Σκέψεις και αβεβαιότητες
Σελίδες από τα ημερολόγια που κρατούσα μια ζωή
Σε αυτά τα ίδια μονοπάτια θα περπατήσω ξανά. Αυτό το βιβλίο που ετοιμάζεται στις εκδόσεις Πατάκη και θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες είναι τα μονοπάτια του Αγγέλου μου, αυτά που ο πόνος της μύησης, ο άσωτος πόνος της αγάπης τα έκανε φίλντισι και φως αειρρόω της μνήμης. Κι εγώ πρέπει να βρω τις ίδιες πατημασιές μου, τα ίδια σημεία όπου πέρασα και να ακουμπήσω πάνω τους την ψυχή μου, έτσι για να βεβαιωθώ πως αυτά που έζησα αυτά που ζούμε είναι δικά μας και είναι εκεί που τα αφήσαμε απαρασάλευτα και ακοίμητα και μας κοιτάζουν στα μάτια.
Ήταν τα ημερολόγια μου που κρατούσα μια ζωή. Δυο πάνινοι σάκκοι γεμάτοι από στιγμές της ζωής μου μετέωρες μέσα στον χρόνο στιγμές καταργημένες και μαζί παρούσες, ακοίμητες όπως ο χρόνος, σταθμοί βροχεροί και ποιητικοί σχεδιασμοί ενός πάντα νέου βιβλίου και αποχαιρετισμοί χαμένοι στην ομίχλη της μνήμης.
Είπα να τα κάψω όπως είναι πριν τα δω. Τις στιγμές που έζησες δεν τις μοιράζεσαι με τους αναγνώστες, είπα. Και τα άπλωσα πάνω στο γραφείο μου και πάνω στο πάτωμα να τα δω για τελευταία φορά. Να τα αποχαιρετήσω. Όμως αυτό που έζησες δεν είναι μόνο πάνω στις γραμμένες σελίδες τις ξεχασμένες, είναι μετέωρο μέσα στον χρόνο σου και μέσα στην ψυχή σου, εισβάλλει στην παρούσα στιγμή που ζεις, την εξουσιάζει και την ανατρέπει. Πράγματα που τα ξέχασες, στιγμές που τις θεωρούσες καταργημένες αναδύονται από τα βάθη ενός παρελθόντος ακοίμητου και σε αιφνιδιάζουν.
Σε μια παρόμοια κατάσταση βρισκόμουν, όταν πήρα να ανοίξω ένα ημερολόγια να δω τι έγραφα – είναι κάποια χρόνια που δεν γράφω πια. Και δεν το άφησα από τα χέρια μου. Η ζωή μου, είπα. Αυτή που τη νόμιζα χαμένη ή καταργημένη, επικαλυμμένη από τον άσωτο χρόνο τον πανδαμάτορα. Η ζωή μου ολόφωτη. Με όλες τις αγωνίες μου τις ιερές. Με τη μία μεγάλη αγωνία μου να βρω κάθε φορά το σωστό μοναπάτι, αυτό που το περπάτησε ο Άγγελός μου πριν από μένα. Να το βγάλω από την καταχνιά και την ομίχλη που το τύλιγε. Να το κάνω φίλντισι και φως σαν τον Άγγελό μου.
Και αντί να τα κάψω, έκανα κάτι καλύτερο. Διάλεξα τις σελίδες που μιλούν για τα βιβλία μου. Πώς τα έγραψα. Ποια γεγονότα της ζωής μου με έβγαλαν σε εκείνο ή στο άλλο μονοπάτι. Βρήκα αυτά που με πόνεσαν και πάντα ό,τι μας πονά, μας διαμορφώνει. Μας κάνει δυνατούς μπρος στο άδικο. Μας κάνει να δεχόμαστε με ταπεινότητα το άδικο αυτό που περισσεύει σε όλους τους καιρούς.
Βρήκα αμέτρητες φορές τον εαυτό μου σε μια γωνιά μέσα στην Αγια Σοφιά, τα χρόνια που έγραφα το βιβλίο μου “Πήραν την Πόλη, πήραν την”, όταν είχα ανάγκη να βγω από τα ιστορικά γεγονότα και να ζήσω τις ίδιες τις αντηχήσεις, τον κραδασμό του σπαραγμού τον κύκλιο που μου έφερναν τα βάθη του χρόνου.
