Τούτο το φως είναι σημερινό, σκέφτεται. Περιέχει μέσα του την πρώτη αυγή του κόσμου, το πρώτο ξημέρωμα της γένεσης, όμως είναι και σημερινό. Ένας θυμός με πνίγει, λέει. Το καθετί γεννιέται για να χαθεί. Κι αυτό που μένει αιώνιο, όπως το φως αυτού του πρωινού, είναι ένα στοιχείο αδιάφορο και κανείς ποτέ δεν θα μάθει αν στη μνήμη του κρατά το πάθος ή την κραυγή του ανθρώπου.
Από το τρυφερό και αγαπημένο μου μυθιστόρημα – το μικρό
Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου
