Το φως του προσώπου σου

“Σημειωθήτω το φως του προσώπου σου επί τον δούλον σου Εμμανουήλ!” Είπε ο ψαλμωδός στην ευχή της Γεννήσεως και εμένα μου άρεσε. Το φως του προσώπου σου είναι η πιο καθαρή μου ποίηση, η πιο ουσιαστική. Γράφτηκε στους οκτώ μήνες που περίμενα ακίνητη να γεννηθεί το παιδί μου. Πάνω σε χαρτοπεσέτες, πάνω σε μικρά τυχαία χαρτάκια. Τίποτα δεν έζησα πιο μαγικό από εκείνους τους οκτώ μήνες που συνομιλούσα μαζί του και το περίμενα να “ευαγγελίσουμε τον κόσμο”.

 

Κριτικές

Το φως του προσώπου σου, κριτική του Ανδρέα Καραντώνη

Ποιητικά, Κριτικά Κείμενα, Ανδρέα Καραντώνη

 

Σε γύρευα μέσα στον κήπο με τα συντριβάνια
Έπαιρνα την πνοή σου απ’ τα πέταλα των ρόδων
Τα δάχτυλά σου
Απ’ τις αχτίδες πάνω στο νερό!
Σε γύρευα
Μέσα στους σιωπηλούς κάλυκες
Γύρη από τα χέρια του θεού
Και μάζευα τα διαστήματα
Ουρανοί συγκλίνοντες στα σπλάχνα μου.

 

**********

Από πού έρχεσαι
Δε σε ρωτώ
Η μνήμη σου κοιμάται στα σπάργανα
Μα ξέρω πως φέρνεις μαζί σου αιώνες
Φωτός

Πως τα χέρια σου άγγιξαν
Τον ευαγγελισμό του κόσμου
Κι η γνώση γραμμένη στη μικρή σου ύπαρξη
Οράματα και πεμπτουσία.

Ποιον δρόμο πήρες για να ’ρθεις
Μέσ’ απ’ τα σπλάχνα μου
Δε σε ρωτώ
Τυλιγμένο σε μεταξένιο κέλυφος σιωπής
Ανθίζει ρόδα ο ύπνος σου
Και τα όνειρά σου
Φτερά αγγέλων σε πηγές άλλης ζωής.

Μα ξέρω πως φέρνεις την αφή και το άρωμα
Του άγνωστου κόσμου
Κύκλοι εποχών που υψώθηκαν
Αδιαίρετα
Στο φως
Για να επωάσουν τη δική σου γέννηση

Φέρνεις τη δωρεά της Συγκατάθεσης
Μαγεμένα δάχτυλα
Που θ’ αγγίξουν το δικό μας
Φως!