Μια ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται μέσα σε μια μόνο μέρα. Στη διάρκεια της μοναδικής αυτής μέρας, οι δυο εραστές θα ζήσουν ολόκληρη την εμπειρία της ζωής τους. Επιθυμία, οργή, αίμα. Για να φτάσουν στην απόλυτη αγάπη που ακυρώνει τον θάνατο.
Προσπάθησα να πλάσω ένα νέο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, δηλαδή του απόλυτου έρωτα και της ματαίωσής του. Με τη διαφορά πως τα πρόσωπα της νουβέλας είναι δυο καθημερινά παιδιά που θα πάνε τον μύθο πιο πέρα. Με τη δύναμη της αγάπης τους θα κατακτήσουν τη νέκυια. Θα μπουν με τα σώματα τους μέσα στην ομίχλη του άλλου τοπίου. Για να το ευμενίσουν. Και κάθε χρόνο την ίδια ώρα θα λάμπουν πάνω στα νερά συμφιλιώνοντας το άβατο.
Ορφέας και Ευρυδίκη, μια μικρή αιωνιότητα της αγάπης
Δεν κλαίω και δεν πενθώ την αγάπη μου
γιατί μαζί μου την παίρνω και πάω
πάω εκεί που ο μεγάλος νόστος φυσάει εκεί
που η μουσική τις ερημιές ημερώνει
να ημερώσω τον χρόνο τον άσωτο που
μετράει τα φθινόπωρα και τις αστροφεγγιές
που αξιώθηκα αντί θανάτου
Δεν κλαίω αγάπη μου και δεν πενθώ την άνοιξη
που χωρίς εσένα θ’ ανθίσει
γιατί εγώ μαζί σου τώρα τον θάνατο τραγουδώ
να ευμενίσω τα πέρατα τα άβατα μονοπάτια
να ανθίζει η άβυσσος στο πέρασμά μας
το έρεβος το αχειροποίητο
και στα μάτια σου άκτιστο το φως
ο Ήλιος ο άλλος
να φωτίζει την νέκυια“εν νεκύεσι φαείνη… εν νεκύεσι φαείνω…»Αγκαλιασμένοι χάθηκαν πίσω από τις ομίχλες. Τίποτα δεν τόλμησε να του πει εκείνη. Από τα μάτια της μόνο κυλούσαν τα δάκρυα. Και, όσοι τους είδαν, είπαν πως, ώσπου χάθηκαν πίσω από τα άσπρα νερά του ποταμού, εκείνος έπαιζε τη λύρα του και τραγουδούσε.
Ζωή μια μέρα μοο συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου