Περπατώ και ονειρεύομαι

Μετά από τα χρόνια της σιωπής μου κανείς δεν με θυμόταν. Ή σχεδόν κανείς. Κάποιοι μπορεί και να ενοχλήθηκαν που ξαναγύρισα. Που δεν με κατάπιε η άβυσσος. Και προσπαθώ να επιβιώσω. Ετοιμάζω την ποίηση της συλλογής Περπατώ και ονειρεύομαι και γράφω παράλληλα τέσσερα βιβλία, που το καθένα από αυτά με συναρπάζει διαφορετικά.
Χειμώνας 1983
Η ποίηση αυτής της συλλογής είναι λίγο από τα βιβλία που έγραφα εκείνο τον καιρό. Ή, τα βιβλία έβγαιναν από την ποίηση.

 

Κριτικές

Περπατώ και ονειρεύομαι, κριτική του Έκτορα Κακναβάτου, “Θητεία στην υπέρβαση”

Κριτική Ευάγγελου Μόσχου στη Νέα Εστία, το αυθεντικό

 

Και μην έχοντας γη να σταθώ
γίνομαι ποίημα.

Περπατώ στην οδό Αμφιάραο
Είναι το σπίτι μου εκεί
Ταξιδεμένο από τα παλιά
Μισό καράβι
Μισό πέτρινος χρησμός

Περπατώ
Στην οδό Αμφιάραο
και σηκώνω στη ράχη
το σπίτι μου
Βασιλικός και πέτρινα γεράνια
Και τα πόδια μου μέσα στο νερό
Να διασχίζω την ιλύ

Βαρύ φορτίο μου η εγκοσμιότητα
Στάζει ο χρησμός
Από τις χαραμάδες του σπιτιού μου.

Και προχωρώ σαν εξάγνιση
εξαϋλώνοντας
το αμάρτημα
Κάποτε αιωρούμενη μέσα σε βροχή
Από γαλάζιο και γλαυκό
Κάποτε μισοβυθισμένη
Μισοαναταμένη
Σαν ιβίσκος που έγειρε
Από το βάρος του ύπνου

Περπατώ στην οδό Αμφιάραο
Φυτρωμένη σαν λουλούδι μέσα στο όνειρο
Κι ανατείνω τα μαβιά μου πέταλα
δεητικά
Προς το φως το άχρονο
δεητικά
Προς την Ύβρι που αξάγνισε ο θάνατός μου.
Αμφιάραο, 1981