Και πόσο χαίρομαι που αυτό το βιβλίο μου αγαπήθηκε από τόσο πολλούς αναγνώστες. Όπως και ο Άγγελός μου. “Ο Άγγελος της Στάχτης”. Μπορεί να μην αγαπήθηκε από τόσο πολλούς. Όμως αγαπήθηκε παράφορα από τους λίγους, όπως τον αγάπησα κι εγώ και τον είπα επαλήθευση της ψυχής μου.
Στις ημερολογιακές σελίδες μιλώ περισσότερο για τα μυθιστορήματα του πρώτου κύκλου της ζωής μου. Όταν προσπαθούσα να γνωρίσω το πρόσωπό μου. Τότε που ακόμα οι δρόμοι μπροστά μου ήταν λευκοί και άγραφοι. Μιλώ για τους συγγραφείς, τους ποιητές που αγάπησα.
Τον Σάμουελ Μπέκετ και τον Οδυσσέα Ελύτη. Τον T.S.Eliot που η ποίησή του είχε γίνει ένα με τη σκέψη μου. Όπως αργότερα είχε γίνει του Ελύτη και του Μπέκετ. Τότε κατάλαβα πως η ποίηση είναι μεγάλη όταν αναδύεται μέσα στην καθημερινότητά σου. Για να σε φέρει σε μιαν άλλη παράλληλο με την ποραγματικότητα που ζεις. Να δημιουργήσει έναν υπερρεαλισμό έτσι που να πλουτίσει και να ομορφύνει την στερημένη καθημερινότητα. Περπατάς σ’ ένα δρόμο ή περιμένεις στη στάση του τρόλεϋ, και στο μυαλό σου εισβάλλει ο στίχος του Έλιοτ: “Τι θα κάνουμε αύριο; Τι θα κάνουμε πάντα; Ζεστό νερό στις δέκα”. ‘Η μπαίνεις στο λεωφορείο και σε σπρώχουν κι εσύ σκέφτεσαι τον στίχο του Ελύτη: “Πέφτοντας η ζωή μου / ένα κομμάτι ελάχιστο από τη ζωή μου”.Το βιβλίο ετοιμάζεται στις εκδόσεις Πατάκη.
Αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που, εν μέσω κρίσης και κατάρρευσης, βγάζουν αυτό το πολύ σημαντικό για μένα βιβλίο, σημαντικό με την έννοια της προσωπικής συμμετοχής, αφού είναι ένα βιβλίο για τη ζωή μου. Αυτοσχεδιάζοντας πάνω στη ζωή μου, όπως είπα, πάνω στην ψυχή μου ακόμα, μέσα από τις χιλιάδες σελίδες των ημερολογίων μου.
Και θέλω να πιστεύω, έτσι όπως το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα την έκδοση, πως αυτό το βιβλίο είναι ένα δώρο για τους αναγνώστες μου. Τους αναγνώστες εκείνους που αγάπησαν τα βιβλία μου.
Κανείς δεν μπορεί να βγει αλώβητος, όταν αποφασίζει να κάνει πράγματα που τον ξεπερνούν. Και κάποια βιβλία που έγραψα με ξεπερνούν. Ή κάποιες αποφάσεις που πήρα σε δύσκολες στιγμές.
“Τα μονοπάτια του Αγγέλου μου – τα φιλντισένια μονοπάτια της ζωής μου” είναι ένα βιβλίο που με ξεπερνά.
Όμως σε λίγο δεν θα ανήκει πια σε μένα.
Κι αυτό ακόμα δεν μέτρησα πόσο πονά.
Είναι αυτό που με βασάνιζε τον τελευταίο καιρό πως: Τίποτα δεν έχουμε δικό μας.
Ή τίτοπα δεν έχω δικό μου.
Ή, για να το πω αλλιώς, είναι δικό μου μόνο αυτό που έδωσα.
Είναι δικό μας μόνον αυτό που δίνουμε.
Αυτό που, δίνοντά το, νομίζουμε πως το χάνουμε για πάντα. Όμως σήμερα ξέρω πως τότε, μόνον τότε γίνεται δικό μας από τους πάμφωτους δρόμους της ψυχής.
Δημοσιεύτηκε στο εργαστήρι του συγγραφέα, Fractalart, 2016