Έγραφα τότε:
“Σας ευχαριστώ κυρία Δέσποινα Στυλιανίδου για το πολύ όμορφο γράμμα σας. Με συγκίνησε ο λόγος σας και τα αισθήματά σας για τα βιβλία μου. Τι άλλο μεγαλύτερο μπορεί να περιμένει ένας συγγραφέας από την αγάπη των αναγνωστών του. Όταν έγραφα το κάθε βιβλίο, στη διαδρομή της ζωής μου, αναρωτιόμουν αν θα άγγιζε μία ψυχή. Σήμερα, η αγάπη, με την οποία γράφτηκαν, επιστρέφει σε μένα. Για να ομορφύνει τις δύσκολες μέρες μου”.
Το γράμμα της προέδρου του ΜΕΑΣ ΛΗΜΝΟΣ, για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας:
“Αγαπητή Κυρία Μαρία Λαμπαδαρίδου,
το κείμενο που μας αποστείλατε για τις 8 του Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, έκλεισε με πολλή συγκίνηση την εκδήλωση που πραγματοποιήσαμε ως ΜΕΑΣ «Λήμνος» για να τιμήσουμε την ημέρα αυτή. Και πως ήταν δυνατόν να μην μας συγκινήσει ένα κείμενό σας που αναφέρεται στις ηρωίδες των βιβλίων σας αλλά και στη συμβολή της γυναίκας στη συνέχιση της ζωής, στο μεγαλειώδες θαύμα που καλείται να βιώσει η γυναίκα.
Σας ευχαριστούμε που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας και είμαστε ευγνώμονες όχι μόνο για το κείμενο με το οποίο κλείσαμε την εκδήλωσή μας αλλά και για όλα τα κείμενα που μας έχετε χαρίσει, για όλες τις ηρωίδες των βιβλίων σας με τις οποίες έχουμε πλουτίσει τις ζωές μας, μας ταξίδεψαν σε κόσμους και εποχές αλλοτινές, μοιραστήκαμε τις χαρές και τις λύπες τους, τις αγωνίες και τους πόθους τους.
Αγαπητή Κυρία Μαρία Λαμπαδαρίδου, Οι ηρωίδες σας, σε όποια εποχή κι αν έζησαν, θα ταξιδεύουν στους αιώνες και κάθε μια τους θα είναι κομμάτι της ψυχής σας που θα έχετε μπολιάσει με την δική μας ψυχή. Η δική τους φωνή θα είναι η φωνή των γυναικών, που άσχετα από τόπο και χρόνο, αγαπούν, πολεμούν, θυσιάζονται, ίσως κάποιες φορές και να προδίδονται. Αλλά οι ίδιες δεν προδίδουν, αντίθετα μάχονται να υπερασπίσουν διαχρονικές πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Πρότυπα γυναικών που ανοίγουν δρόμους όπως κάνατε κι εσείς η ίδια άλλωστε στην ζωή σας, που σπάσατε τις προκαταλήψεις της κλειστής κοινωνίας της Λήμνου, όπως αφηγείστε στο βιβλίο σας «Τα μονοπάτια του αγγέλου μου».
Σας ευχαριστούμε που μας κάνατε την τιμή να είστε παρούσα στην εκδήλωσή μας με τον λόγο σας, σας ευχόμαστε υγεία και να σας ξαναδούμε σύντομα στην αγαπημένη μας πατρίδα, την Λήμνο.
Με εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη
Δέσποινα Στυλιανίδου, φιλόλογος
Πρόεδρος ΜΕΑΣ «Λήμνος»
Ανάμεσα στα κείμενα που είχα στείλει ήταν και ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου “Επέτειος των Ρόδων”
Ιδού κάποια αποσπάσματα:
“Δεν έφτασα εύκολα στη λέξη υπεροχή. Την είπα θρίαμβο. Την είπα άβυσσο. Την είπα όριο και ρίζα της ύπαρξής μου στον κόσμο. Την είπα θάνατο του κορμιού μου. Δεν έφτασα εύκολα, όχι. Μα τώρα ξέρω. Την κατέκτησα πολύ πιο σκληρά από τα δικαιώματα της ισότητας.”
Μια σιωπή νεκρική στην τεράστια αίθουσα την κατάμεστη. Ούτε αναπνοή δεν ακουγόταν. Μόνον η φωνή της ήρεμη, με τη λύπη μέσα της, με τα κύματα του σπαραγμού και της κραυγής που την διαπέρασαν, με τον κραδασμό του αβάσταχτου πόνου που έγινε μοιρολόγια και σβησμένα κεριά στην ψυχή της.
“Την είπα όριο και ρίζα της ύπαρξής μου στον κόσμο. Κι αυτό σημαίνει, η υπεροχή τούτη δεν έχει κοινωνικά, συμβατικά, νομοτεχνικά μέτρα.
Είναι μια διάσταση άλλη. Μια διάσταση υπαρξιακή, μεταφυσική, υποστασιακή, άρρητη. Μάνα που γέννησε και μάνα που δεν γέννησε. Η ίδια επώδυνη ανάβαση στο πρόσωπο. Η γυναίκα μόνη διανύει τούτη την πορεία της δοκιμασίας της. Και η όποια αποποινικοποίηση δεν την αποτραγικοποιεί. Είναι παγιδευμένη από την ίδια τη φύση της. Τούτη την τραγικότητα ονομάζω υπεροχή της. Την απόλυτη μοναξιά του πόνου αυτού.”
Καμιά κίνηση. Καμιά διαμαρτυρία ή επευφημία. Τα μάτια στηλωμένα πάνω της. Κι αυτή η περίεργη νεκρική σιγή άπλωνε τον όγκο της μέσα στην αίθουσα, γινόταν μια εύθρυπτη ουσία από τον ίδιο τον λόγο της.
Και συνεχίζει:
“Στη σκέψη μου η Μήδεια, η Αντιγόνη, η Ηλέκτρα, η Ιφιγένεια. Δεν είναι τυχαίο που οι τραγικοί ποιητές μας χρησιμοποίησαν γυναίκα ηρωίδα στις περισσότερες τραγωδίες τους. Σε μια εποχή κιόλας που η γυναίκα ήταν έξω από την κοινωνική ζωή. Σε μια εποχή που υπήρχε μόνο σαν μάνα γιου. Εκείνοι οι μεγάλοι γνώστες της ανθρώπινης ψυχής ήξεραν πως η γυναικεία φύση είναι πιο κοντά στο μυστήριο της ζωής. Ήξεραν πως είναι πλασμένη να βιώνει με το σώμα της την τραγωδία που γεννιέται από την δωρεά της ζωής. Να βιώνει το τραγικό στοιχείο, αυτό που ποτέ δεν θα γνωρίσει ο άνδρας με το σώμα του παρά μόνο με το μυαλό του”.
Γιατί στην κάθε ηρωίδα μου προσπάθησα να δώσω τον αγώνα για την κατάκτηση του προσώπου της. Πιο σωστά: Για την ανάβαση στο Πρόσωπό της! Αυτή είναι η ελευθερία της και η αξιοπρεπειά της.