“Όλη μαζί η συλλογή έχει τη σύνθεση ενός βιβλικού ψαλμού. Είναι η συλλογή αυτή ένα ακόμη “Άσμα Ασμάτων.
(…) Αυτή η μέθη της μητρότητας, αυτή η εσώτατη αποκάλυψη, έδωσε στο στίχο της Λαμπαδαρίδου μια αβίαστη ροή, μια ήρεμη κίνηση, μια “ανεπίσημα τελετουργική επισημότητα” και την ανάγκασε να μην προσφύγει σε σπασμωδικές και περίτεχνα νεολογικές εκφράσεις, αλλά να χρησιμοποιήσει την παμπάλαιη και απλή διάλεκτο της ποίησης που μ’ αυτήν ψιθύρισαν τη λατρεία τους οι ψυχές οι παθιασμένες μπροστά στην αποστολική, στη βιβλική και ευαγγελική απλότητα των εγκοσμίων.
(…) Αν σταθήκαμε σ’ αυτούς τους στίχους είναι γιατί αποτελούν έναν απολογισμό του πνευματικού και υπαρξιακού εξοπλισμού μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις της σύγχρονης πεζογραφίας μας.
(…) Διαθέτοντας μια έμφυτη όσφρηση για το μοντέρνο, για την καινούρια δομή της μεταπολεμικής ζωής σε όλα τα είδη της καλλιτεχνικής δημιουργίας, δοκίμασε τις δυνάμεις της και στο μυθιστόρημα και στο διήγημα και στο θέατρο του παραλόγου, χωρίς να λησμονεί και την βαθύτερη αγάπη της, την ποίηση, που άλλωστε, έντονα χαρακτηρίζει όλα της τα κείμενα.
(…) Φαίνεται πως η αυθόρμητη επαφή της με τις δημιουργίες τους (Έλιοτ, Κάφκα, Ιονέσκο, Μπέκετ) της έδωσε αφορμές και δυνάμεις που την βοήθησαν να κατακτήσει μια θέση στην πρωτοποριακή πτέρυγα της σύγχρονης λογοτεχνίας μας”.
Τόμος “Ποίηση” (Εκδόσεις Νικόδημος), 1977