Έγραψα, όταν εκδόθηκε η ποιητική συλλογή:
Αυτή η ποιητική συλλογή, είναι αφιερωμένη στη Μάνα. Στη Μάνα που έφυγε, στη Μάνα που έμεινε δίπλα μας σαν ίσκιος, στη Μάνα που κοιμάται στα όνειρα μας, και τριγυρνάει στους διαδρόμους της ψυχής μας κουβαλώντας τις μνήμες της τρυφερής ηλικίας.
“Ποίηση μυστική, μυητική, ποίηση της οδύνης του σώματος, που ανατείνεται να καταργήσει τον χρόνο και τον θάνατο, ν’ αγγίξει τον κόσμο τον μέχρι τώρα ανέγγιχτο και αναπόδειχτο, που αρχίζει ακριβώς εκείθε του ανθρώπου, ακριβώς εδώθε του αγγέλου, με αυτά τα λόγια και με αυτές τις επωδές που “κάνουν την άβυσσο ν’ ανθίζει .” Jacques Lacarrière, από τον πρόλογο της συλλογής Mystique Passage.
View towards the Unspoken
I chose to cut piece by piece
The death that is rightfully mine
Piece by piece the eternity
So I can send him a sign
I can't have these words, tell him
containing the desert
I prefer raw pieces of the desert
That is rightfully mine
One on top of the other to set up my story
raw scream of matter
To contain, tell him
His last weeping
***
Midnight is ready for some time
Light packages
Fragile
Full of Junes and illegible touches
Scent of home on a winter's day
With the angel behind the icon
The last movement of the hand slow
Its last solitude as
It is wrapped in the storm
An unbearable touch
As from a dead thunderbolt
Where are you going? Where will you go now?
The body bends and
bends like a prow
Like a thalassa stasimon
And the glance from a hail
That abolishes distances.
Από την ποιητική συλλογή Και θέα προς το Αμίλητο, 1998