• Skip to main content
  • Skip to secondary navigation

Maria Lampadaridou Pothou

poet novelist playwright

  • el
  • en_GB
  • biography
  • Novels
    • Children's books
  • Poetry
    • Poetic prose
  • Essay
    • Translations
  • theatre
    • staged plays
    • Published plays
  • in English
  • Current affairs
  • articles by maria
    • Studies & speeches
  • Interviews
    • Writer's workshop
  • articles for maria
    • Speeches about her work
    • Letters, posts
    • theses on her work
  • Literary events
    • Schools
  • videos
  • facebook
  • wikipedia

Archives for March 2019

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας – εκδήλωση με κείμενά μου, Λήμνος 2019

22nd March 2019 By maria

Έγραφα τότε:
“Σας ευχαριστώ κυρία Δέσποινα Στυλιανίδου για το πολύ όμορφο γράμμα σας. Με συγκίνησε ο λόγος σας και τα αισθήματά σας για τα βιβλία μου. Τι άλλο μεγαλύτερο μπορεί να περιμένει ένας συγγραφέας από την αγάπη των αναγνωστών του. Όταν έγραφα το κάθε βιβλίο, στη διαδρομή της ζωής μου, αναρωτιόμουν αν θα άγγιζε μία ψυχή. Σήμερα, η αγάπη, με την οποία γράφτηκαν, επιστρέφει σε μένα. Για να ομορφύνει τις δύσκολες μέρες μου”.

Το γράμμα της προέδρου του ΜΕΑΣ ΛΗΜΝΟΣ, για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας:

“Αγαπητή Κυρία Μαρία Λαμπαδαρίδου,
το κείμενο που μας αποστείλατε για τις 8 του Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, έκλεισε με πολλή συγκίνηση την εκδήλωση που πραγματοποιήσαμε ως ΜΕΑΣ «Λήμνος» για να τιμήσουμε την ημέρα αυτή. Και πως ήταν δυνατόν να μην μας συγκινήσει ένα κείμενό σας που αναφέρεται στις ηρωίδες των βιβλίων σας αλλά και στη συμβολή της γυναίκας στη συνέχιση της ζωής, στο μεγαλειώδες θαύμα που καλείται να βιώσει η γυναίκα.

Σας ευχαριστούμε που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας και είμαστε ευγνώμονες όχι μόνο για το κείμενο με το οποίο κλείσαμε την εκδήλωσή μας αλλά και για όλα τα κείμενα που μας έχετε χαρίσει, για όλες τις ηρωίδες των βιβλίων σας με τις οποίες έχουμε πλουτίσει τις ζωές μας, μας ταξίδεψαν σε κόσμους και εποχές αλλοτινές, μοιραστήκαμε τις χαρές και τις λύπες τους, τις αγωνίες και τους πόθους τους.

Αγαπητή Κυρία Μαρία Λαμπαδαρίδου, Οι ηρωίδες σας, σε όποια εποχή κι αν έζησαν, θα ταξιδεύουν στους αιώνες και κάθε μια τους θα είναι κομμάτι της ψυχής σας που θα έχετε μπολιάσει με την δική μας ψυχή. Η δική τους φωνή θα είναι η φωνή των γυναικών, που άσχετα από τόπο και χρόνο, αγαπούν, πολεμούν, θυσιάζονται, ίσως κάποιες φορές και να προδίδονται. Αλλά οι ίδιες δεν προδίδουν, αντίθετα μάχονται να υπερασπίσουν διαχρονικές πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Πρότυπα γυναικών που ανοίγουν δρόμους όπως κάνατε κι εσείς η ίδια άλλωστε στην ζωή σας, που σπάσατε τις προκαταλήψεις της κλειστής κοινωνίας της Λήμνου, όπως αφηγείστε στο βιβλίο σας «Τα μονοπάτια του αγγέλου μου».

Σας ευχαριστούμε που μας κάνατε την τιμή να είστε παρούσα στην εκδήλωσή μας με τον λόγο σας, σας ευχόμαστε υγεία και να σας ξαναδούμε σύντομα στην αγαπημένη μας πατρίδα, την Λήμνο.

