Κι η άβυσσος μού ανέβηκε ως το γόνατο

Η ποίηση ήταν πάντα για μένα η πρώτη “ύλη”, η ακατέργαστη, των βιβλίων μου, το μεταφυσικό στοιχείο της όρασής μου. Η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαμένης μνήμης, ή αλλιώς, το περπάτημα της ψυχής πάνω στην άβυσσο. Σήμερα, που ο κύκλος της διαδρομής κλείνει και από την άκρη του χρόνου αναθεωρώ τη ζωή μου, αισθάνομαι πως μόνον αυτό θέλω να πω και πάλι.

 

Σε είδα, Λήμνος

 

Σε είδα, Λήμνος
Μαρμαρυγή από μνήμες που αναδεύονται
Μέσα στους σπόρους της γης σου
Εγώ που κοίμισα τους πόθους μου στο αίμα σου
Και σήκωσα μέσα στο χώμα σου τη βουλιαγμένη γη μου
Μοναχή
Στάθηκα στην πρώρα του άστρου μου
Την εγκοσμιότητά μου περιφέροντας στα εφήμερα
τοπία σου
Κύκλια κίνηση του αιώνιου!

Σε είδα, Λήμνος
Των αιμάτων τη μοίρα να τυλίγεσαι
Και περήφανη το θάνατο να καταργείς
Όρθια πάνω στη χαίτη των κυμάτων
Ξανά και ξανά το θάνατο αναιρώντας
Κύκλια ανάβαση στης φυλής μου τη δόξα.

Σε είδα
Μούσα ξανά να υψώνεις καιρούς νέους
Φορτωμένη όλβια μνήμη
Εγώ που κύλησα αιώνες μέσα στη γη σου
Να βρω τα βουλιαγμένα λόγια
Πετράδια λειασμένα απ’ τον καιρό
Εγώ που έζησα στην καρδιά του ήλιου σου
Και στη νύχτα του μύθου

Σε είδα
Λευκή και κυματόζωστη
Από τη νύχτα του θρύλου σου ν’ αναδύεσαι
Και σημάδι της Σαπφώς η σελάνα
Τα χρυσελεφάντινα μέλη σου
Με χέρια του Αλκαμένη να σμιλεύει.

Έτσι σε κουβαλώ
Μια διαφάνεια υδάτινη
Στον εγκόσμιο χρόνο μου
Εγώ
Γη από τη γη σου
Λιθάρι φθαρτό από το βράχο σου
Και τις νύχτες οι καιροί κυλιόμενοι στα μάτια μου
Την ψυχή μου
Μνήμες ακοίμητες
Ξεδιπλώνουν.

Ανεμόεσσα
Στου όρθρου τους πόθους σου χρυσός και ώχρα
Κι όταν οι θρύλοι σου ξυπνούν στα όνειρά μου
Είσαι εσύ
Που κουβαλάς μέσα στις φλέβες μου καιρούς ευγενικούς
Εσύ μονάχη πάνω στα κύματα
Ταξιδεμένη αιώνια
Στον καιρό
Και στη δόξα.

Οκτώβριος, 1985