Δυο λόγια σήμερα
Σήμερα που διαβάζω ξανά τον Άγγελο της Στάχτης, ύστερα από 18 χρόνια, βρίσκω μέσα μου όλα τα ασφοδελά μονοπάτια της Νέκυιας τα τυλιγμένα στην ομίχλη, αυτά που βήμα βήμα τα περπάτησα μαζί με τον Άγγελό μου να βρω τα επτασφράγιστα μυστικά.
Λίγα κείμενα με συγκλόνισαν όσο το «Τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού», η δύναμη του όρκου που έκανε τον Κωνσταντίνο να σηκωθεί από το μνήμα και να πάει να φέρει την αδερφή. Στο τραγούδι αυτό βρήκα όλη την ποίηση του λαού και όλη τη μεταφυσική της παράδοσής μας.
Χρόνια με σαγήνευε σαν συγγραφέα, αλλά και με τρόμαζε. Το ’νιωθα ιερό μέσα μου. Περίμενα να αισθανθώ έτοιμη. Να κυοφορηθεί σ’ έναν καινούριο μύθο. Στη δική του στιγμή.
Και, όταν η στιγμή ήρθε, όπως ήμουν μπήκα στο άβατο του Αόρατου κόσμου. Και πήρα να γράψω το μυθιστόρημα. Άφησα τα πρόσωπα και το πάθος που είχα τον πόνο να με οδηγήσουν.
Περπάτησα την αντίπερα όχθη, να βρω τον άλλο πόνο, την άλλη γνώση.
It was the love that lasted a thousand years and made the stone tree bloom.
It was Constantine's oath that defeated the Dark One.
It was Phoebus' music that overthrew the underworld and liberated souls.
Ήταν ο ίδιος ο χιλιόχρονος Κωνσταντίνος μου, αυτός ο ορφικός εραστής ο γητευτής του Άδη, που εξουσίασε τις εντολές του χάους.
Φοίβος και Κωνσταντίνος. Δυο πρόσωπα που συναντιούνται στο λυκόφως της ζωής και του θανάτου. Το ένα από τη μεριά των ζωντανών. Το άλλο από τη μεριά των νεκρών. Θα τους ενώσει μια βαθιά αγάπη, που είναι μαζί και σπαραγμός και έρωτας και ακατανόητο.
Ο Άγγελος της Στάχτης είναι μαζί φαντασία και ενόραση.
Περιέχει μνήμες αρχέγονες και στοιχεία ζωντανά από το δημοτικό μας τραγούδι, από την ομηρική νέκυια, από τα ορφικά, από την Παλατινή Ανθολογία, από τις παραδόσεις μας τις τόσο μοναδικές για το ταξίδι της ψυχής στον Άδη και για τον Αόρατο κόσμο.
Σε μια εποχή που ο θάνατος έγινε η πιο ευτελής πράξη, θέλησα να δώσω ένα μυθιστόρημα που να ανιχνεύει το Άδυτο της ψυχής. Να εκφράζει τον λησμονημένο πόθο της Ψυχής. Σαν τον πόθο του μέταλλου για τη φωτιά την κοσμογονική στα βάθη της γης.
Έτσι γράφτηκε.
Ήταν ο Μύθος του αρχαίου κόσμου που συνάντησε το πένθος και το μύρο μιας Μεγάλης Παρασκευής στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου. Ένα πρόσωπο ευαγγελικό, που ερχόταν να εξαγγείλει μια διαφορετική Ανάσταση. Φίλντισι από φως και καθαρμό και μύηση ο άσωτος πόνος της αγάπης.
Η μεγάλη Αλήθεια που περιέχεται επτασφράγιστα στο Άρρητο και στο Άδηλο.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Πατάκη, την αγαπημένη μου εκδότρια, κυρία Άννα Πατάκη, που μου εκδίδουν αυτό το αγαπημένο μου μυθιστόρημα.
Αθήνα, Ιούνιος 2018