Ημέρα Ποίησης η κάθε μέρα του Βίου!
Για τον καθένα! Όταν ξεπερνάς τον εαυτό σου, έτσι που να προκαλείς το θαύμα. Όταν αυτό που κάνεις παράγει ομορφιά και αλήθεια. Παράγει ψυχή. Όταν αυτό που ζεις, όπως το ζεις, ο έρως, σε κάνει να βλέπεις τα αστέρια περιχορεύοντα. Να βλέπεις τα σύμπαντα περιχορεύοντα. Όταν μπορείς να βλέπεις τον ασβέστη “να σηκώνει στη ράχη του τα μεσημέρια!”
Είπε ο Tennesse Williams:
“Η ποίηση είναι ποίηση. Δεν χρειάζεται να τη λες ποίημα”.
Ό,ΤΙ ΕΙΧΑ ΝΑ ΠΩ ΤΟ ΕΙΠΑ
Το χάραξα με καλέμι πάνω σε σταυρό
χλωρό
Να το διαβάζουνε τα αποδημητικά πουλιά.
Ω Μάνα μου τα υπάρχοντα
Περιουσίες όλο αστροφεγγιές και δωρεάν
φθινόπωρα
Και θέα προς το αμίλητο
Κι ένας τόσος δα μικρός τάφος
να χωράει την αιωνιότητα
που λύθηκε απ’ τη νύχτα
και τριγυρνάει στους δρόμους
με μαλλί ελικτικό
κι ένα θαμπό φορεματάκι ως το γόνατο.
Κι όταν το βρεις κι όταν το ανταμώσεις
μικρό παιδί αμίλητο
Πε του, όλο και λιγοστεύει ο κόσμος
Μαζεύει μία μία τις αστροφεγγιές του
Κρύσταλλο που το κατοικούνε ήσκιοι
Όλο και χαμηλώνει ο άλλος, πε του
ο αόρατος
να εξουσιάσει τα άπατα
Τινάζει ρίζες και χλωρά βουνά στον ύπνο μου
και αβύσσους
Ω Μάνα μου ο κόσμος
Έτσι λιγοστεμένος δε φτουρά
Να ξανανθίσει η άνοιξη
Στη ράχη του σηκώνει κυπαρίσσια
Και μιαν οσμή από θάνατο χλωρό
Η άνοιξη η άνοιξη
Ποιος θα τη φέρει πίσω!
Από την ποίηση “Και θέα προς το Αμίλητο”