Ήταν τον Μάρτιο του 2018, όταν με κάλεσαν στο Κολέγιο Αθηνών, να μιλήσω για τη Λήμνο στα παιδιά τριών γυμνασιακών τάξεων. Την ίδια εποχή, Μάρτιο του 2018, είχα προγραμματίσει επίσκεψη σε όλα τα Γυμνάσια της Λήμνου, Μύρινας, Μούδρου και Λιβαδοχωρίου, που είχε μεγάλο ενδιαφέρον, και προφανώς το είχαν πληροφορηθεί. Εκτός από όσα είπαμε στις συναντήσεις με τους μαθητές της Λήμνου, είχα ετοιμάσει και ένα κείμενο που το ονόμασα “Το μήνυμά μου προς εσένα”. Και το είχα δώσει σε όλα τα παιδιά των Γυμνασίων, να το διαβάσουν, όπως τους είπα, στην δική τους μοναχική ώρα.
Η πρόσκληση να επισκεφτώ τις γυμνασιακές τάξεις του Κολεγίου ήρθε σαν συνέχεια της επίσκεψής μου στη Λήμνο. Το Κολέγιο Αθηνών είχε προγραμματίσει εκπαιδευτική εκδρομή στη Λήμνο για τον Απρίλιο, 2018, και με κάλεσαν να τους μιλήσω. Οι μαθητές δεν ήταν συνηθισμένοι, πρώτη φορά, έμαθα μετά, είχαν καλέσει συγγραφέα, και δεν ήξεραν τι περίμεναν. Όμως είχε τόση επιτυχία η συνάντηση αυτή, τόσος αυθόρμητος ενθουσιασμός βγήκε από τους ενενήντα μαθητές που ήταν στην αίθουσα, που εκτός από την ιστορία και τον πολιτισμό της Λήμνου – για τα οποία με κάλεσαν – δεν πρόφταινα να απαντώ σε ερωτήσεις παιδιών που διψούσαν, προφανώς, να εκφράσουν τα προσωπικά τους ερωτήματα και απόψεις. Και από τότε έμεινε μετέωρη μια δεύτερη πρόσκληση συνάντησης με τους ίδιους μαθητές, να ολοκληρώσουμε όσα αφήσαμε μισά.
Όταν έγινε η τριήμερη εκδρομή των μαθητών του Κολεγίου στη Λήμνου, ένα πρωινό αφιέρωσαν για την επίσκεψή τους στην Αίθουσα μου, όπου τους δεξιώθηκε ο ίδιος ο Δήμαρχος Λήμνου. Η καθηγήτρια κυρία Βιβή Κωσταλά μού ζήτησε να αφιερώσω και στους μαθητές του Κολεγίου το κείμενο που είχα γράψει για τα παιδιά της Λήμνου, “Το μήνυμά μου προς εσένα”. Και στο τέλος του σχολικού έτους, μου ζήτησαν την άδεια να δημοσιεύσουν ένα απόσπασμα στο ετήσιο σχολικό περιοδικό τους. Την επόμενη χρονιά, 2019, με είχαν ενημερώσει πως: Οι γυμνασιακές τάξεις του Κολεγίου είχαν αρχίσει τη χρονιά τους με την ανάγνωση του κειμένου.
Πάντα όταν ζει κανείς αυτές τις συγκινήσεις με παιδιά που διάβασαν και αγάπησαν το βιβλίο σου, μένουν κάποια πράγματα που γίνονται πολύτιμα – κι ας μοιάζουν ασήμαντα. Όπως, ας πούμε, όταν οι μαθητές των Γυμνασίων της Λήμνου μού είχαν χαρίσει και τα φυλαχτά τους ακόμα, να μου δείξουν την ευγνωμοσύνη τους για τα βιβλία μου που διάβασαν. Αυτό έγινε και με τους μαθητές του κ. Νικόλα Μανιάτη, στη Λεόντειο Σχολή, που δούλευαν ένα χειμώνα πάνω στο μυθιστόρημά μου “Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου”. Όμως πραγματικά, εγώ τους ευγνωμονώ για τη συγκίνηση που μου έδωσαν – οι μικροί τρυφεροί μου αναγνώστες.