• Skip to main content
  • Skip to secondary navigation

Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου

poet novelist playwright

  • el
  • en_GB
  • βιογραφικό
  • Μυθιστορήματα
    • Παιδικά
  • Ποίηση
    • Ποιητική πρόζα
  • Δοκίμιο
    • Μεταφράσεις
  • θέατρο
    • παραστάσεις έργων
    • Δημοσιεύσεις έργων
  • in English
  • Επικαιρότητα
  • Δημοσιεύσεις Μαρίας
    • Μελέτες και Ομιλίες
  • Συνεντεύξεις
    • Εργαστήρι του συγγραφέα
  • άρθρα για την Μαρία
    • Ομιλίες για το έργο της
    • Επιστολές, αναρτήσεις
    • διδακτορικά
  • Εκδηλώσεις
    • Σχολεία
  • “ἁρμονίη”
  • facebook
  • wikipedia

Αρχεία για: Οκτ 2020

Στην Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου Το Ξύλινο Τείχος

23rd Οκτ 2020 By maria

Χρόνια πριν, όταν πήγαινα στη Λήμνο τα καλοκαίρια – μου έλεγαν οι φίλοι εκεί ότι οι στρατιώτες που φύλαγαν σκοπιές στα ερημικά φυλάκια του νησιού διάβαζαν τα βιβλία μου. Και μου άρεσε. Κάποιες φορές, έτυχε να τους δω κι εγώ, σε κάτι τελείως ερημικά φυλάκια, όταν πήγαινα με φίλους στον Άγιο Σώζο.
Ύστερα, φίλοι στρατιωτικοί Λημνιοί, που υπηρετούσαν σε άλλες πόλεις, μου έλεγαν πως στις μονάδες τους οι στρατιώτες διάβαζαν τα βιβλία μου και ιδιαίτερα το Πήραν την Πόλη, πήραν την. Ομολογώ πως και αυτό με ευχαριστούσε. Σκεφτόμουν πως ο στρατιώτης, με την ιδιαίτερη ψυχολογία που αποκτά σε αυτό το σημαντικό στάδιο της ζωής του, είχε ανάγκη ίσως να καλύψει τη μοναξιά του διαβάζοντας τις ιστορίες που έγραφα όπως τις έγραφα.
Κάποτε, ο Διοικητής Στρατού Λήμνου, μου είχε προτείνει να κάνω μια ομιλία στους στρατιώτες του νησιού. Και λυπήθηκα που δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί είχε πάρει μετάθεση. Με ενδιέφερε μια συζήτηση μαζί τους. Να μάθω τι έβρισκαν στα βιβλία μου, γιατί τα προτιμούσαν.
Όμως, με τα χρόνια, φαίνεται πως η αγάπη του στρατιώτη για τα βιβλία μου πήγε σε βαθύτερα στρώματα.
Και, από την περασμένη Άνοιξη, μου είχαν τηλεφωνήσει κάποιοι αξιωματικοί της Ανωτάτης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου, να με ρωτήσουν αν σε ένα περιοδικό τους, που το ετοίμαζαν να κυκλοφορήσει, θα μπορούσαν να δημοσιεύσουν ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΤΕΧΟΣ και συγκεκριμένα το κεφάλαιο της στρατηγικής του Θεμιστοκλή στη μάχη της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.
Και σήμερα κρατώ το περιοδικό στα χέρια μου.

Θυμάμαι, όταν έγραφα το βιβλίο, πόσο είχα θαυμάσει την ευφυϊα εκείνη. Είχα θαυμάσει τις ευφυείς κινήσεις του Θεμιστορκλή που, με τον ελάχιστο στόλο του κατετρόπωσε τον γιγαντιαίο στόλο των Περσών.
Ήταν μια μάχη της ευφυΐας που έκρινε το πεπρωμένο όχι μόνο του αρχαίου κόσμου αλλά και του σημερινού. Και ήταν η στιγμή που είχαν γεννηθεί οι αξίες της Δημοκρατίας.

Ευχαριστώ τους υπεύθυνους του περιοδικού Ανωτάτης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου. Θεωρώ τιμή την δημοσίευση. Εφέτος, το Ξύλινο Τείχος πήρε και μια ακόμα ιδιαίτερη τιμή από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το επέλεξαν για τις “καθαρές του αξίες” είπαν, στο πρόγραμμα Readers of Europe Reading List.
Θυμάμαι, πόσο επίμονα είχα δουλέψει, τότε, όταν έγραφα το βιβλίο, για τη σωστή σπόδωση, λεπτό προς λεπτό, αυτής της ιδιοφυούς ναυμαχίας της Σαλαμίνας – με τη βοήθεια του φίλου στρατιωτικού Δημήτρη Τόγκα που ήταν Σαλαμινεύς. Και με ειδικούς χάρτες που έβαλα στο μυθιστόρημα για τον αναγνώστη, ώστε να μπορέσει να βρει αυτή την μεγαλειώδη στρατηγική του Θεμιστοκλή που καθόρισε τη μοίρα του κόσμου έως τις μέρες μας.

