Μεγάλη Παρασκευή σήμερα! Η πιο όμορφη γιορτή της Ορθοδοξίας. Με μια μελαγχολία πάντα σαν πένθος στην ψυχή και στο περιβάλλον. Σήμερα η Ύπαρξη πενθεί αλλά και ο κόσμος που φιλοξενεί την Ύπαρξη.
Στη σκέψη μου το δέκατο τέταρτο Γράμμα στον γιο μου όταν ήταν οκτώ χρονών “Γράμμα στο γιο μου κι ένα Άστρο”.
Ήρθαν στη σκέψη μου τα λόγια εκείνα, οι στιγμές που τα έγραφα, σε ένα ταπεινό σπιτάκι στο Αμφιαράειο, με μια ανθισμένη βερικοκιά στο παράθυρο. “Να αγαπάς τον άνθρωπο σημαίνει να στέκεσαι καθαρός μπρος στο αιώνιο”, ήταν ο τίτλος.
Και αντιγράφω λίγα λόγια. Ένιωσα την ανάγκη να ζήσω ξανά την νεανική μου σκέψη. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή του 1981. Όμως ο λόγος δεν παλιώνει ποτέ. Έγραφα:
“Είμαστε πλάσματα εφήμερα. Και η νοσταλγία μας για το αιώνιο είναι είναι η πηγή και ο πόνος της δημιουργίας μας. Σήμερα θα σου μιλήσω για το τίμημα της θυσίας. Για Εκείνον που πλήρωσε με το αίμα του το νόημα της αιωνιότητας. Σήμερα θα σου μιλήσω για την αυτοθυσία και το μεγαλείο του πνεύματος. Ο πόνος του Χριστού ήταν πρώτα πόνος του πνεύματος. Και η θυσία του είναι το τίμημα της δικής μας αιωνιότητας. Πληρώνουν πάντα εκείνοι που ανοίγουν τον δρόμο στο έρεβος και στην αγνωσία της ύπαρξης. Γι’ αυτό είναι Θεός. Άνοιξε ένα δρόμο στην αιωνιότητα για να βαδίσουμε. Έδωσε ένα κερί αναμμένο στο πνεύμα του ανθρώπου για να μη χαθεί”.
Είτε πιστεύει κανείς είτε δεν πιστεύει, σήμερα ανάβουμε το δικό μας κεράκι στο νόημα της Θυσίας. Όποιο περιεχόμενο και αν δίνει κανείς στην έννοια αυτή. Και το ελάχιστο φως ρηγματώνει τα σκοτάδια που τύλιξαν τη ζωή μας.