Η Υψιπύλη ήταν βασίλισσα της Λήμνου σε χρόνο μυθικό, μια τραγική βασίλισσα που η ζωή της συνδέθηκε με ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα των μητριαρχικών χρόνων: Οι γυναίκες της Λήμνου, σε μια ομαδική τρέλα, σκότωσαν ολο τον αρσενικό πληθυσμό του νησιού μόνο και μόνο για να εκδίκηθούν τους άντρες τους που δεν τις πλησίαζαν ερωτικά, γιατί η Αφροδίτη τους είχε δώσει μια βαριά δυσοσμία. Η Υψιπύλη εναντιώθηκε στην πράξη της τρέλας και έσωσε τον πατέρα της, τον βασιλιά Θόα. Τον έβαλε σε ένα καλάθι αλειμμένο με κερί και τον εριξε στη θάλασσα. Οι Λήμνιες γυναίκες, όταν συνειδητοποίησαν την πράξη τους, πένθησαν και σπάραξαν. Οι νόμοι της φύσης είχαν απορρυθμιστεί και οι σκοτωμένοι περιφέρονταν με αναμμένα λυχνάρια ανάμεσά τους. Ως την ημέρα του καθαρμού. Όταν πέρασε η “Αργώ” από τη Λήμνο, οι γυναίκες έσμιξαν με τους Αργοναύτες. Και ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε ανάμεσα στην Υψιπύλη και στον Ιάσονα. Ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα πλασμένο με τα πιο αρχέγονα στοιχεία της ψυχής: Το πάθος που οδήγησε στον ομαδικό φόνο και η αγάπη-σύμβολο της αιώνιας ομορφιάς, που την τραγούδησε ο ίδιος ο Ορφέας.
Το μυθιστόρημα “Υψιπύλη”, η βασίλισσα του αίματος ζωντανεύει ένα μύθο τριάντα τριών αιώνων και δίνεται μέσα από κύκλους τελετουργιών. Το αίμα, το πένθος, ο σπαραγμός, η κάθαρση και, τέλος, η αγάπη αποτελούν τους πέντε κύκλους της ψυχής ώσπου να φτάσει στο φως. Ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα πλασμένο με τα πιο αρχέγονα στοιχεία της ψυχής: Το πάθος των Λήμνιων γυναικών, που θα οδηγήσει στον ομαδικό φόνο. Το πένθος, ύστερα. Ο σπαραγμός. Η κάθαρση. Τέλος, η αγάπη, ως σύμβολο της αιώνιας ομορφιάς. Τόλμησα να ζωντανέψω τον ανελέητο αυτόν μύθο, γιατί πιστεύω πως εκείνοι οι αρχέγονοι λαοί, με την πρωτόγονη λατρεία και την αδυσώπητη ανάγκη για αίμα, θα μπορούσαν να είναι και σημερινοί.
Απόσπασμα
(Στα αγγλικά)
From the ritual of love
“The thirst burns me and I am lost…”
I stand at the very edge of time and look. I walk carefully between the thirty-three centuries of my myth and the autumnal present day that has brought me here, to this deserted beach with footprints of seagulls on the damp sand.
The music reaches to this point. It captivates me and I search for its source. A divine melody. And then a voice that sunders even the stones. Never, it was said, never has a song like that been heard since then.
Εργασία για την Υψιπύλη της καθηγήτριας του ΑΠΘ Μαρίας Λιτσαρδάκη
Υψιπύλη, κριτική στο Διάστιχο, αυθεντικό
Υψιπύλη, κριτική στο Διάστιχο “Ένα έργο με δομή τραγωδίας”
Υψιπύλη, μικρη παρουσίαση στο Έθνος, αυθεντικό