθίζεται κανείς μέσα στην άννοια, να χάνεται σιγά σιγά σε μια βασανιστική σιωπή, μόνον εκείνος που χάνεται το γνωρίζει στις ελάχιστες στιγμές της διαύγειας. Και μαζί, εκείνα τα πρόσωπα τα αγαπημένα που τον βλέπουν να χάνεται ανυπεράσπιστος.
Μακάρι να υπάρξει μια πιο γενναία πιο στοργική αντιμετώπιση από την Πολιτεία γι’ αυτό το αβάσταχτο δράμα πολλών και ολοένα περισσότερων συνανθρώπων μας.
Και μακάρι να γίνει η καθημερινότητα της ζωής μας λίγο πιο ανθρώπινη, πιο ήμερη, με την παλιά γαλήνη των απλών ανθρώπων, αφού, λένε οι ειδικοί, από εκεί, από το καθημερινό άγχος, από την αγριότητα του βίου σε παγκόσμια διάσταση, ξεκινάει η σιωπηλή αυτή ύπουλη νόσος του Αλτσχάιμερ.
Ας σκεφτούμε, έστω για λίγες στιγμές, αυτή την συγκεκριμένη δυστυχία που σιωπά δίπλα μας.
Γίνεται πιο πολύτιμη η κάθε στιγμή μας.
Αναρτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2020 στο fb
