Το Ξύλινο Τείχος

Εκδόσεις: Εκδόσεις Πατάκη
Έκδοση: 8η (1η, 2006, Κέδρος)
Διαθέσιμο σε: Paperback, e-book
ISBN: 9789601675671

Link στις εκδόσεις Πατάκη Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα, "Φιλελεύθερος"

Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που το πήραν αιχμάλωτο από τη Λήμνο, ξετυλίγεται το έπος του αρχαίου κόσμου. Ο Αλκαμένης κατορθώνει να φτάσει στη Σπάρτη, να γνωρίσει από κοντά τη μοναδική αυτή πόλη, αλλά και να γίνει ο μάρτυρας των γεγονότων στις μεγαλύτερες πολεμικές συγκρούσεις της Ιστορίας. Ως είλωτας, ως μελλοθάνατος, ως παρατηρητής, γίνεται ο μυθικός άξονας που φέρει όλη τη σκληρότητα αλλά και τη σαγήνη ενός κόσμου που θα μπορούσε κανείς να τον πει σημερινό. Το Ξύλινο Τείχος, πάνω απ’ όλα, είναι η ανθρώπινη περιπέτεια, ο άνθρωπος. Η εποποιία των αγώνων του, αλλά και η αντίληψή του για τη ζωή και τη μοίρα, για τον Άδη, για την ψυχή. Και μόνον η απόφαση εκείνων των «ολίγων» να αντικρούσουν την Ύβριν του περσικού ιμπεριαλισμού δίνει το μέτρο της εποχής. Με λόγο ζωντανό και διορατικό, με τα γεγονότα να εκτυλίσσονται στην αρχετυπική τους ποίηση, το μυθιστόρημα ακυρώνει τον χρόνο, γίνεται μια περιπέτεια του σημερινού ανθρώπου πάνω στην ίδια γη. Ένα μυθιστόρημα που ανιχνεύει, στα βάθη της ψυχής, τη συλλογική μνήμη του αίματος και τη χαμένη αυτογνωσία.

Προσπάθησα να δώσω την ανθρώπινη πλευρά, να βρω την καθημερινή τελετουργία του αρχαίου κόσμου, έτσι που τα γεγονότα να ξετυλίγονται σε ένα χρόνο καταργημένο αλλά και μαγικά παρόντα, σε ένα χρόνο ζωντανό.Πιστεύω πως το “Ξύλινο τείχος” είναι ένα μυθιστόρημα σύγχρονο. Όχι τόσο γιατί φέρνει στις μέρες μας τη μακρινή εκείνη εποχή, αλλά γιατί αυτή εμπεριέχει, προφητικά, όλα όσα μεγαλύνουν ή μαστίζουν τον σύγχρονο κόσμο. Αν και ιστορικό μυθιστόρημα, λέω πως το έγραψα μυητικά. Και κάθε μυητική περιπλάνηση είναι ταυτόχρονα και αναγωγή της ψυχής στον εαυτό της, στην πολλαπλότητα της αυτογνωσίας της.

Δεν ήταν εύκολο να βυθιστώ μέσα στον χρόνο και να βρω την τελετουργία του αρχαίου κόσμου, αυτήν την ακατανίκητη γοητεία που ασκεί η διαφορετική αντίληψη ζωής, η διαφορετική φιλοσοφία, που είναι απόρροια μιας μοναδικής ευφυΐας. Ευφυΐα. Σήμερα λέω πως ήταν η ευφυΐα των ανθρώπων εκείνων που με γοήτευε περισσότερο και έκανε ελκυστική την ιδέα να βυθιστώ σε αυτήν τη διαφορετική αντίληψη, να βρω τη δύναμη που έκρυβε, κι ακόμα, με τη δική μου μυητική γραφή, την ενορατική, να βρω τη χαμένη μνήμη του αίματος, ή αλλιώς, να ανασύρω τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν μια συλλογική αρχετυπική μνήμη πάνω στον ίδιο τόπο, στην ίδια γη, και με πλοηγό τον λόγο του μεγάλου Εφέσιου: «όσα ούτε είδομεν ούτ’ ελάβομεν, ταύτα φέρομεν».
Η Μνήμη του αίματος. Ήταν ο πρώτος τίτλος που είχα σκεφτεί.
Και τώρα ακόμα που διαβάζω το βιβλίο, το ίδιο αισθάνομαι. Υπάρχουμε μέσα στις παλίρροιες ενός χρόνου αναπόδεικτου εμπειρικά, ενός χρόνου καταργημένου και μαζί ζωντανού και ακοίμητου, που λάμπει μέσα μας, φέρνοντας, από δρόμους αθέατους, εκείνη τη μακρινή Μνήμη την αρχετυπική που είναι δική μας.