Με τις θαλασσινές τις αύρες και με τα αρώματα του Απρίλη στα χρυσαφένια τοπία της! Καλεσμένη από τα τρία Γυμνάσια της Λήμνου, της Μύρινας, του Λιβαδοχωρίου και του Μούδρου, βρέθηκα εκεί να συνομιλώ με τα παιδιά, έφηβες και έφηβοι με τρυφερή ψυχή και πολλά ερωτήματα, σε συζητήσεις ατέλειωτες πάνω στα θέματα που τους απασχολούν. Και χάρηκα την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. Χάρηκα την αγάπη που μου έδειξαν.
Μου είχαν ετοιμάσει τα δώρα της καρδιάς τους και μου τα έφεραν, γράμματα και ποιήματα, μια ωραία εικόνα του Αγίου Σώζου του πολυούχου της Λήμνου, ένα αγαλματίδιο της Μαρούλας, φυλαχτά προσωπικά τους. Κι αυτό επειδή στον σχολικό τους χειμώνα διάβασαν κάποια βιβλία μου που άγγιξαν την ψυχή τους. Στην τελευταία συνάντηση της 19η Απριλίου με τους μαθητές των γυμνασιακών τάξεων της Μύρινας, είχαν έρθει 250 παιδιά, μια τεράστια έκταση από νιότη πάλλουσα, που αδημονούσε να ακούσει αυτά που είχα να τους πω. Το “μήνυμα” μου τους το είχα δώσει γραμμένο να το διαβάσουν, τους είπα, στη μοναχική τους ώρα. Εκεί, στην αίθουσα, απάντησα μόνο στις άπειρες ερωτήσεις τους που είχαν απίστευτη ευαισθησία και βάθος σκέψης και αγωνία, όπως και στα άλλα Γυμνάσια άλλωστε, όμως εκεί, στη Μύρινα, το τόσο πλήθος των παιδιών – που δεν άκουγες ούτε την ανάσα τους σε όλη τη διάρκεια – με έκανε να προσέχω την κάθε μου λέξη γιατί ήξερα πόσο κοφτερό είναι το αισθητήριο τους και θυμόμουν τον στίχο του Ελύτη:
Πρόσεχε να προφέρεις καθαρά τη λέξη θάλασσα
έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο θεός
Κι ύστερα, σκεφτόμουν και τον λόγο του Κίρκεγκωρ: “Ποιος είπε πως η αθωότητα δεν είναι μαζί και αγωνία”. Και στην προκειμένη περίπτωση η αθωότητα του έφηβου της έφηβης είναι η αγωνία της αγνωσίας, ή να το πω αλλιώς, είναι αγωνία για τη γνώση του εαυτού και του κόσμου. Για τις αλήθειες και για τις αξίες που πάει να κατακτήσει. Κι ακόμα, είναι η αγωνία για την προσωπική μεγάλη κατάκτηση της έννοιας της δικαιοσύνης. Έτσι που να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και με τον κόσμο για να περάσει σε μια ήρεμη ενηλικίωση. Σας ευχαριστώ όλους, καθηγητές και καθηγήτριες των Γυμνασίων Λήμνου, διευθυντές και διευθύντριες, που με περιβάλατε με την άμετρη αγάπη και εμπιστοσύνη σας, έτσι που όλη αυτή η συνάντηση με τους μαθητές με τις μαθήτριες να μείνει σαν μια ανάμνηση ομορφιάς στην ψυχή τους. Και στη δική μου.
Να είστε όλοι καλά!
Το κείμενο που ακολουθεί “Όταν ανασαίνουν οι ψυχές” το έγραψε η υπεύθυνη, για τη συνάντηση των μαθητών, Δήμητρα Χατζηκυριακίδου (Φιλόλογος – Καθηγήτρια του Γυμνασίου Μύρινας)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
«Όταν ανασαίνουν οι ψυχές…»
Πριν από τρεις μήνες δυο τμήματα του Γυμνασίου Μύρινας επισκέφτηκαν την «Αίθουσα Μ. Λαμπαδαρίδου –Πόθου» στη Μύρινα. Όταν τα παιδιά μας ήρθαν σε επαφή με το πλούσιο αρχειακό υλικό, που γενναιόδωρα προσέφερε η κ. Μαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου στη γενέτειρά της, δεν ήταν δυνατό να προβλέψει κανείς μας την απήχηση που θα είχε μια ενδεχόμενη συνάντηση των μαθητών με την ίδια τη συγγραφέα.
Μετά από πρόσκληση του διευθυντή μας, κ. Ρόκκου, και στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Προγράμματος «Γράφω ένα βιβλίο για τον τόπο μου» πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο κινηματοθέατρο «Μαρούλα» με επίσημη προσκεκλημένη την Λημνιά συγγραφέα, στις 19-4-2018. Η κ. Λαμπαδαρίδου – Πόθου με αληθινή γενναιοδωρία ψυχής έκανε το ταξίδι της «επιστροφής» από την Αθήνα στη Λήμνο με μοναδικό σκοπό να επικοινωνήσει με τους εφήβους του νησιού.
