“(…)Είπαμε πως γράφει με “ιδρώτα, δάκρυα και αίμα”. Αυτά διαποτίζουν τη γραφή της και της δίνουν μια ψυχική εκφραστική αμεσότητα, που αυτή και μόνο της εξασφαλίζει ένα πρωτεύοντα λογοτεχνικό τίτλο.
(…) Η σύγχρονη πεζογραφία μας δεν μας έχει δώσει παρόμοιο υπόδειγμα ελλειπτικότητας στο ύφος. Περιγραφές δύο και τριών σελίδων – τόσες θα χρειάζονταν οι άλλοι πεζογράφοι μας – αντικατασταίνονται με δύο τρεις υποβλητικότατες φραστικές πινεπιές.
(…) Με μάτι οξύτατο και με ακονισμένες αισθήσεις, αρπάζει και καθηλώνει ανάμεσα στους μονολεκτικούς σχεδόν διαλόγους κάριες στιγμές, κλασικές, από την εικόνα, τη ζωή, τη σαγηνευτική ατμόσφαιρα.
(…) Έτσι, τα ποικίλα θέματα και τα επάλληλα υπαρξιακά στρώματα της Γκρίζας Πολιτείας, και των άλλων μυθιστορημάτων της, μας κάνουν να βλέπουμε την Λαμπαδαρίδου τοποθετημένη στην πρωτοποριακή πτέρυγα της ελληνικής υπαρξιακής λογοτεχνίας”.
Τόμος “24 Σύγχρονοι πεζογράφοι”, εκδόσεις Παπαδήμας,
Τόμος “24 Σύγχρονοι πεζογράφοι”, εκδόσεις Παπαδήμας, 1978