maria

“Αύριο, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ. Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!”
Γράφει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.
Κι εγώ αναρωτιέμαι, πόσο αντέχει κανείς να το σκέφτεται αυτό το “πελώριο ποτέ”. Προτιμώ τα όνειρα. Με κάνουν να ξεχνώ το εφήμερο της ζωής που μου δόθηκε, κι αυτή η ελάχιστη αίσθηση ή ψευδαίσθηση του αιώνιου είναι μια μικρή ελάχιστη λουρίδα από τον Παράδεισο που μου αναλογεί.

Ήταν ένα παιδί. Ένα εβραιόπουλο. Τον έλεγαν Αλβέρτο. Ερχόταν στη γειτονιά μας, στη Λήμνο, και παίζαμε. Είχε και μια μικρή αδελφή. Την έλεγαν Ελίζα, νομίζω. Κι ύστερα, μια μέρα, τους είδα που έφευγαν φορώντας ρούχα χειμωνιάτικα και ήταν Ιούλιος. Και ήταν μεσιμέρι. Κρατούσαν και κάτι μπόγους στο χέρι. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα “όνειρο”, από εκείνα τα περιστατικά της παιδικής ηλικίας, που έβγαιναν στα όνειρά μου σαν εφιάλτες.

Χρόνια μετά, τα όνειρα εκείνα έγιναν βιβλίο. “Νύχτες του Φεγγαριού, Δεκαοκτώ όνειρα” ο τίτλος. Στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας, η έκδοση. Κι ύστερα, εδώ και κάποια χρόνια, πολλοί άγνωσοι αλλά και γνωστοί που έρχονταν από ταξίδι τους στο Ισλαήλ, μου έλεγαν πως το βιβλίο το είχαν στην πρεσβεία τους, ανοιγμένο στη σελίδα του κειμένου.
Εγώ δεν το είδα αυτό. Και ούτε ξέρω αν ακόμα υπάρχει εκεί.

Το ελληνικό κείμενο δεν το βρήκα πουθενά – και από το βιβλίο δεν ήξερα να το πάρω. Την αγγλική μετάφραση την είχε κάνει μια Αμερικανίδα Εβραία καθηγήτρια με τον Μίνωα Πόθο.

Καλημέρα, φίλοι μου
Επειδή αυτές οι μνήμες δεν πρέπει να ξεχαστούν

“I am innocent, sir…
Yes, but your innocence can’t save you…”
Kafka

Why was Albert wearing a heavy coat in the middle of July?

Why did Albert have to leave right away by that old warship?

Why was Albert carrying a small bundle of clothes?

Why was Albert crying, as he was turning the corner of the earth- road?

Why did he look at us so painfully, as he was heading speechless for the harbor?

Where was he going with his little sister?

Who was Albert?

He was a Jewish little boy. We played together. He came with the other children in the neighborhood and we played together. But he left the game in the middle because he had, they said, to leave immediately. But where was he going? Nobody gave us an answer.

I am standing at the side of the road and I am trying to figure out where all that mass of water comes down from…

How strange. It’ s a large stream. But there was no rain. This water one could say wells out from the earth. From the depths of the earth. Or was it always there and I had not noticed it? But it is summer. Middle of July. How is it possible for rivers to overflow? And I must cross the road…To reach the corner. I enter the water. It comes up almost to my knees. On the left is the house of Georgia and on the right the fish-shop. If only I could see someone. To ask about the water. There is not a living soul about.

But, suddenly, I see something floating on the water. Something like a small bundle. And I don’t wonder that it doesn’t sink. The flow of the river brings it to me. Soon I will be able to reach it. I stretch out my arms. How strange. It is not drenched. I catch it quickly. And I try to take it out of the water. To open it. My curiosity is so great! Or, rather, it is not curiosity, but a strange intuition. There is something inside it. Something very important. I sit on the step of Elisaios’ house and I open it anxiously.

And what do I see!

