Οι αρχαίοι Έλληνες που επινόησαν την Άτη, τη Νέμεση, την Υγεία, τις εννέα Μούσες και τόσες άλλες γυναικείες και θεϊκές οντότητες, δεν σκέφτηκαν να δώσουν ψυχή και σώμα στη Φιλία. Και όμως η φιλία μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα, κι αυτή που με δένει εδώ και πολλά χρόνια – ξεκίνησε την ήδη μακρινή στιγμή που ήρθε στο Παρίσι για να μελετήσει ιστορία θεάτρου – με τη Μαρία, έχει σαν κυρίαρχο πρόσωπο την Ποίηση. Αυτή μας έδενε ξανά και ξανά, αφού η Μαρία μετέφρασε θαυμάσια στα ελληνικά τον Ηνίοχό μου (εκδόθηκε από τον Ίκαρο τον Ιούλιο του 1982) και εγώ μετέφρασα στα γαλλικά το μεγάλο ποίημα της Μυστικό Πέρασμα. Η μετάφραση ενός έργου βαθιά μυστικού που συγχρόνως ριζώνει στην πραγματικότητα, σωστότερα στις πραγματικότητες τις πιο άμεσες της ζωής, όπως ισχύει γι’αυτό της το ποίημα, σε στέλνει να πορευτείς μέχρι τους πιο ιδιωτικούς, τους πιο κρυμμένους μύχους μιας γραφής. Γραφής υψηλόφρονης σε αυτό το ποίημα, η μετάφραση του οποίου δεν έχει πια καμία σχέση με ένα γλωσσολογικό εγχείρημα αλλά γίνεται και αυτή αποκάλυψη. Φιλία και πίστη είναι για μένα δυο αχώριστες αδερφές και γι’ αυτό δεν έπαψα να παρακολουθώ την ποιητική αλλά και την μυθιστοριογραφική διαδρομή της Μαρίας μέσα σ’όλα αυτά τα χρόνια.

Όταν τελείωσα τη μετάφραση του Μυστικού Περάσματος, μέσα από το οποίο, από απόσταση σε χώρο και χρόνο ακολούθησα την οδυνηρή πορεία του θανάτου ενός παιδιού, αισθάνθηκα την ανάγκη να παρουσιάσω το κείμενο, για να τονίσω αυτό που, για μένα, συνιστά την δύναμη και το μήνυμά του, μέσα από μια πράξη αγάπης που υπερβαίνει το χρόνο. Η λέξη πρόλογος εξάλλου, δεν αρμόζει διόλου. Πρόθεση μου δεν ήταν να εξηγήσω ή να αναλύσω το ποίημα αλλά να προτείνω, όπως σε μια μουσική σύνθεση, μια εισαγωγή στο κύριο άσμα που την συνθέτει.