Με εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη
Δέσποινα Στυλιανίδου, φιλόλογος
Πρόεδρος ΜΕΑΣ «Λήμνος»

Ανάμεσα στα κείμενα που είχα στείλει ήταν και ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου “Επέτειος των Ρόδων”
Ιδού κάποια αποσπάσματα:

“Δεν έφτασα εύκολα στη λέξη υπεροχή. Την είπα θρίαμβο. Την είπα άβυσσο. Την είπα όριο και ρίζα της ύπαρξής μου στον κόσμο. Την είπα θάνατο του κορμιού μου. Δεν έφτασα εύκολα, όχι. Μα τώρα ξέρω. Την κατέκτησα πολύ πιο σκληρά από τα δικαιώματα της ισότητας.”

Μια σιωπή νεκρική στην τεράστια αίθουσα την κατάμεστη. Ούτε αναπνοή δεν ακουγόταν. Μόνον η φωνή της ήρεμη, με τη λύπη μέσα της, με τα κύματα του σπαραγμού και της κραυγής που την διαπέρασαν, με τον κραδασμό του αβάσταχτου πόνου που έγινε μοιρολόγια και σβησμένα κεριά στην ψυχή της.

“Την είπα όριο και ρίζα της ύπαρξής μου στον κόσμο. Κι αυτό σημαίνει, η υπεροχή τούτη δεν έχει κοινωνικά, συμβατικά, νομοτεχνικά μέτρα.
Είναι μια διάσταση άλλη. Μια διάσταση υπαρξιακή, μεταφυσική, υποστασιακή, άρρητη. Μάνα που γέννησε και μάνα που δεν γέννησε. Η ίδια επώδυνη ανάβαση στο πρόσωπο. Η γυναίκα μόνη διανύει τούτη την πορεία της δοκιμασίας της. Και η όποια αποποινικοποίηση δεν την αποτραγικοποιεί. Είναι παγιδευμένη από την ίδια τη φύση της. Τούτη την τραγικότητα ονομάζω υπεροχή της. Την απόλυτη μοναξιά του πόνου αυτού.”

Καμιά κίνηση. Καμιά διαμαρτυρία ή επευφημία. Τα μάτια στηλωμένα πάνω της. Κι αυτή η περίεργη νεκρική σιγή άπλωνε τον όγκο της μέσα στην αίθουσα, γινόταν μια εύθρυπτη ουσία από τον ίδιο τον λόγο της.

Και συνεχίζει:
“Στη σκέψη μου η Μήδεια, η Αντιγόνη, η Ηλέκτρα, η Ιφιγένεια. Δεν είναι τυχαίο που οι τραγικοί ποιητές μας χρησιμοποίησαν γυναίκα ηρωίδα στις περισσότερες τραγωδίες τους. Σε μια εποχή κιόλας που η γυναίκα ήταν έξω από την κοινωνική ζωή. Σε μια εποχή που υπήρχε μόνο σαν μάνα γιου. Εκείνοι οι μεγάλοι γνώστες της ανθρώπινης ψυχής ήξεραν πως η γυναικεία φύση είναι πιο κοντά στο μυστήριο της ζωής. Ήξεραν πως είναι πλασμένη να βιώνει με το σώμα της την τραγωδία που γεννιέται από την δωρεά της ζωής. Να βιώνει το τραγικό στοιχείο, αυτό που ποτέ δεν θα γνωρίσει ο άνδρας με το σώμα του παρά μόνο με το μυαλό του”.

Γιατί στην κάθε ηρωίδα μου προσπάθησα να δώσω τον αγώνα για την κατάκτηση του προσώπου της. Πιο σωστά: Για την ανάβαση στο Πρόσωπό της! Αυτή είναι η ελευθερία της και η αξιοπρεπειά της.

Filed Under: Event, Thoughts

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σήμερα και γιορτάζουν όλα τα μυθιστορήματά μου

8th March 2019 By maria

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, σήμερα!  

