Poetry

This summer
I want the gold of the sun
to burn inside my palms
melted like an old vow
To breathe in the pine needles in your body
as it was
when the moon was rolling in the moss
fragments of a life washed away by the wave
And holding all my paths in my arms to reach
where the dream ends
where the knowledge begins.

This summer I want to become a enormous Word
like a road that reaches the stars
and shines
a word with three syllables or even four
to contain all the others - like sea or I come!
As I shine
Summer leaves and takes me with it
who knows where..,

For the summer of the corona virus, 2020
 Posted on facebook, August 

Σε είδα που πέρασες μπρος στα μάτια μου
κι ας ήταν εκατό χρόνια μετά
Είδα την κίνηση του χεριού σου
τη νιότη σου που έγερνε αβοήθητη
Ποια ήταν η Καλλίπολη και γιατί
διέσχισες δύο ωκεανούς για να τη φτάσεις
να πεθάνεις εκεί σε μια γη ξένη
άξενη
δεκαεφτά χρονών παιδί

Είδα τον τρόμο στα μεγάλα μάτια σου
καθώς οι ριπές των όπλων τα σημάδευαν
Πού πήγε τόση σκοτωμένη νιότη
Πώς χώρεσε στην άνοιξη
Κι αν σε ρωτήσει; Τι του λες;
Για ποια γλυκιά πατρίδα σκοτώθηκε;
Για ποια ιδέα;

Γλυκιά μόνο η γη που σε αγκάλιασε νεκρό
που σε νανούρισε στον κόρφο της
της Λήμνου η αγαπημένη γη
που σας ονόμασε παιδιά της.

Ονόματα χαραγμένα πάνω στην πέτρα
που μόνο οι αύρες οι θαλασσινές τα θωπεύουν
τις νύχτες τις έρημες
όταν το φεγγαρόφωτο κάνει αβάσταχτη την ομορφιά
και πάνω στη σιωπή σου σαν δάκρυ κυλάει
το έρημο υγρό φεγγαρόφωτο

που κάνει αβάσταχτη την ομορφιά

ώσπου να βγει το άστρο της αυγής
στο μέτωπο να σε φιλήσει
και σαν παιδί να γείρεις
πα’ στην ασάλευτη σιωπή
πάνω στο Άδικο που πάντα περισσεύει
να γείρεις δίχως όνειρα
στη γη που σε αγκάλιασε
που έγινε μάνα κι αδερφή στον ύπνο σου
και αγαπημένη

Σε είδα που πέρασες μπρος στα μάτια μου
κι ας ήταν εκατό χρόνια μετά
ως η ημέρα η εχθές
στον άπειρο χρόνο της μοναχικής στιγμής
όταν η ψυχή κλαίει για το άδικο
Όταν Το Άδικο Γίνεται Ιστορία Των Λαών.

Ήταν Μάης του 2015 όταν σε μια εκδήλωση στο πολεμικό μουσείο για την επέτειο των εκατό χρόνων από τα ατυχή ιστορικά γεγονότα “Καλλίπολις ή ANZAC”, είχε προβληθεί μια ταινία ντοκουμέντο, συγκλονιστική.

Μια καλημέρα σε όλους με τη σκέψη:”Όταν το άδικο γίνεται ιστορία των λαών”. Το ποίημα υπάρχει στην τελευταία μου ποιητική συλλογή “Ως ωραίος νέκυς”

Nobody knew his heart
For two centuries it cries inside the stone
and upon it Time carves the story of the world
the letters fading
getting angrier
And in the nights of desolate moonlight
comes the Rider
his eyes gusts of wind

he comes with a pen in hand
to write the poem he could not complete
but the blood is fresh

Where are you Sons of Roumeli?
Did you also name Freedom your hotels?

I want to reach the glade
to walk with you
where the Memory is still sacred
iluminating forests and mountains at nights
When the dead walk alone
standing godforsaken clutching their silver
because their weapons are sleeping in the museums
and wisper words of a freedom
that has faded over time.

I cannot bare this History
with the shameful coin in hand
I cannot bare History written with coin
I am the Poet
I gave my heart to the Idea
and heart is what I seek

Where are you brothers in arms of Roumeli and Morias
I want to walk with you
to the highest peaks
for the whole world to witness
that the Souls grew taller with time
that they are not dead damn it
we never died
And maybe it is time we rewrite History
from the beginning.

“

And so the Poet alone
with his bare hand against the times
is the truth outside of History
where only the Souls are vigilant
Proud.

And if you happen to be on a moonlit night
to the land of Roumeli
you can hear footsteps and incoherent words
the way that only the Poet
the tongue of mountains and gods
the tongue of lightning
and of blood can speak
of the truth left outside of mortals' time

Because the Poet writes the story of the world

Δημοσιεύτηκε στο Ημερολόγιο της Εταιρείας Συγγραφέων 2020
with the theme: 1821, Literature and Revolution