It is a photo of Albert. It is Albert with his little sister. Curiously enough, this is what I expected to see. As he was the day he left. He is wearing a heavy coat. And his eyes are sad, I feel exultation. So, he is alive. Then, he may be still alive. It is a sign. I leave the other things, or, rather, I don’t see what else there is inside the bundle and I get up to leave. The water has withdrawn… The road is still wet, of course. An earth-road. The one which leads to the harbor. And a green-blue orange light spreads about an excellent transparency.

I move to go towards the port, to see if the boat left. But, what boat? It was years ago. I wonder. The photo, how has it been saved? And I? How come I am here? Since the war is over. I know it very well. This tangle inside me becomes an awful anguish. And my house is watery. A watery transparency. But how did my home happen to be in my way? It’s something I don’t understand. Its walls are watery. I can discern my face through layers of transparency that fascinate me. But what does my house have to do with the war? And, then, I don’t know if the war is finished. I hold the photo in my hands and this is strong evidence. But, of what? This anguish is a strange painful feeling of loss inside me.

And I wake up.

There are moments in our life, special little moments which follow us sleepless, broken pieces of an event, which is lost and which we carry in us threatening and blown up.

I was sitting on the steps of Elisaios’ house, with other children that midday of the summer, when we saw Albert with his mother and his little sister following the earth- road to the harbor. They were to leave, it was said, by a ship which was waiting for them there, a ship which had come only to take them. But nobody knew for where.

His mother and his sister went on, they turned the corner. But Albert remained a few moments, just there, just before turning the corner. There he raised his hand to bid us good-bye.

We went to him. He was wearing a black heavy coat. And it was midday. And it was summer. On one hand, he was holding a small bundle, so small that a child could carry, and with the other, he was still waving us good-bye. His eyes were sad. His eyes were full of tears. And he did not speak. He let drop his arm, like a little wounded wing. And left. Turned the corner of the road. Vanished.

We never heard about him since. Noone did. The earth-road remained empty. The light of that early afternoon was very bright. And whenever I think of Albert, a dazzling sensation of whiteness makes the incident, one might say, buoyant as if hovering slightly above its reality, in a sadness of dream.

Then, after many years, when we read about the crematoriums and the gas chambers, when we were told about those death camps, in my thought always came the picture of that afternoon. The boy’s arm bidding us good-bye and the sad eyes, which did not know then yet the fate in store for them.

All this subsequent experience of mine was related to that event, which was but a small broken bit of memory that I carried in me through time. In that parallel existence out of time. In the fragments of my child in me.

Lemnos, June 1983
From the poetic prose book ” Nights of Moonlight “

Nobody knew his heart
For two centuries it cries inside the stone
and upon it Time carves the story of the world
the letters fading
getting angrier
And in the nights of desolate moonlight
comes the Rider
his eyes gusts of wind

he comes with a pen in hand
to write the poem he could not complete
but the blood is fresh

Where are you Sons of Roumeli?
Did you also name Freedom your hotels?

I want to reach the glade
to walk with you
where the Memory is still sacred
iluminating forests and mountains at nights
When the dead walk alone
standing godforsaken clutching their silver
because their weapons are sleeping in the museums
and wisper words of a freedom
that has faded over time.

I cannot bare this History
with the shameful coin in hand
I cannot bare History written with coin
I am the Poet
I gave my heart to the Idea
and heart is what I seek

Where are you brothers in arms of Roumeli and Morias
I want to walk with you
to the highest peaks
for the whole world to witness
that the Souls grew taller with time
that they are not dead damn it
we never died
And maybe it is time we rewrite History
from the beginning.

“

And so the Poet alone
with his bare hand against the times
is the truth outside of History
where only the Souls are vigilant
Proud.