Και γιορτάζουν όλα τα μυθιστορήματα που έγραψα, γιορτάζει η Γυναίκα όλων των εποχών. Σήμερα, γιορτάζουν “Η Μαρούλα της Λήμνου” και “Η Δοξανιώ” μου, η Μαρία Δοξαπατρή και οι ηρωικές Ελληνίδες γυναίκες της Επανάστασης, γιορτάζει η Ελένη μου στο “Πήραν την Πόλη, πήραν την”, που μέσα στον αγώνα της πέρασα τον οδυνόμενο αγώνα όλων των ανώνυμων Γυναικών.

Σήμερα γιορτάζει η Ιππολύτη μου από το ¨Ξύλινο Τείχος”, που ακόμα ψάχνει να βρει το πεντάχρονο παιδί της.

Σήμερα γιορτάζει η Γυναίκα η ανώνυμη, η Γυναίκα η βασανισμένη, η Μάνα, η Αγαπημένη, η προδομένη ίσως, η θυσιασμένη, η αγωνίστρια στα μικρά και στα μεγάλα. Η Γυναίκα η απλή με τη μεγάλη τη βαθιά σοφία της ζωής.

Σήμερα θα αναρωτηθούμε: Τι χάνει, τι κερδίζει η  Γυναίκα  με την αμφιλεγόμενη ανεξαρτησία της. Ποιες είναι οι αληθινές πηγές της δύναμής της. Και γιατί οι αρχαίοι τραγικοί μας ποιητές χρησιμοποίησαν γυναίκα ως ηρωίδα στις περισσότερες τραγωδίες τους.

Και τι σημαίνει για μια γυναίκα συγγραφέα, να γράφει ένα μυθιστόρημα με βασικό ήρωά της έναν άνδρα. Πώς θα μπορέσει να θέσει την “υπεροχή” της γυναικείας φύσης, αυτή την πνευματική την υποστασιακή την άρρητη υπεροχή, που η ίδια η Φύση της έδωσε, όταν της εμπιστεύτηκε τα μυστικά της δύναμής της, για να συνεχίσει το νομοτελειακό έργο της: τη συνέχιση της ζωής!

Και γιατί πιστεύω πως η πραγματική ανεξαρτησία της Γυναίκας είναι η ανάβαση στο Πρόσωπό της! Σήμερα λοιπόν γιορτάζουν όλα τα μυθιστορήματά μου, γιατί μιλούν για όλες αυτές τις Γυναίκες. Και συνειδητοποιώ κι εγώ αυτή τη στιγμή τι σημαίνει να τα έχω γράψει.

Πέρυσι σαν σήμερα ήμουν καλεσμένη στην εκπομπή της ΕΡΤ-1 “ΣΤΑΣΙΣ ΕΡΤ-1” και μίλησα για την υπεροχή της γυναίκας (και όχι για την ισότητα). Και πόσο με είχαν συγκινήσει τα τηλεφωνήματα που έλαβα από όλη την Ελλάδα. Μια ανταπόκριση ψυχής.

Φίλοι μου, σήμερα λέω: Τα βιβλία μου αγάπησαν τον αναγνώστη. Τον σεβάστηκαν. Γιατί η αλήθεια έχει μέσα της τον πιο βαθύ σεβασμό. Και στις ηρωίδες μου πρόσθεσα και την πονεμένη μου Ιππολύτη, από το Ξύλινο Τείχος, που περιμένει δυόμισι χιλιάδες χρόνια να συναντήσει το παιδί της. Γιατί ο πόνος της μάνας είναι πιο δυνατός από τον θάνατο, έτσι που και στην άλλη διάσταση ακόμα αγρυπνά και περιμένει. Η Μάνα! Αυτή που έχει στην εγγραφή της φύσης της την τραγικότητα και τον μεγαλείο της θυσίας. Μάνα που γέννησε και Μάνα δεν γέννησε. Μια ίδια οδυνόμενη ανάβαση στο Πρόσωπο!

Filed Under: Thoughts

Copyright © 2023 Maria Lampadaridou Pothou - Site design by C. Sampalis - Supported by A. Skamagkis