Και το ελάχιστο μπορεί να γίνει μονοπάτι προς την ψυχή μας
Ευχαριστώ τους διαδικτυακούς φίλους που επικοινώνησαν μαζί μου για να μου πουν αυτό που ένιωσαν διαβάζοντας το μυθιστόρημα “Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι”. Αυτό που τους έδωσε το ταξίδι μαζί του. Και χαίρομαι που οι περισσότεροι στάθηκαν στις ταπεινές καθημερινές στιγμές. Άλλωστε αυτό ήθελα να δώσω. Μέσα από έναν απλό μύθο της καθημερινότητας, προσπάθησα να ανοίξω περάσματα στις μέσα αλήθειες, αυτές που τις βγάζει στο φως η ταπεινή αποδοχή της λαβωμένης συνείδησης.
Πάντα πίστευα πως οι ταπεινές στιγμές είναι και οι πιο ουσιώδεις, αφού αυτές μας οδηγούν στην αυτοσυνειδησία, πάει να πει, στην αλήθεια του προσώπου μας. Ή, αλλιώς, στην απελευθέρωση του προσώπου μας.
Πολλές φορές βάζουμε στόχους και καταφέρνουμε το ελάχιστο. Όμως και αυτό το ελάχιστο μπορεί να γίνει μονοπάτι προς την ψυχή μας. Την ψυχή μας ψάχνουμε να βρούμε γράφοντας ή διαβάζοντας ένα βιβλίο.
Κάποιοι φίλοι έμοιαζαν να περιμένουν περισσότερα ύστερα από έναν τόσο ελκυστικό ορφικό τίτλο. Όμως αυτά τα “περισσότερα” απλά τα περνάς μέσα στη γραφή, στον τρόπο που επικοινωνείς με τον αναγνώστη μέσω της γραφής, δεν χρειάζεται να τα δώσεις με το στήσιμο ενός φανταχτερού μύθου.
Το θέμα είναι να μπορεί κανείς να δώσει την μεγάλη αλήθεια μέσα από ασήμαντα καθημερινά. Τότε ο λόγος παίρνει άλλες διαστάσεις. Καμιά φορά, μαγικές. Αυτή τη στιγμή γίνεται μια εργασία πτυχίου πάνω στο μυθιστόρημα αυτό. Και με ευχαριστεί να βλέπω πώς το προσεγγίζει μια νεανική ματιά.
Καλό βράδυ!
Πάντα έλεγα πως το κάθε βιβλίο έχει τη δική του ξεχωριστή μοίρα, όπως και οι άνθρωποι.
Αναρτήθηκε με αφορμή μια εργασία πτυχίου