Συναντήσεις

Με ποίηση ξεκίνησα και ξέρω πως μόνο μέσα από την ποίηση μπορώ να αναζητώ τη διαίσθησή μου για τον κόσμο και για την ύπαρξη. Γιατί σίγουρα η ποίηση δεν είναι λειτουργία λόγου αλλά λειτουργία ύπαρξης. Είναι ένας αδιάκοπα μεταβαλλόμενος τρόπος του “νοείν” και του “υπάρχειν” μέσα στον κόσμο. Είναι η προσωπική σου σχέση μαγείας με τα πράγματα. Είναι αυτό που σε κάνει να υπερβαίνεις την κοσμική σου σύμβαση και να δημιουργείς μια προσωπική όραση.

 

Κριτικές

Συναντήσεις, κριτική του Ανδρέα Καραντώνη

Ποιητικά, Κριτικά Κείμενα, Ανδρέα Καραντώνη

 

Μικρά αποσπάσματα

Σε είδα να πλένεις με φως τη νύχτα στα χέρια σου
Κυλούσες μ’ άγρια χαρά το βράχο του Σίσυφου
Κυλούσες τη βεβαιότητα
Στον ανήφορο της καρδιάς σου
Ήσουν ωραίος γιατί γνώριζες την ήττα σου
Κι ανηφόριζες την κατάρα
Στην ασύλληπτη κορφή
Ανηφόριζες τον αγώνα σου στον Αγώνα.

Ένα δεμάτι στοιχειωμένες αχτίδες θύμιζαν θερισμό
Μια δέσμη χρώματα στη μνήμη σου
θύμιζαν όρκο
Μα εσύ κυλούσες το βράχο
μόνος
Κυλούσες τον αφανισμό σου γελώντας
Κι η νύχτα όλο σκαρφάλωνε τα χέρια σου
Να πιει τη δίψα τους
Τ’ άγριο μεθύσι της λεύτερης πάλης με τον δαίμονα
Κι όλο τα έπλενες εσύ με αρχαίο φως
Πιο νικημένος πιο ωραίος
Ν’ αρχίσεις πάλι.

(…)
Κι όπως στάζεις όνειρο
κολυμπώντας όλη μέρα μες στο φως
Θα ξεσκίσεις τη γύμνια σου στ’ ακρόβραχα
Τη θεία γύμνια
που σου χάρισε τον εαυτό σου.

(…)
Πέρασες
Κι είχες στη σιωπή σου
Τη γεύση της θύελλας
Στο βλέμμα σου
Την τέφρα του φωτός
Χλομή χρυσοσταλίδα
Στο βλέφαρο του φεγγαριού
‘Εκλαιγε τ’ όνειρό σου
Πέρασες
Κι ήσουν χορδή βιολιού
Που δονείται
Απ’ την κραυγή τ’ ανθρώπου.
Πέρασες
Κι έμεινε στην αφή μου
Η μορφή σου.

(…)
Ήπια άρρωστο φως
Και το τραγούδι στοιχειώθηκε μέσα μου.

(..)
Πώς σ’ απογύμνωσαν οι άνεμοι
Στα σταυροδρόμια
Κι έμεινες δίχως γυρισμό…

Ένας ήχος απόμακρος φλοισβίζει την οδύνη
Κι άρρωστο φως στάζει το λαβωμένο χάραμα.