Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να μάθω τι
σημαίνει η ασήμαντη εφήμερη ζωή
μου μέσα στον κόσμο
Ανάμεσα στην οργή και στη βουή που περίσσεψαν στον καιρό μας, υπάρχει και ο ποιητής, απορριμμένος και μονάχος, και η φωνή του πνίγεται στον όγκο της σιωπής. Όμως υπάρχει. Όταν έβγαλα το ποιητικό μου βιβλίο Μυστικό Πέρασμα, ένιωσα την ψυχή μου ολόγυμνη και να τρέμει, πού θα το δώσω, σκέφθηκα, και τι σημαίνει αυτό; Είναι σαν να κόβεις κομματάκια την ψυχή σου και να τη σκορπίζεις σ’ ένα ποτάμι βουής. Γιατί; λες. Κι ωστόσο, το κάνεις.
Πιστεύω πως η πιο απελπισμένη πράξη στους καιρούς μας, στον δικό μας απορριπτικό τόπο, είναι να βγάλεις μια ποιητική συλλογή. Νιώθεις άχρηστος και πονεμένος ως το κόκαλο. Κι ωστόσο, το κάνεις.
Και, βέβαια, δεν θα μιλήσω εδώ για την αγνόηση της πολιτείας ούτε για το μερίδιο της ευθύνης της για την κατάντια του πνεύματος που από αξία υπάρξεως έγινε προϊόν συναλλαγής και εμπορίου. Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να μάθω τι σημαίνει η ασήμαντη εφήμερη ζωή μου μέσα στον κόσμο, ποιο είναι αυτό το μεταφυσικό όνειρο που κρατά την ψυχή μου δεμένη με τον χαμένο της ουρανό. Και, σίγουρα, χρειάζεται μεγάλη αντοχή για να κρατηθείς στην άκρη, έξω από το θόρυβο, σε κείνη τη μοναξιά που μοιάζει με αξιοπρέπεια ή με ήττα.
Όταν η φωνή πνίγεται στον όγκο
της σιωπής
(…)
Δεν ξέρω πόσο υπάρχω στο καθένα (θέατρο, μυθιστόρημα, ποίηση). Ή πού υπάρχω. Μπορεί και να μη μ’ ενδιαφέρει. Απλώς γράφω γιατί έτσι μόνο υπάρχω. Και το κάθε βιβλίο μου είναι και ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Τα βιβλία είναι ζωή. Γίνονται από το αίμα σου. Από το πιο καθαρό αίμα της ψυχής σου. Μόνο τότε είναι αληθινά. Πάντως, το πρώτο «υλικό» μου ξέρω πως είναι η ποίηση. Με ποίηση ξεκίνησα και μόνο μέσα από την ποίηση μπορώ να αναζητώ τη διαίσθησή μου για τον κόσμο ή το νόημα που κρύβει η περιπλάνηση του ανθρώπου πάνω στη Γη, ανάμεσα στη μεταφυσική του ονείρου και στην εγκόσμια περιπέτεια. Γιατί, σίγουρα, η ποίηση δεν είναι λειτουργία λόγου. Είναι λειτουργία υπάρξεως. Είναι ένας αδιάκοπα μεταβαλλόμενος τρόπος του «νοείν» και του «υπάρχειν» μέσα στον κόσμο. Είναι η προσωπική σου σχέση μαγείας με τα πράγματα. Η ποίηση δεν είναι οι όμορφα αραδιασμένες λέξεις. Είναι αυτό που σε κάνει να υπερβαίνεις τη σύμβαση της κοσμικής σου συνθήκης. Είναι «ο νους που κινεί και η ύλη που γίνεται» του Αναξαγόρα. Και προπαντός δεν έχει καμιά σχέση με τον κυνισμό και την έπαρση που κυριαρχούν στην αγορά μας».
Είναι απόσπασμα από συνέντευξη με τον Δημήτρη Γκιώνη
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, 5 Απριλίου 1990 για το Μυστικό Πέρασμα.