And if you happen to be on a moonlit night
to the land of Roumeli
you can hear footsteps and incoherent words
the way that only the Poet
the tongue of mountains and gods
the tongue of lightning
and of blood can speak
of the truth left outside of mortals' time

Because the Poet writes the story of the world

Δημοσιεύτηκε στο Ημερολόγιο της Εταιρείας Συγγραφέων 2020
with the theme: 1821, Literature and Revolution

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΤΟΝ ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ. Πρώτα ο Αμαζόνιος, τώρα η Αυστραλία. Εκατομμύρια ζώα καίγονται καθημερινά, κατατρεγμένα και αβοήθητα, πλάσματα μιας απέραντης ερημίας.
Και ο Άνθρωπος ανήμπορος να αναχαιτίσει το Κακό.
Μια ασύλληπτη μια τρισμέγιστη Ποίηση που τόσο σοφά κρατούσε την ισορροπία της ζωής.
Αναρωτιέμαι μήπως είμαστε όλοι ένοχοι, μόνο και μόνο γιατί δεν τον προστατέψαμε αυτόν τον από παντού χειμαζόμενο πλανήτη. Χρόνια τώρα ασυλλόγιστα τον καταστρέφει ο Άνθρωπος. Δεν τον σεβαστήκαμε και δεν τον ευμενίσαμε για το Κακό που εμείς του κάναμε. Κι ας αγωνιούσαν γι’ αυτό κάποιες ομάδες ανθρώπων.
Δεν τον ευμενίσαμε. Πάει να πει, δεν ζητήσαμε ποτέ συγνώμη για την καταστροφή που εμείς προκαλέσαμε, όπως γινόταν στην αρχαιότητα. Σήμερα οι καταστροφές πια γίνονται σαν μη αναστρέψιμες. Και πουθενά καθαρμός στην διαπραχθείσα Ύβρι. Τόση ενέργεια ζωής χάθηκε, χάνεται κάθε στιγμή. Ενέργεια. Τόση ανάσα ζωής. “Η ενέργεια ζώντα ποιεί πάντα”, είπε ο Αριστοτέλης. Κι ας ισχυρίζεται ο Dawkins πως, ως άνθρωποι, “είμαστε μηχανές επιβίωσης”. Και τώρα ένας απέραντος θάνατος.
Όταν ο άνθρωπος ζούσε σε πρωτόγονες εποχές και έβγαινε στο κυνήγι να σκοτώσει κάποια ζωντανά για την επιβίωσή του, πριν σημαδέψει με το τόξο του, ζητούσε συγχώρεση. Αντίθετα με τον πολιτισμένο κόσμο μας όπου επικρατεί η αλαζονεία.
Και κάτι τελευταίο. Στο μυθιστόρημά μου “ Η Έκτη Σφραγίδα” (που δεν κυκλοφορεί – και που είχε βασιστεί στα εδάφια της Αποκάλυψης), υπήρχε μια αρχαία πηγή, σε χώρο τελετουργιών, που το νερό ανάβλυζε μέρα νύχτα. Και όταν πήγαν οι μπουλντόζες να την καταστρέψουν, η πηγή “αυτοκτόνησε”. Κύλησε στα έγκατα της γης. Παράλογο; Μεταφυσικό; Πραγματικό; Δεν μπόρεσα με τίποτα να μεταπείσω την ηρωίδα μου, την Αδριανή, επέμενε πως η πηγή “αυτοκτόνησε”. Πόσο φανταστικά είναι άραγε κάποια μυθιστορήματα.
Σήμερα όλος ο πλανήτης στενάζει. Γιατί, όταν ένας τόπος ωδίνει, “πάσα η Κτίσις συστενάζει και συνωδίνει”.
Το Κακό, όταν του ανοίξεις τον δρόμο, δύσκολα σταματάει.
Όμως ας ελπίσουμε πως το κοσμογονικό αυτό Κακό κάπου θα σταματήσει.

