Ένα πανό σκισμένο καταμεσής στον νυχτωμένο κόσμο μας:
ENDGAME!
Ερχεται και στέκεται δίπλα μου, σχεδόν στο ίδιο σημείο πάντα, κάπου στα αριστερά. Αμίλητος. Και σκυφτός. Όπως ήταν πάντα. Πανύψηλος και ολοζώντανος, έτσι όπως τον είχα συναντήσει, τότε, στη λεωφόρο του Αγίου Ιακώβου, στο Παρίσι. Με το ασκητικό πρόσωπό του χαρακωμένο από την αγωνία. Όπως ήταν πάντα. Κι εγώ τον κοιτάζω με τη δική μου αγωνία. Γιατί και μέσα στο όνειρο ακόμα σκέφτομαι πως κάτι ξέχασα, κάτι σημαντικό, και πρέπει γρήγορα να το βρω, να το θυμηθώ.
Κι όταν πετιέμαι μέσα στον ύπνο μου, η καρδιά μου χτυπά να σπάσει.
Η παρουσία του Samuel Beckett χάνεται. Διαλύεται όπως ονείρου σκιά. Κι εγώ τότε θυμάμαι πως τώρα κοντά είναι η επέτειος του θανάτου του. Δεκέμβριος, 1989.
Και σκέφτομαι την ρήση του μεγάλου Εφέσιου “Ζων δε άπτεται τεθνεώτος εύδων”.
Και σκέφτομαι ακόμα πως τίποτα δεν γνωρίζουμε από αυτό που είμαστε. Τίποτα από το μυστήριο της Κτίσης που μας φιλοξενεί “πάροικους και παρεπίδημους”.
Τριάντα χρόνια χωρίς τον Samuel Beckett. Και η μεγάλη του διάνοια πλανιέται ακόμα πάνω από τον νυχτωμένο κόσμο μας. Μια παρουσία συμβολική πια. Προφητική, όπως ήταν. Με ένα σκισμένο, ίσως, πανό στο χέρι του, όπου γράφει:
Fin de Partie
Endgame
Τελος του Παιχνιδιού
Τέλος στον μύθο του κόσμου!
Φίλοι μου καλημέρα!
Κι αν ζούμε το “τέλος του μύθου”, ας ευχηθούμε να ξημερώσει ένα νέο Φως!
Μια νέα λυκαύγεια!
Τίποτα δεν γνωρίζουμε από αυτό που είμαστε. Και από τον κόσμο που μας περιβάλλει. Τόσο ελλιπής η αντίληψή μας.
Αναρτήθηκε τον Δεκέμβριο 2019, για την 30η επέτειο του θανάτου του Samuel Beckett