Αναρωτιέμαι μήπως, μιλώντας για την τύχη των βιβλίων μου, μοιάζω να προβάλλω τον εαυτό μου. Όμως, λέω, ύστερα από τόσον βασανισμό και αγωνίες από τόση στέρηση ζωής για να γραφτούν όλα αυτά τα βιβλία, δεν πειράζει, ας μοιραστώ μαζί σας – με όσους καλοπροαίρετους αναγνώστες μου – και τις χαρές τους.
Μια καλημέρα γεμάτη από μικρές απροσδόκητες χαρές!
Και εν μέσω τόσων βασανιστικών προβλημάτων που από παντού χτυπάνε τη ζωή μας

Ένα σχόλιο από τον Παναγιώτη Μέντη, θεατρικό συγγραφέα:
“Αγαπητή μου Μαρία, με δεδομένο το σημαντικό της προσφοράς σου στα Ελληνικά γράμματα και τη σεμνότητα σου παρ’ όλη την μεγάλη και σοβαρή διαδρομή σου, το να διαβάζονται να τιμώνται και να αναγνωρίζεται το πολύτιμο της λογοτεχνικής κατάθεσής σου, είναι δικαίωμα που σου οφείλεται. Να είσαι καλά. Να είσαι πάντα δημιουργική και να εισπράττεις τις χαρές που είναι δίκαιο να σου χαρίζονται. Με μεγάλη εκτίμηση”

Αναρτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020

Ανηκει στην κατηγορια:Uncategorized

Σήμερα, 7 Οκτωβρίου 2020, η Δικαιοσύνη θριαμβεύει στη χώρα μας

11th Οκτ 2020 By maria

ΣΗΜΕΡΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΣΗΜΕΡΑ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΖΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ — ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΒΙΩΣΑΜΕ ΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΛΕΞΗ “ΝΑΖΙ”
Αναρτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2020

ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Τότε που ήμουν παιδί, στη Λήμνο, και πήγαινα πρώτη δημοτικού, η δασκάλα μας η κυρία Ευαγγελία μας πήγε εκδρομή ένα πρωινό και περάσαμε από τον τόπο των εκτελέσεων – ήταν γερμανική κατοχή. Και είδαμε: στη ρίζα των στύλων ήταν νωπό ακόμα το αίμα της πρωινής εκτέλεσης. Μια ζωή κύλησε από τότε, και ακόμα στα όνειρα μου βγαίνουν οι εφιάλτες εκείνοι μαζί με τις λέξεις “ναζί” και “φούρνοι”. Και ξαφνικά κάποιοι αναζωπυρώνουν αυτές τις λέξεις και αυτούς τους εφιάλτες. Ε, όχι. Περιμένοντας την απόφαση της Δικαιοσύνης. Από στιγμή σε στιγμή
Αναρτήθηκε την παραμονή, 6 Οκτωβρίου 2020

ΑΥΡΙΟ τα αποτελέσματα της δίκης της Χρυσής Αυγής και περιμένουμε με αγωνία. Να ξεριζωθεί πια από τον τόπο μας – με όλη την αιματηρή αποτύπωσή του. Να μην μας ντροπιάζει σαν Έλληνες. Αύριο.
Το πρώτο που αναρτήθηκε, παραμονή της δίκης, 6 Οκτωβρίου 2020

Ανηκει στην κατηγορια:Uncategorized

“Ω σχήμα πέτρας δίπυλον!” Η σπηλιά του Φιλοκτήτη δίπλα στο Ιερό των Καβείρων, στη Λήμνο

10th Οκτ 2020 By maria

Το Ιερό των Καβείρων στη Λήμνο βρίσκεται σε μια μαγευτική τοποθεσία, από τις ωραιότερες του νησιού, απέναντι από την αρχαία Ηφαιστία. Και σε λίγα μονο βήματα από το Καβείριο, κατηφορικά, φτάνεις σε ένα βραχώδες βέλος που μπαίνει μέσα στη θάλασσα και καλύπτει, σαν “ουρανίσκος” τη σπηλιά του Φιλοκτήτη, όπως την αποκαλούν εκεί. με τις δύο εισόδους, εμπασιές, την “δίπυλη” σπηλιά όπως την περιγράφει ο Σοφοκλής στην τραγωδία του.

Εκεί στο Καβείριο, δυο τρεις δεκαετίες τώρα συνεχίζονται αναστυλωτικά έργα. Και εφέτος, στις 29 Σεπτεμβρίου, με προσκεκλημένους, μεταξύ των οποίων και η υπουργός Πολιτισμού κυρία Λίνα Μενδώνη, έγινε εκδήλωση για τα εγκαίνια των έργων, που οργανώθηκε από την Διεύθυνση Αρχαιοτήτων Λέσβου.

Στην εκδήλωση, μεταξύ άλλων, η Λημνιά φιλόλογος Λουκία Κρασσά απάγγειλε το ποίημα από τη συλλογή μου Επί Πτερύγων Ανέμων, “Ω σχήμα πέτρας δίπυλον”.

