Στους προδομένους καιρούς μας

Ποιηματα που γράφτηκαν στα δύσκολα χρόνια της χούντας με τον φόβο που ζούσαμε σαν πρόσωπα απο μυθιστόρημα του Κάφκα και με τις εφιαλτικές ενοχές της σιωπής. Μέσα από παράξενες συνειρμηκές, ο φόβος εκείνος και οι περίεργες ενοχές ξυπνούσαν τον παλιό φόβο που έζησα παιδί στην Κατοχή, ξυπνούσαν την ενοχή της αθωότητας. Τα ποιήματα της συλλογής αυτής είναι μια καταγγελία μια κραυγή καταγγελίας των καιρών.

 

Πράξη της ζωής
Η αιμάσσουσα ώρα
Πράξη της ζωής
Το ύστατο όχι

Τα τραγούδια δεν φτάνουν
Για ν’ αναγγείλουμε
Το πρόσωπό μας
Δεν φτάνουν
Για να καταγγείλουμε τους καιρούς,

 

Το τραγούδι της Μάνας

Ένα δισάκι φεγγάρι για την ελευθερία σου
Μια άνοιξη για την αγάπη

 

Ποιος γράφει με φεγγάρι
πάνω σε κόκαλα γυμνά
την ιστορία μας !

Μια Μάνα ψάχνει τους ξεριριζωμένους
σταυρούς

Λίγο πιο πέρα λίγο
σε μιαν απόσταση κραυγής
σε μιαν απόσταση άνοιξης
η ομαδική εκτέλεση
Κοιμήσου καλέ μου
κοιμήσου άγγελε μου

Λίγο πιο πέρα λίγο
σ’ ένα τοπίο από φεγγάρι ολόγιομο
ο τάφος ο ομαδικός
σ’ ένα τοπίο αδελφοκτόνο
Κοιμήσου αστέρι μου
Κοιμήσου ακριβέ μου

Μην πατάς εκεί
Τα πρώτα σου βήματα μην τα κάνει
πάνω εκεί
Είναι το χώμα που σκεπάζει
ο ανθισμένος θάνατος
Είναι η εκτέλεση σε απόσταση
ενοχής

Πού να πατήσεις
Να κάνεις τα πρώτα σου βήματα πού;
Γύρω οι παγίδες ανοιχτές
Κοιμήσου καλέ μου
κοιμήσου άγγελέ μου!