Πορφυρίου μοναχού θρήνος:
Τον σπαραγμό της Αγια-Σοφιάς δεν μπορώ να τον αγγίξω ακόμα. Και λέω, πιο ύστερα, μετά την κραυγή, μετά το αίμα του αυτοκράτορα. Με αυτό θα τελειώσω, λέω, την ιστόρησή μου. Είναι η διαχωριστική του χρόνου, που με κύκλωσε σαν τον όφι του δελφικού τρίποδα.
(…)
Με το πρώτο σκοτάδι, γλίστρησα και μπήκα μέσα στην Αγια-Σοφιά. Εκεί ήθελα να περάσω τη νύχτα. Να ανασάνω την ψυχή της, θυμίαμα και μύρο.
Έκανα το σημείο του σταυρού και πάγωσα. Ένα ρίγος στο αίμα μου, σαν να φύσηξε κρύος αέρας.
Δεν ήμουνα μόνος εκεί, το αισθανόμουνα, και προσπάθησα ν’ αφουγκραστώ.
Προχώρησα προς τα δεξιά και πήγα πλάγια του θρόνου. Έστρεψα και τον είδα. Είχανε μαδήσει τα χρυσάφια του και ήτανε γυμνός, γεγυμνωμένος.
Εκείνη την ματωμένη Αγια-Σοφιά πήρα μαζί μου φεύγοντας, με το νεκρικό σκοτάδι και τα βουβά πρόσωπα των αγίων. Την πήρα μαζί μου και την ζέστανα στον κόρφο μου και άρχισε
πάλι να λάμπει, αρχίσανε να βγαίνουνε από μέσα της τα ωσαννά, και τότε τηνε κρέμασα ψηλά να φέγγει τη νύχτα του κόσμου.
(…)
Άκουγα τα τριξίματα και προσπαθούσα να πάρω σημάδι αναφοράς για τους αιώνες τους επερχόμενους.
Ώσπου απόκαμα και λύγισα στο μάρμαρο απάνω το γυμνό. Εκεί άπλωσα το σώμα μου το πονεμένο και αποκοιμήθηκα. Είχα τα χέρια μου απλωμένα, έτσι που σχηματίζανε με το σώμα μου σταυρό.
Ένας σταυρός ήμουνα ζων, που έμπαινε όρθιος στον τόπο του Μαρτυρίου.
(…)
Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα, και εκείνη η αίσθηση από τα κρυστάλλινα νερά του ονείρου μού δρόσιζε την ψυχή.
Όταν συνήλθα, ανασηκώθηκα ξαφνιασμένος και κοίταξα γύρω, να συνδεθώ με τον χρόνο. Ξημέρωνε. Και έπρεπε να βιαστώ, το γενοβέζικο με περίμενε στον Κεράτιο.
Τότε, είδα. Το αίμα κυλούσε από το σημάδι της ώχρας που είχα στο μέτωπό μου, και έσταζε απάνω στο ψηφιδωτό της Αγια-Σοφιάς. Το άγγιξα με το χέρι μου. Ένα λεπτό αυλάκι από κόμπους αίματος, η μαρτυρία του ανώνυμου πολεμιστή, και ρίγησα.
Με το αίμα ετούτο δέθηκα μαζί σου, είπα. Αίμα δικό μου και αίμα δικό σου. Για πάντα.
Τώρα λέω, ναι. Το αίμα μου εκείνο ήτανε ένας άλλος όρκος. Αίμα του μυστηρίου και όχι της μάχαιρας.
Μια καλημέρα με το αίμα του Μυστηρίου – και ας το φοβηθεί ο κάθε ιερόσυλος. Είναι πιο δυνατό από το αίμα της μάχαιρας.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Πήραν την Πόλη, πήραν την”
Αναρτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020, παραμονή της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί