“Μένουμε σπίτι” και σκαλίζουμε παλιά χειρόγραφα, μισοτελειωμένα ποιήματα, ξεχασμένες φωτογραφίες. Στιγμές της ζωής δικές μας που έγιναν “δαχτυλιές θανάτου” πάνω μας. Για να βγούμε από τον φόβο που μας παγίδεψε. Για να προετοιμάσουμε την ψυχή μας, να είναι έτοιμη στο όποιο μελλούμενο και δυνατή και σοφή.
Κανείς δεν θα είναι ο ίδιος μετά από αυτό το άγριο πέρασμα, ας προφτάσουμε λοιπόν.
Κάποτε έγραφα:
Και μην έχοντας γη να σταθώ
γίνομαι ποίημα!Περπατώ στη Rue des Feuillantines
Κι αναζητώ τη Μαρία που ήξερα
Μαρία ή Αντιγόνη
Με τις σημειώσεις του Bernard Dort
Και την ποίηση ανάμεσα στη βροχή
Και στις κλαίουσες του Σηκουάνα.
Δεν βρίσκω παρά τις δαχτυλιές
που ο θάνατος άφησε
πάνω στο σώμα μου
Γέρνω και πονώ
Βυθίζομαι στην απουσία μου
Και ξέρω πως δεν έχω άλλο
Παρά μια ρίζα ουρανό που κοιμάται
ακόμα μέσα μου
Μια ρίζα άβυσσο που μ’ εξουσιάζει.
Μια καλημέρα από παλιές στιγμές ζωής – που έχουν τη δύναμη της υπέρβασης!