Μυθιστορήματα

Την ύλη που μου δόθηκε δεν την ορίζω πια
Την κάνω ποίημα
Να περάσω

Λύνω έναν έναν τους δεσμούς
Τ’ όνειρο θα ξεριζωθεί τελευταίο
Τ’ όνειρο τ’ όνειρο με παιδεύει αρμοί
Που τρίζουν στα τρίσβαθα χαμένο γαλάζιο

Λύνω έναν έναν τους δεσμούς
Νύχτες του σεληνόφωτου όρκοι ημερολόγια και αντίο
Θα περάσω, λέω, με όπλο μου τη διαφάνεια
Σαν λάμψη κρύσταλλου επωασμένου
έξω απ’ τον καιρό

Θα περάσω σαν το ασήμι της ερημιάς
Που ξεγελά το σκοτάδι
Κρατώντας στο χέρι μου το σημάδι:
Οσμή από αίμα της γέννας

Τ’ όνειρο θα ξεριζωθεί τελευταίο ή εγώ
Εγώ
Κάποιο χέρι θα με ξεριζώσει απ’ τ’ όνειρο

Όπως λουλούδι που το πάτησε ο Καιρός
Τι ονειρεύτηκα; Τι ονειρεύτηκα;
Δεν θα θυμούμαι πια.

Το σπίτι μου ακατοίκητο μονάχα η μνήμη
Στους ετοιμόρροπους τοίχους
Ακούω τις βαριές πατημασιές του Κάτι
Σαν κλάμα στο σκοτάδι
Το φορώ κατάσαρκα με την πρώτη μου άβυσσο
Άνθος που λευκάνθηκε από τα δάκρυά μου
Κι ο θάνατος φορτωμένος παραδείσους
Ένα παράθυρο ξεχασμένο στη νύχτα
Να φέγγει την άλλη ζωή

Είμαι η μνήμη καιόμενη που κυλά προς τη Λάμψη
Την ύλη που μου δόθηκε δεν την ορίζω πια
Την κάνω ποίημα
Να περάσω.

Από την ποιητική συλλογή “Μυστικό Πέρασμα”