ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟ ΤΑΞΙΔΙ μάς βγάζει από τις καθημερινές μας συνήθειες. Κι ευθύς αρχίζουμε να τις αναζητάμε. Τόση η εξουσία της καθημερινότητας πάνω στη ζωή μας ή και πάνω στην ψυχή μας. Και νοσταλγείς τη “γωνιά” όπου φώλιαζε το σώμα να ξεκουραστεί. Ή τα σημεία όπου ακουμπούσε το χέρι στην καθημερινή του κίνηση. Μπορεί να νοσταλγείς ακόμα και τις καλημέρες των φίλων, αυτή τη γλυκιά έγνοια τους να σε αναζητήσουν.
Ή, ακόμα, μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς. Ένα μικρό ταξίδι μέσα στο μεγάλο ταξίδι του χρόνου μπορεί και να εγείρει μια αίσθηση υπαρξιακή. Σε κάνει να συνειδητοποιήσεις την αδιόρατη την αέναη πορεία του σώματος προς ένα άλλο αθέατο “τερμιναλ” – για να χρησιμοποιήσω ένα ρεαλιστικό όρο του ταξιδιού. Ή σε κάνει να σκεφτείς πως αυτό το τοπίο, αυτή η ανθρώπινη συμμετοχή σου στο γίγνεσθαι μιας παγκόσμιας πραγματικότητας είναι για σένα, η Μία δική σου φευγαλέα στιγμή που μέσα της ζεις αυτή τη συνειδητοποίηση.
Και λέω πως, ίσως, η εξουσία της καθημερινότητας πάνω μας να είναι στο βάθος και η άμυνά μας.
Ο Νοέμβριος, με τα χρώματα της εσωστρέφειας, σου δίνει πάντα μια αίσθηση ταξιδιού.