Μεγάλη συγκίνηση μου έδωσε η συνάντηση αυτή.
Είχα προσκληθεί να τους μιλήσω για τη Λήμνο, λόγω της επικείμενης εκπαιδευτικής τους επίσκεψης στο νησί. Και με ευχαρίστησε η σκέψη πως ενενήντα τόσα νέα παιδιά, μαθητές και μαθήτριες, θα ψάξουν να βρουν τους δρόμους του πολιτισμού και της ιστορίας της, θα περπατήσουν πάνω στις χιλιετίες του μύθου της, στις μοναδικές ομορφιές της.
Και άρχισα από τον στίχο του Σοφοκλή “Άθως σκιάζει νώτα Λημνίας βοός” (από την τραγωδία του “Αι Λήμνιαι” που χάθηκε), για να καταλήξω, περπατώντας κι εγώ νοερά μαζί τους, στον προϊστορικό οικισμό της Πολιόχνης. Μου είχαν πει οι καθηγήτριες πως μήνες δουλεύουν τα παιδιά πάνω στα βιβλία μου και πως είχαν ετοιμάσει να μου κάνουν ερωτήσεις. Δεν προφτάσαμε και λυπάμαι. Όπως και να ‘ναι, με ευχαρίστησε το γεγονός πως ένας Όμιλος μαθητών και μαθητριών του Κολεγίου, που λέγεται “Λογοπλόκος”, ασχολείται με τα βιβλία μου.
Ευχαριστώ τις καθηγήτριες του Κολεγίου κα Βιβή Κωσταλά και κα Αγγελική Νταβαρίνου, καθώς και όλα τα παιδιά, για το ωραίο πρωινό που μου χάρισαν. Υπόσχομαι σε μια άλλη συνάντηση να πούμε μόνο τις ερωτήσεις.
Τους εύχομαι, εκεί στη Λήμνο -που επισήμως έχει ανακηρυχθεί ως νησί “ιδιαίτερου φυσικού κάλλους”-, να βρούνε όχι μόνο τις φυσικές ομορφιές της, αλλά και τη σημαντική ιστορία της, τους μύθους της, την ευγένεια των τοπίων της, την καθαρή νησιώτικη καλοσύνη των ανθρώπων.
