Λίγες σκέψεις, όπως τις σημείωσα όταν έγραψα το έργο
Ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’90. Τέλειωνα το μυθιστόρημα Η Έκτη Σφραγίδα και ζούσα μια «πιντερική» κατάσταση, καθώς τα πρόσωπά μου εισχωρούσαν στις σχέσεις τους και έβγαζαν αλήθειες τρομακτικές. Κι όταν, εκείνο τον καιρό, βρέθηκα στο Λονδίνο είδα όλες τις παραστάσεις των έργων του Χάρολντ Πίντερ που έτυχε να παίζονται. Σε μία μάλιστα έπαιζε και ο ίδιος, στο έργο του Moonlight. Ο Πίντερ ήταν ένας από τους θεατρικούς συγγραφείς που θαύμαζα – ύστερα από τον Σάμουελ Μπέκετ. Αυτές οι ρωγμές που δημιουργούν τα έργα του στο ψυχικό πεδίο, ρωγμές που προχωρούν αμείλικτα σε βάθος να ανοίξουν την άβυσσο της ψυχής, είναι τρομακτικές. Χωρίς να έχει καμιά «πιντερική» αξίωση η Πλωτή Νύχτα γράφτηκε εκείνη την εποχή των ρωγμών και των φαντασμάτων. Άλλωστε τα έργα του Πίντερ κανείς δεν μπορεί να τα μιμηθεί, γιατί έχουν τη σφραγίδα της προσωπικής του ικανότητας να διεισδύει στην ψυχή και να την γυμνώνει έως τον τρόμο.
Σήμερα είδα την Πλωτή Νύχτα σαν ένα παιχνίδι του μυαλού. Αμείλικτο όμως. Ένα παιχνίδι όπου η φαντασία εισχωρεί στην πραγματικότητα και την καταλύει. Μπορεί και να ήθελα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στον κυνισμό των ανθρώπινων σχέσεων ή στην ανάγκη για κάθαρση.
Ιούλιος, 2009, το έργο δεν παίχθηκε. Καίτοι, σε αρκετούς ανθρωπους του Θεάτρου, άρεσε.