Ύστερα από την συνέντευξη που είχα κάνει για τους σοφούς μου φίλους μοναχούς του Αγίου Όρους, μου  ζητήθηκε να γραψω τις πρωτοχρονιάτικες ευχές για το περιοδικό τους “Πεμπτουσία”

Οι γέροντες ιερομόναχοι διάβασαν το βιβλίο μου “Πήραν την Πόλη, πήραν την” και το αγάπησαν. Γιατί, ουσιαστικά, το Άγιο Όρος και τα μοναστήρια του είναι ένα ζωντανό κομμάτι του Βυζαντίου που συνεχίζει, από πνευματικούς δρόμους, την ύπαρξή του, έξω από το αίμα, έξω από την ύλη του κόσμου, συνεχίζει να υπάρχει στη δική του Αχωρήτου Χώρα, στο Άδηλο και στο Άρρητο, πιο βαθιά, στο Μυστήριο το ανεξιχνίαστο, στον θρύλο ακόμα, που κρατά ακοίμητο τον σπαρασσόμενο, από τότε, Ελληνισμό.

Κύριε Νίκο Κόιο, σας ευχαριστώ, είναι τιμή μου:

Αποχαιρετάμε τη χρονιά που πέρασε, αλλά και μετράμε τις λαβωματιές. Ένας κόσμος χτυπημένος από όλες τις μορφές του Κακού. Από αυτή την ασίγαστη εμμονή του Κακού. Κι από τα βάθη του είναι μας φέτος η ευχή μας να γίνει προσ-ευχή: Το Νέο Φως, που ανατέλλει με τον Καινούριο Χρόνο, αυτό το εξ’ ύψους Ανατολήν, ας φέρει την Επί Γης Ειρήνη στον χειμαζόμενο άνθρωπο του 2019! Στον τρομαγμένο σημερινό άνθρωπο που μένει ολοένα και πιο ανοχύρωτος, πιο μόνος πιο αβοήθητος.

Κι από τις πληγές που μετράμε κάθε χρόνο σαν σήμερα, από αυτή τη γνώση της αιώνιας Αδικίας και του Κακού, ας γίνουμε λίγο καλύτεροι ως άνθρωποι, λίγο πιο σοφοί. Η σκέψη πως όλοι είμαστε παγιδευμένοι μέσα στο ίδιο κοσμικό πεπρωμένο, πως και η πιο τρανή δύναμη εξουσίας ή πλούτου ή αλαζονείας βρίσκεται μια ανάσα πριν από το Αιφνίδιο, ας ευμενίσει τα σκοτάδια που τύλιξαν τη ζωή μας.

“Εγεννήθην ωσεί άνθρωπος αβοήθητος” είπε ο ψαλμωδός.

Και ίσως να το είπε σε μια στιγμή σαν αυτές που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος ο προδομένος από τον ίδιο τον πολιτισμό του.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και τα όνειρα γίνονται πιο ανήσυχα, οι προσδοκίες πιο αβέβαιες. Οι ευχές μας πιο μετερίζι πιο άμυνα.
Κι εγώ σκέφτομαι την περσινή μου ποίηση, όταν μου χάρισαν την Αίθουσα οι πατριώτες μου στη Λήμνο και ήθελα να πω ευχαριστώ:

I took you with me and left
πατρίδα από σμαράγδι
And from an old icon
memories of my youth awoken
and mother's prayer
I took you and held you high
in my mind
small white church
να ευωδιάζει ο χρόνος
thyme and yellowhead.

Να ευωδιάζει ο χρόνος μας θυμάρι και ακόνιζα!
Αυτή είναι η πιο όμορφη ευχή!
Ενάντια στη δύναμη του Κακού. Ενάντια στα σκοτάδια.

Πάντα σαν σήμερα, θυμάμαι τα λόγια του Μικρασιάτη πατέρα μου του πρόσφυγα του ιεροψάλτη, που όλο το βιος του ήταν οι ψαλμοί και οι μνήμες των παιδικών του χρόνων στα μοναστήρια της Ιωνίας. Πολλές φορές μου είχε πει την ίδια λαϊκή παροιμία:

“Μην καταριέσαι τα σκοτάδια, άναψε ένα κερί!”

Είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις, άναψε ένα κερί στο πιο ταπεινό εκκλησάκι ή καταμεσής στη σκέψη σου. Το σκοτάδι φοβάται και το ελάχιστο Φως!
Λοιπόν, αποχαιρετάμε τον Χρόνο που σε λίγες ώρες θα φύγει. Και μαζί, αποχαιρετάμε τα πρόσωπα τα αγαπημένα μας που έφυγαν. Έφυγαν. Όμως σήμερα, θα είναι ανάμεσά μας, στο γιορτινό τραπέζι. Κι αν μακρύνεις λίγο την όρασή σου, θα τα δεις να μας χαμογελούν από την άλλη άκρη του χρόνου.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Αναρτήθηκε στο περιοδικό του Αγίου όρους Πεμπτουσία, τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς 2019

Ένα πανό σκισμένο καταμεσής στον νυχτωμένο κόσμο μας:

ENDGAME!

Ερχεται και στέκεται δίπλα μου, σχεδόν στο ίδιο σημείο πάντα, κάπου στα αριστερά. Αμίλητος. Και σκυφτός. Όπως ήταν πάντα. Πανύψηλος και ολοζώντανος, έτσι όπως τον είχα συναντήσει, τότε, στη λεωφόρο του Αγίου Ιακώβου, στο Παρίσι. Με το ασκητικό πρόσωπό του χαρακωμένο από την αγωνία. Όπως ήταν πάντα. Κι εγώ τον κοιτάζω με τη δική μου αγωνία. Γιατί και μέσα στο όνειρο ακόμα σκέφτομαι πως κάτι ξέχασα, κάτι σημαντικό, και πρέπει γρήγορα να το βρω, να το θυμηθώ.

Κι όταν πετιέμαι μέσα στον ύπνο μου, η καρδιά μου χτυπά να σπάσει.
Η παρουσία του Samuel Beckett  χάνεται. Διαλύεται όπως ονείρου σκιά. Κι εγώ τότε θυμάμαι πως τώρα κοντά είναι η επέτειος του θανάτου του. Δεκέμβριος, 1989.

Και σκέφτομαι την ρήση του μεγάλου Εφέσιου “Ζων δε άπτεται τεθνεώτος εύδων”.

Και σκέφτομαι ακόμα πως τίποτα δεν γνωρίζουμε από αυτό που είμαστε. Τίποτα από το μυστήριο της Κτίσης που μας φιλοξενεί “πάροικους και παρεπίδημους”.

Τριάντα χρόνια χωρίς τον Samuel Beckett. Και η μεγάλη του διάνοια πλανιέται ακόμα πάνω από τον νυχτωμένο κόσμο μας. Μια παρουσία συμβολική πια. Προφητική, όπως ήταν. Με ένα σκισμένο, ίσως, πανό στο χέρι του, όπου γράφει:

Fin de Partie 
Endgame
Τελος του Παιχνιδιού

Τέλος στον μύθο του κόσμου!

Φίλοι μου καλημέρα!

Κι αν ζούμε το “τέλος του μύθου”, ας ευχηθούμε να ξημερώσει ένα νέο Φως!
Μια νέα λυκαύγεια!

Τίποτα δεν γνωρίζουμε από αυτό που είμαστε. Και από τον κόσμο που μας περιβάλλει. Τόσο ελλιπής η αντίληψή μας.

