Έστω και καθυστερημένα για την Παγκόσμια Ημέρα του ALZHEIMER, ας θυμηθούμε εκείνους που πόνεσαν, που πονάνε, χαμένοι σ’ έναν κόσμο φυγής.
Ας πούμε νοερά, σου κρατώ το χέρι, δεν είσαι μόνος.
Πόσο οδυνηρό είναι να βυθίζεται κανείς μέσα στην άννοια, να σβήνει σιγά σιγά σε μια βασανιστική σιωπή, μόνον εκείνος που χάνεται το γνωρίζει στις ελάχιστες στιγμές της διαύγειας. Και, μαζί, εκείνα τα πρόσωπα, τα αγαπημένα, που τον βλέπουν δίπλα τους ανυπεράσπιστο.
Με έναν στίχο από την Έρημη Χώρα του T. S. Eliot:
Τι θα κάνω τώρα; Τι θα κάνουμε πάντα;
Πιέζοντας μάτια δίχως βλέφαρα και περιμένοντας
ένα χτύπημα στην πόρτα
Ευνοημένοι από τη ζωή όσοι μπορούν ακόμα να περιμένουν ένα χτύπημα στην πόρτα!