Η ποίηση ήταν πάντα για µένα η πρώτη ύλη η ακατέργαστη των βιβλίων µου, το µεταφυσικό στοιχείο της όρασής µου. Αυτό είχα γράψει στα Μονοπάτια του Αγγέλου µου, που ήταν σελίδες από τα ηµερολόγια που κρατούσα µια ζωή. Και είχα γράψει ακόµα πως «η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαµένης µνήµης ή, αλλιώς, το περπάτηµα της ψυχής πάνω στην άβυσσο». Μισόν αιώνα µετά, το ίδιο θέλω να πω. Και κάτι ακόµα: «Είµαστε πλάσµατα ελλιπή, πλάσµατα της στέρησης. Ο πόθος µας να φτάσουµε στην υπέρβαση είναι στέρηση ή, αλλιώς, ο πόνος για το ελλιπές πρόσωπό µας».
Κριτικές
Memory is awakening, I told you.
Remember
Remember me.
When I saw you wearing it tight
freshly dug
To become one with it, like
A new destiny
All my days fought
With the Impossible, and you
Were standing sacred
On the ever flowing Heaven’s
Side
That is how, they say, soul unfolds
The ancient charriot
And through irises and mountain harebells
Through white sea breezes
Of another world
Took you where the vows of those who love
Become angels
and the water speaks
water like pearls, stand up high,
on mountains older than Time itself.
Remember me!Christmas 2014
Of the first EucharistΣκέψεις της συγγραφέως
Συνέντευξη για την ποίηση – που στη διαδρομή έγινε “Ποίηση και κορωναϊός”