Από την πρώτη μου νεότητα αγαπούσα το ερημικό αυτό τοπίο το “χρυσαφένιο” όπως το έλεγα, και πήγαινα συχνά. Μια μέρα, είχα βρει στη σπηλιά κάποια αντικείμενα, ένα μπρίκι, ενα καμινέτο, μια κουβέρτα. και κάτι σκισμένα χειρόγραφα. Φαίνεται πως κάποιος έμενε εκεί. Ποιος ξέρει, ποιος να ήταν. Η θάλασσα μπαίνει μέσα στη σπηλιά αλλά δεν φτάνει ως το βάθος της. Εκεί είναι στεγνά και κάπως σκοτεινά. Όταν κάθεσαι μέσα εκεί, έχεις την εντύπωση πως είσαι ο μόνος άνθρωπος πάνω στη γη, τόση η αίσθηση της ερημιάς.

Το ποίημα:
ΩΔΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
Ω σχήμα πέτρας δίπυλον
Στην Rhoda και τον Terry
Στάθηκα στη σχισμή της πέτρας δίπυλης
Όπου κοιμάται η φωνή του Φιλοκτήτη
Και κραδαίνει τον άνεμο απαπαπαί
Με το χειρόγραφο του Σοφοκλή σκισμένο
Και τα κύματα να μπαίνουν στη σπηλιά
Ακτή μεν ήδε της περιρρύτου χθονός
Κοίταξα προς τη θάλασσα
Πόντος αυλακωμένος από σώματα αλαβάστρινα
Και κεφάλια θεών στεφανωμένα
Κι ο χρόνος να παίζει μαζί μου κρύπτες
Από κρύσταλλα μνήμης αιωρούμενα
Πάνω από τους αιώνες σαν σταλαχτίτες.
*
Εκείνη έκλαψε
Η κορυφαία του χορού
καθώς
Άγγιξε την πέτρα λεία και τα δάχτυλά του επάνω
Μια αφή από βόγκο και άκεα χλωρά
Έκλαψε καταμεσής στους αιώνες
Που φλοίσβιζαν ήσυχα μέσα στη σπηλιά
Εκεί όπου του ανθρώπου τα βάσανα
Ιστορήθηκαν με σχήμα πέτρας
Κι η φωνή της τάραξε τον καιρό
«Αυλαία…», φώναξε, «αυλαία…»
Και άγγιξε τα χειρόγραφα που κείτονταν στα πόδια της
Χαίρ’ ω Λήμνου πέδον αμφίαλον!
*
Κι εκείνος, ο κορυφαίος του χορού
Με τη λευκή γενειάδα και το μάτι
Αρχαίο ήλεκτρο
Ιριδωμένο από άγνωστα ρήματα
Επαναλάμβανε ατέλειωτα την ερημία σε σχήμα
Πέτρας δίπυλον
«Τι φης; Σιωπάς;» φώναξε
Και το πέλαγο σηκώθηκε όρθιο
Με χαίτες κυμάτων παφλάζουσες
Αιωρήθηκε μια στιγμή
Πάνω απ’ τον άφθιτο του Ποιητή λόγο
Και πάλι χύθηκε όπως σε χρόνο κενό
Μέσα στην ίδια από τότε βραχοσπηλιά
Με φθόγγους ιερούς
Μουλιασμένους ηλιοβασίλεμα
Και με τον χοηφόρο να έρχεται ακροπατώντας
Τη λευκή γραμμή.
*
Κοίταξα το τοπίο έρημο
Σταματημένο καταμεσής στους αιώνες
Με το χρόνο παγιδευμένο όπως πουλί ιερό
Στην εγκοπή της πέτρας
Δίπυλης.
Λήμνος, 12 Αυγούστου 1992
Στη σπηλιά του Φιλοκτήτη.

Στην πρώτη φωτογραφία Το Ιερό των Καβείρων, όπου, λέγεται, στα Μυστήρια του μυήθηκαν ο Ορφέας, ο Οδυσσέας, ο Αγαμέμνων, ο Ιάσων. Και καταλαβαίνει κανείς σε τι βάθος χρόνου άκμασε.
Στη δεύτερη φωτογραφία, κατεβαίνω προς τη σπηλιά, κρατώντας ένα σκοινί, γιατί είναι αρκετά απόκρημνα. Τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε το σκοινί.
Η μία είσοδος της σπηλιάς είναι απο τη θαλασσα – και τα νερά είναι αρκετά βαθιά. Η άλλη, στα αριστερά του “ουρανίσκου” υπάρχει μια βραχώδης “σχισμή”. Και από εκεί σέρνεσαι, προσπαθώνας να χωρέσεις.

Ανάρτηση 10 Οκτωβρίου 2020

Ανηκει στην κατηγορια:Uncategorized

Copyright © 2023 Maria Lampadaridou Pothou - Site design by C. Sampalis - Supported by A. Skamagkis