Αναρτήθηκε τον Δεκέμβριο  2019, για την 30η επέτειο του θανάτου του Samuel Beckett

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟ ΤΑΞΙΔΙ μάς βγάζει από τις καθημερινές μας συνήθειες. Κι ευθύς αρχίζουμε να τις αναζητάμε. Τόση η εξουσία της καθημερινότητας πάνω στη ζωή μας ή και πάνω στην ψυχή μας. Και νοσταλγείς τη “γωνιά” όπου φώλιαζε το σώμα να ξεκουραστεί. Ή τα σημεία όπου ακουμπούσε το χέρι στην καθημερινή του κίνηση. Μπορεί να νοσταλγείς ακόμα και τις καλημέρες των φίλων, αυτή τη γλυκιά έγνοια τους να σε αναζητήσουν.
Ή, ακόμα, μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς. Ένα μικρό ταξίδι μέσα στο μεγάλο ταξίδι του χρόνου μπορεί και να εγείρει μια αίσθηση υπαρξιακή. Σε κάνει να συνειδητοποιήσεις την αδιόρατη την αέναη πορεία του σώματος προς ένα άλλο αθέατο “τερμιναλ” – για να χρησιμοποιήσω ένα ρεαλιστικό όρο του ταξιδιού. Ή σε κάνει να σκεφτείς πως αυτό το τοπίο, αυτή η ανθρώπινη συμμετοχή σου στο γίγνεσθαι μιας παγκόσμιας πραγματικότητας είναι για σένα, η Μία δική σου φευγαλέα στιγμή που μέσα της ζεις αυτή τη συνειδητοποίηση.
Και λέω πως, ίσως, η εξουσία της καθημερινότητας πάνω μας να είναι στο βάθος και η άμυνά μας.
Ο Νοέμβριος, με τα χρώματα της εσωστρέφειας, σου δίνει πάντα μια αίσθηση ταξιδιού.

Whenever I think of my mother, may God rest her soul, a fragrance of burnt rose trickles into my spirit, a fragrance purified by sacrifice and mourning, just as I experienced it years later in the Hagia Sophia and in the Convent of Christ, at that hour when blood flowed in torrents and wailing rent the foundations of the universe. It was as if that fragrance became one with the blood of the Imperial City, because it was the fragrance of soul and of sacrifice. In these bleak hours, as I sit all alone in my ascetic hermitage of silence to record my memories of the disaster, I know that the soul of my mother, Rhodo, the rose-flower, is here beside me, at a distance of peace from my hand, at a distance of liberating death.
I mean that the fragrance of her soul keeps me company. It is nearby as I recount my memories of the calamity, I, who experienced, minute by minute, courage and death, the ultimate agony, by the side of Constantine Dragases Palaeologos, my beloved Basileus of the invincible soul, by the side of Ioannis Giustiniani, the black archangel, I, who was deemed worthy to be the witness of blood and ruins. I must hand over the manuscript to my son, Constantine, before it is too late. He is the one who will enter The City as liberator, because he was born of her blood and her lamentation, and because he is Constantine, the son of Eleni, and bears the mark of grace, according to the letter of the prophecy.

Excerpt from the first chapter of the novel “Πήραν την Πόλη, πήραν την”

I wandered all night. I listened to the shouts of triumph, the cheers, the hero’s reception of Themistocles, the acclamations. I was alone. I went down to the end of Cynosura, to the isolated sea-cliffs, where the wave was washing up the corpses of unfortunate drowned men and fragments of ships. The beaches were full of gold objects, pitiful, royal emblems and ornaments, idols of gods, iridescent in the torchlight.

I am still wearing the bloodied jerkin of battle, damp with the night dew, and watch our triremes leaving Psyttaleia with Aristides’ hoplites. The task of blood is completed. The princes and nobles of Persia, the flower of the palaces, are now dead. There will be mourning in Susa and Ecbatana.

My feet encounter a body that appears to be alive, and I bend over. A man who is dying. He stretches out his hand to me; wants something. I run and bring a lighted torch, from the many torches around us.

The man who handed me the torch also placed a cup of wine in my hand. And I return to the dying man. I want to see him. A strange obsession to see him has overcome me. And I bring the light close to his face. His clothing is purple with gold worked like fish scales. And there is blood in his eyes. He appears well-born, a prince perhaps.