Αυτό που συνέβη μέσα σε ένα κατάμεστο από 250 παιδικές ψυχές αμφιθέατρο στάθηκε πρωτόγνωρο. Οι μαθητές του Γυμνασίου Μύρινας είχαν την ευκαιρία να ακούσουν και να γνωρίσουν μια συγγραφέα που αναπνέει, σκέφτεται και μιλάει μόνο με την ψυχή της. Πραγματοποιήθηκε συζήτηση μεταξύ της κ. Λαμπαδαρίδου – Πόθου και μαθητών. Πρόθυμη αυτή πάντα, με ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς της, να αφουγκραστεί κάθε ανησυχία των παιδιών, κατάφερε, απαντώντας σε ερωτήσεις τους, να τα καθηλώσει. Σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης 250 στήθη ανεβοκατέβαιναν στον ίδιο ρυθμό. Οι ανάσες τους ενώθηκαν σε μια και δεν ήταν δυνατό να τις ξεχωρίσει κάποιος τρίτος θεατής.
Η συζήτηση περιλάμβανε θέματα που απασχόλησαν και απασχολούν τον άνθρωπο, όπως η μοναξιά, η αγάπη, η μάχη του καλού με το κακό. Πλημμύρισαν οι καρδιές των μαθητών με αισθήματα που δεν ξανάνιωσαν, γνωρίζοντας μια συγγραφέα, συντοπίτισσά τους, τόσο μεστή από αγάπη για τον ίδιο τον άνθρωπο. Ξεχείλιζε ο λόγος της από μια γλυκιά ηρεμία, την ηρεμία ενός ανθρώπου που γνωρίζει τη ζωή αλλά και που πάντα την αναζητά σε ένα μόνιμο μονοπάτι. Σε ένα μονοπάτι που έγινε στην εποχή μας-ιδιαίτερα- τόσο δύσβατο.
Έτσι, η σύγχρονη «ψηφιακή» γενιά συνάντησε μια συγγραφέα, της οποίας η σεμνότητα και η γλυκύτητα δεν άφησαν ασυγκίνητο κανένα μέσα στο Κινηματοθέατρο « Μαρούλα». Σε μια εποχή που προκρίνει – αλίμονο- τις υλικές αξίες και παραμερίζει κάθε έννοια ενσυναίσθησης και αγάπης για τον συνάνθρωπο, βιώσαμε όλοι όσοι παρευρεθήκαμε το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης, μια εμπειρία μοναδική. Η συγγραφέας θύμισε σε όλους μας την αξία και το αίσθημα της δικαιοσύνης, στάθηκε για όλους μας πρότυπο ευγένειας, τόσο ουσιαστικής.
Με το τέλος της εκδήλωσης, οι μαθητές προσέφεραν τα δώρα της παιδικής τους καρδιάς στη συγγραφέα. Κι αυτή ακούραστη και χαμογελαστή δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν έφυγε και ο τελευταίος μαθητής μας από την αίθουσα.
Στην καρδιά της άνοιξης η συνάντηση αυτή μοιάζει σε όλους μας σαν τον ερχομό των χελιδονιών στη φωλιά τους, τη χτισμένη στην αυλή μας. Μια φωλιά που περίμενε το χελιδόνι να έρθει ξανά στο σπίτι του και με τους ήχους της γλυκιάς φωνής του να ζεστάνει τις καρδιές μας.
Οποιοδήποτε «ευχαριστώ» θα ήταν λίγο προς την κ. Λαμπαδαρίδου – Πόθου. Κατάφερε μέσα σε λίγη ώρα να επηρεάσει τη σκέψη των παιδιών, να τα κάνει να γευτούν μια εμπειρία μοναδική και να νιώσουν την επιθυμία να διαβάσουν λογοτεχνικά βιβλία, μια ενασχόληση όχι τόσο προσφιλής και οικεία – δυστυχώς- για αυτά στην εποχή μας.
Με ένα τετρασέλιδο μήνυμά της προς τους μαθητές μας ως δώρο- παρακαταθήκη για αυτούς, μας αποχαιρέτησε. Ένα μήνυμα που φέρνει δάκρυα στα μάτια του αναγνώστη, καθώς τον αγγίζει στην πιο μύχια ακριούλα της ψυχής του. Ένα μήνυμα γραμμένο από καρδιάς και απευθυνόμενο απ’ ευθείας στην καρδιά του αναγνώστη.
Ένα θερμό «ευχαριστώ» από το Γυμνάσιο Μύρινας προς την κ. Μ. Λαμπαδαρίδου – Πόθου που μέσα στην ασφυξία της σύγχρονης ζωής πρόσφερε μια ανάσα ψυχικής ευφορίας και ανάτασης…..
Δήμητρα Χατζηκυριακίδου
Φιλόλογος
Καθηγήτρια του Γυμνασίου Μύρινας