Μια υπέροχη βραδιά. Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει ποίηση, σύμφωνα με τα δεδομένα που από καρδιάς μας μετέφερε η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου μέσα από την δική της άποψη.
Χθες το βράδυ κατάλαβα για άλλη μια φορά τi σημαίνει να ζεις στην αιωνιότητα. Κάτι που συμβαίνει πολύ επιλεκτικά στην ζωή μας.
Ένας υπέροχος άνθρωπος συγγραφέας, και ένας πολύ καλός δημοσιογράφος, αξιόλογος και ο κατάλληλος για την βραδιά που ζήσαμε , ο κ. Νίκος Θρασυβούλου. Συγχαρητήρια. Οι απόψεις του περί συγγραφέων με κάλυψε απόλυτα, όπως και ο σεβασμός που έδειξε και όχι μόνο, απέναντι στο πρόσωπο της συγγραφέως.
Τα λόγια του περίπου: “Μέσα στην κόλαση που ζούμε όλοι μας αυτόν τον καιρό, εμείς εδώ δημιουργήσαμε απόψε έναν δικό μας παράδεισο!”
Μια αίθουσα γεμάτη “Λαμπαδαριδάκια”, όπως το είπε ένας ακόμα άνθρωπος, ο κ. Νεκτάριος Θεοχαράκης (Διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας) που ξέρει να εκτιμάει τις μεγάλες προσωπικότητες, μα πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο.
Άπειρες οι στιγμές της συγκίνησης από ανθρώπους που ήρθαν από μακριά, αναζητώντας μια υπογραφή σε μια παλιά έκδοση, και να εκφράσουν τον θαυμασμό τους και την αγάπη τους στο πρόσωπο της Μαρίας μας επιδιώκοντας να της φιλήσουν το χέρι. Η ατάκα της Μαρίας… “Όχι, παπάς είμαι;”
Της δικής μας Μαρίας, της τόσο ανθρώπινης, που θεωρεί την αγάπη των αναγνωστών της, ως το καλύτερο βραβείο που θα μπορούσε να είχε λάβει.
Τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν πια, ούτε καν ο Διογένης δεν θα τους έβρισκε.
Εύχομαι από την καρδιά μου να είναι πάντα γερή, και εκείνη και όλοι όσοι μοιραστήκαμε αυτή τη βραδιά μαζί της. Άνθρωποι που πραγματικά έδειξαν την αγάπη τους και τον σεβασμό τους.
Την ανάρτηση υπογράφει η αναγνώστρια Βούλα Αθανασιάδου
Στην φωτογραφία με τον ψυχολόγο Νεκτάριο Θεοχαράκη