Μυστικό Πέρασμα

Πιστεύω πως ειναι ο πιο ουσιαστικός μου λόγος. Ο πιο γυμνός. Ποίηση αίματος “ένα ρόδο γυμνό να περιέχει την έρημο”. Αποτελείται από δεκατέσσερα περάσματα της ύλης και της κοσμικής ουσίας, περασματα υπαρξιακά, όπου η ψυχή αναζητά τα σημάδια της, να τα πάρει μαζί της, αυτά τα σημάδια που κουβαλά σαν ουρανική μνήμη στα εγκοσμια τοπία της.

 

Κριτικές

Μυστικό Πέρασμα, πρόλογος του Jacques Lacarrière
Μυστικό Πέρασμα, Πρόλογος του Σουηδού μεταφραστή Ingemar Rhedin
Μυστικό Πέρασμα, κριτική του Απόστολου Αθανασάκη
Μυστικό Πέρασμα, κριτική Χρήστου Μαλεβίτση

Μυστικό Πέρασμα, “Πρέπει να εξορκίζουμε την ύπαρξη”, μελέτη κριτική του Bengt Holmqvist

Mystic Passage, revieu by Bengt Holmqvist, in Stockholm

Κριτική του Κότσιρα στην Ευθήνη για Μυστικό Πέρασμα, αυθεντικό 

Κριτική στην Καθημερινή της Χωρεάνθη, αυθεντικό

 

Συνεντεύξεις

Μυστικό Πέρασμα, συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιώνη, “Όταν η φωνή πνίγεται στον όγκο της σιωπής”

 

Απόσπασμα

Διαβάστε το Μυστικό Πέρασμα στα αγγλικά

 

ΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ

Η Αγωνία της Ύλης

Ο χειμώνας θα με βρει γυμνή
Σ’ ένα ερειπωμένο δωμάτιο
Με το χρόνο ν’ αναβλύζει από τα τρύπια πατώματα
Ο χειμώνας θα με βρει να σκαλίζω τη στάχτη από
την ποίησή μου

Μια φούχτα λέξεις όπως άστρο ή αίμα
Όπως οδοιπορώ ή όρκος όπως
«Αι ψυχαί οσμώνται»
Τις καίω να ζεσταθώ.

*
Ο χειμώνας θα με βρει ξυπόλυτη να οδοιπορώ
Άνω και κάτω την άβυσσο μία
Το χώμα μαλακό βυθίζομαι
Λάσπη από άστρα παλιά
Θα περάσω, λέω
Στα χέρια μου κλώνοι του γαλάζιου
Και το δέντρο ιερουργεί το ασήμι της ερημιάς
Οσμή του απέραντου κενού
Η πονεμένη μου ύλη που κατοίκησα

Ορθώνω την ποίησή μου ενάντια
«Ιμάτιον ρεραντισμένον αίματι»
Το καίω να ζεσταθώ.

*
Και βρέχει βρέχει στο σπαραγμένο μου δωμάτιο
Το «ως πυρός ανταμοιβή» αιωρούμενο
Βρέχει πανσέληνο και αίμα παλιό
Κρύσταλλοι φορτισμένοι τους αιώνες μου

Γέρνω να κοιταχτώ στην πιο
Στην πιο βαθιά πηγή από κρύσταλλο ρηγματωμένο
Άπορο και λυπητερό το πρόσωπό μου
Και βρέχει βρέχει ερημιές ασημένιες πάνω
στο εικόνισμα

Μια οσμή από ρίγημα νύχτας το σώμα μου
Κι ο αρχάγγελος ορθός πάνω στο παράθυρο
Λυγίζει ερωτικά μια καμπύλη από θεό και σύμπαν

Περιβάλλομαι το απέραντο γαλάζιο
Να πορευτώ.

Ο χειμώνας θα με βρει ονειρευόμενη
Ένα ρόδο φυτρωμένο πάνω στη θύελλα
Με τον παράδεισο να μετατοπίζεται σαν παραίσθηση
Κι ο χρόνος προφητικός ακόμα
Ν’ απελευθερώνει από τη σάρκα μου τ’αστέρια

*

Ο χειμώνας θα με βρει στην έρημο
Να βαδίζω σαν αποκάλυψη
Κι ο Αιώνας ή Ερειπιώνας να λιώνει όπως
Κερί αρωματισμένο
Με τις εφτά φλόγες αναμμένες στο κορμί μου
Τοπία αναδυόμενου λευκού
Μ’ένα άρωμα καμένης πευκοβελόνας για τη γνωριμία

Ένα ρόδο που προσεύχεται ξεχασμένο
Στην άκρη της θύελλας

Δεν περπατώ πια
Βυθίζομαι σαν όνειρο προφητικό