An enemy.
The word “enemy” chills me.
A man.

Persian or Mede or Lydian, from the royal family, who has a palace in Ecbatana. And he came to die alone on this deserted shore of Salamis. His ship was destroyed by the tridents of our triremes, or it is being pursued without him. In the torchlight, I see his look. He has children perhaps, a beautiful wife, wealth. And he left it all to wage war against us in this sea strait, in this Acheron.

Extract from the novel: The Wooden Wall

The novel is on sale by Amazon

The beginning of the novel:

She simply could not live with him any longer; Natalia knew that within herself. The marriage was dead and she felt beset, in an undefined, almost pleasurable way by guilt and a sweet compassion.

She felt compassion for Evgenios, her husband of fourteen years — she was even in love with him at first — but the bond had worn out like old clothing, the small moments, the daily ones, lost their luster, time had shrunk and Natalia was drowning, felt asphyxiated, could not abide even his voice — that peculiar sound, as of flowing water on a fissured depth, that once charmed her — “your voice makes me dream of water flowing on a moonlit night,” she would say to him, but she could no longer endure that defeated voice, nor bear to look at his hands, those hands wrapped in a strange almost threatening silence — even when they touched her accidentally she shuddered.

“ΠΑΡΕ ΜΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΟΠΟΥ ΠΑΣ…
Οι λέξεις λιώνουν στα χείλη του κι η φωνή του ποτέ δεν ήταν πιο τρυφερή και αρρενωπή μαζί, μια φωνή υδάτινη, ερωτική, που βγαίνει βαθιά από τις παλίρροιες της κοσμικής μνήμης, βαθιά από τους ωκεανούς της κοσμικής αδιαφορίας. Λιώνουν στα χείλη του Κωνσταντίνου οι λέξεις εύθρυπτες, απορρυθμίζουν την τάξη του ήχου, την τάξη των αναλογιών που συνθέτουν τη μελωδία, φτάνουν στην πριν από τον ήχο αταξία του κόσμου, στην πριν από την αρμονία εξουσία του χάους. Και το τραγούδι τώρα αντηχεί αναρχικό και εξαίσιο, πονεμένο και εγερτικό, κλάμα και θρίαμβος μαζί, ερωτικό κάλεσμα και νόστος. Κι ένας αντίλαλος υγρός, ερημικός, το γυρίζει πάνω από τους κύκλους των νερών και το φέρνει πίσω στον Φοίβο που είναι εκεί, ακουμπισμένος στην πελεκημένη ασπριδερή πέτρα, και παίζει με παραφορά την επτάχορδη ορφική λύρα, σαν μεθυσμένος από τον πόνο και τον πόθο, από το αδύνατο.
Τον βλέπει που χάνεται μέσα στο σκοτεινό πέρασμα. Λίγες στιγμές το σώμα του σχηματίζει μια λευκή άλω, καθώς σκίζει το έρεβος στα δυο να περάσει. Το χέρι σηκωμένο σ’ έναν ύστατο αποχαιρετισμό. Κι ύστερα χάνεται.
Χάνεται, χάνεται ο Κωνσταντίνος.
Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι. Φθόγγοι υγροί, ερωτικοί, πονεμένοι, ποιος είσαι, ξένε, και πού πας; μοναχικός ταξιδευτής στο άσπρο μονοπάτι”.

Αυτό το τόσο προσφιλές στην ψυχή μου μυθιστόρημα είναι ό,τι πιο ιερό έχω γράψει. Και ίσως ποτέ δεν θα μάθω από ποια μονοπάτια πέρασε μέσα μου για να γραφτεί.

“What interests me is to know what my ephemeral life in the world means, what the metaphysical dream is, which leads me to inner truth. Through my books I seek to find my intuition for the world and for existence. This is why I write. I try to depict life in its lost dimensions, to find the relation of soul with the Invisible, as it permeates the Visible, changing the aspect and the meaning of things”.