8 Ιανουαρίου 2020
Τίποτα δεν αλλάζει με την αλλαγή. Πριν από τρία χρόνια η memory της παρακάτω ανάρτησης, και ο Αισώπειος μύθος είναι ακόμα παρών και διαβρώνει την καθημερινότητά μας.
Όμως εμείς εκεί. Εφτά φορές να πέφτεις και οκτώ να σηκώνεσαι, όπως έλεγε η μάνα μου. Οπότε, κουράγιο φίλοι μου, Γιατί αλίμονο αν δεν σηκωθούμε ξανά, αν δεν σταθούμε όρθιοι ξανά!
Τα βιβλία δεν αρκούν. Οι φίλοι δεν αρκούν. Οι σοφοί μας γέροντες του Αγίου Όρους δεν αρκεί να μας λένε την σοφία τους. Εμείς πρέπει να την βιώσουμε ως εμπειρία γνώσης. Γιατί μόνον η εμπειρία γνώσης γίνεται ελευθερία του προσώπου! Μια καινούρια χρονιά για καινούρια προσπάθεια!
Λοιπόν, στις 8 Ιανουαρίου 2017, έγραφα: ΟΠΟΤΕ ΠΑΩ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΩ ένα ποίημα ή ένα λουλούδι, ένα εξώφυλλο από τα βιβλά μου, ας πούμε, κάτι ευχάριστο, ευθύς έρχεται στη σκέψη μου η αισώπεια ρήση: “Των οικιών υμών εμπιπραμένων (καιομένων), υμείς άδετε!» Το είπε ο Αίσωπος πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, για τα κακόμοιρα σαλιγκάρια που έβραζαν στο ζεματιστό νερό κι αυτά έτσι παγιδευμένα σύριζαν, τσίριζαν. “Τα σπίτια σας καίγονται κι εσείς τραγουδάτε!” τους είπε. Και ο Θουκυδίδης, στην καταστροφή της Αθήνας το είπε ξανά: “Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν” τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε!
Απ’ την άλλη, σκέφτομαι πως αν, έτσι παγιδευμένοι όπως βρεθήκαμε μέσα σε ένα καιόμενο καύκαλο, αν δεν αναρτήσουμε το τραγούδι μας, ένα λουλούδι ή ένα βιβλίο, την όποια ελάχιστη δημιουργία μας που άντεξε την κρίση, αν δεν το κάνουμε αυτό χωρίς ενοχές, τότε θα καεί και το λίγο φως ή ελπίδα, που μας απόμεινε, η προσπάθεια να σηκωθούμε όρθιοι ξανά. Εφτά φορές να πέφτεις, οκτώ να σηκώνεσαι! Όρθιοι, λοιπόν!
Και θα πω τον ίδιο λόγο που είπα και στην ευχή της Πρωτοχρονιάς:
“Το σκοτάδι φοβάται και το ελάχιστο φως!”
Σε λίγο, σε πολύ λίγο,
ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ, ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ
865 σελίδες εν μέσω απειλητικής κρίσης.
Στις εκδόσεις Πατάκη.
Οι χάρτες καθυστέρησαν λίγο την έκδοση.