Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, σήμερα!
Και γιορτάζουν όλα τα μυθιστορήματα που έγραψα, γιορτάζει η Γυναίκα όλων των εποχών. Σήμερα, γιορτάζουν “Η Μαρούλα της Λήμνου” και “Η Δοξανιώ” μου, η Μαρία Δοξαπατρή και οι ηρωικές Ελληνίδες γυναίκες της Επανάστασης, γιορτάζει η Ελένη μου στο “Πήραν την Πόλη, πήραν την”, που μέσα στον αγώνα της πέρασα τον οδυνόμενο αγώνα όλων των ανώνυμων Γυναικών.
Σήμερα γιορτάζει η Ιππολύτη μου από το ¨Ξύλινο Τείχος”, που ακόμα ψάχνει να βρει το πεντάχρονο παιδί της.
Σήμερα γιορτάζει η Γυναίκα η ανώνυμη, η Γυναίκα η βασανισμένη, η Μάνα, η Αγαπημένη, η προδομένη ίσως, η θυσιασμένη, η αγωνίστρια στα μικρά και στα μεγάλα. Η Γυναίκα η απλή με τη μεγάλη τη βαθιά σοφία της ζωής.
Σήμερα θα αναρωτηθούμε: Τι χάνει, τι κερδίζει η Γυναίκα με την αμφιλεγόμενη ανεξαρτησία της. Ποιες είναι οι αληθινές πηγές της δύναμής της. Και γιατί οι αρχαίοι τραγικοί μας ποιητές χρησιμοποίησαν γυναίκα ως ηρωίδα στις περισσότερες τραγωδίες τους.
Και τι σημαίνει για μια γυναίκα συγγραφέα, να γράφει ένα μυθιστόρημα με βασικό ήρωά της έναν άνδρα. Πώς θα μπορέσει να θέσει την “υπεροχή” της γυναικείας φύσης, αυτή την πνευματική την υποστασιακή την άρρητη υπεροχή, που η ίδια η Φύση της έδωσε, όταν της εμπιστεύτηκε τα μυστικά της δύναμής της, για να συνεχίσει το νομοτελειακό έργο της: τη συνέχιση της ζωής!
Και γιατί πιστεύω πως η πραγματική ανεξαρτησία της Γυναίκας είναι η ανάβαση στο Πρόσωπό της! Σήμερα λοιπόν γιορτάζουν όλα τα μυθιστορήματά μου, γιατί μιλούν για όλες αυτές τις Γυναίκες. Και συνειδητοποιώ κι εγώ αυτή τη στιγμή τι σημαίνει να τα έχω γράψει.
Πέρυσι σαν σήμερα ήμουν καλεσμένη στην εκπομπή της ΕΡΤ-1 “ΣΤΑΣΙΣ ΕΡΤ-1” και μίλησα για την υπεροχή της γυναίκας (και όχι για την ισότητα). Και πόσο με είχαν συγκινήσει τα τηλεφωνήματα που έλαβα από όλη την Ελλάδα. Μια ανταπόκριση ψυχής.
Φίλοι μου, σήμερα λέω: Τα βιβλία μου αγάπησαν τον αναγνώστη. Τον σεβάστηκαν. Γιατί η αλήθεια έχει μέσα της τον πιο βαθύ σεβασμό. Και στις ηρωίδες μου πρόσθεσα και την πονεμένη μου Ιππολύτη, από το Ξύλινο Τείχος, που περιμένει δυόμισι χιλιάδες χρόνια να συναντήσει το παιδί της. Γιατί ο πόνος της μάνας είναι πιο δυνατός από τον θάνατο, έτσι που και στην άλλη διάσταση ακόμα αγρυπνά και περιμένει. Η Μάνα! Αυτή που έχει στην εγγραφή της φύσης της την τραγικότητα και τον μεγαλείο της θυσίας. Μάνα που γέννησε και Μάνα δεν γέννησε. Μια ίδια οδυνόμενη ανάβαση στο Πρόσωπο!