Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο του Γιώργου Ζέριγγα το 1986-87. Στη συνέχεια, μεταφρασμένο στα αγγλικά από τον Μίνωα Πόθο, παρουσιάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο του Καναδά, στα πλαίσια του Δεύτερου Διεθνούς Συνεδρίου Γυναικών Θεατρικών Συγγραφέων, το 1991, σε σκηνοθεσία της Sally Han. Στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ παρουσιάστηκε το 1987 με τον τίτλο Κοκκινο Τριαντάφυλλο.
Υπόθεση
Η χαμένη μνήμη, το αλλοτριωμένο πρόσωπο, ο καταργημένος χρόνος, η ερημιά του μυαλού, είναι κάποια απο τα στοιχεία που συνθέτουν το έργο αυτό. Δύο πρόσωπα, ένας άνδρας και μια γυναίκα, κάπου σε ένα αόριστο ανακριτικό θάλαμο, αναζητούν την χαμένη τους ταυτότητα. Οδυνώμενες μνήμες, ελλιπείς, τους φέρνουν σε μιαν ίδια παράλληλο με την χαμένη πραγματικότητα που μπορεί να ήταν η ζωή τους. Παγιδευμένοι σε μιαν αμείλικτη, άγνωστη εξουσία, προσπαθούν να αμυνθούν με μοναδικό όπλο τον πόνο της μνήμης. Μέσα στην αμφισβήτηση των πάντων, ένα χαμένο τριαντάφυλλο, ξαφνικά, θ’ αποτελέσει το μοναδικό πραγματικό γεγονός της ζωής τους. Το τριαντάφυλλο αυτό που θα πέσει στις φούχτες τους, αποκαλύπτοντας το τραύμα, είναι μια θριαμβευτική απόδειξη ότι: υπήρξαν. Ότι τα κομμάτια της μνήμης, κάπου συγκολλημένα, οδηγούν σε μια θριαμβευτική αλήθεια.
Μερικά λόγια για το έργο
Γράφοντας ένα ποίημα, ένα μυθιστόρημα, ένα θεατρικό έργο, αναζητώ πρώτα τη δική μου διαίσθηση για τον κόσμο. Στέκομαι στην άκρη αυτής της κοσμικής έννοιας που είναι η ζωή μας, η περιπλάνησή μας πάνω στην γη, και προσπαθώ να βρω την σχέση μου με τον κόσμο και με την ύπαρξη, με τον φόβο, με την μνήμη – την μνήμη την προσωπική και την μνήμη την κοσμική, προσπαθώ να βρω την σχέση μου με αυτό που υπήρξα, μ’ αυτό που αναζητώ – νοσταλγία του αδύνατου!
Κάποιοι είπαν την ποίησή μου και τα μυθιστορήματά μου θεατρικό μονόλογο. Κάποιοι είπαν τα θεατρικά μου έργα δραματική ποίηση. Όσο περνούν τα χρόνια, όσο γερνώ, τόσο περισσότερο πιστεύω πως ο λόγος είναι λειτουργία ύπαρξης. Κι εγώ λειτουργώ σ’ αυτή την υπαρξιακή διάσταση του λόγου που είναι η αντίχηση της μνήμης, του ονείρου, της σχέσης σου με τα επίπεδα του πραγματικού, είναι η αντίχηση της ιστορίας σου μέσα στην εφημερότητα του εγκόσμιου πόνου. Κι ακόμα, είναι η λειτουργία ενός μαγικού υπερρεαλισμού αναδυόμενου μέσα από την πιο συντριπτική καθημερινότητα.
Το έργο Σ’ αποχαιρετώ με το φθινοπωρινό πρωτοβρόχι γράφτηκε με αρχικό τίτλο Η Ανάκριση. Έμεινε κάμποσα χρόνια ημιτελές, για να πάρει την τελική μορφή το 1986. Δύο πλάσματα απομονωμένα κάπου μέσα στο κενό, χωρίς μνήμη και χωρίς έξοδο, συνειδητοποιούν την παγίδα της μοίρας. Και από το σημείο αυτό αρχίζει μια εναγώνια αναζήτηση της ταυτότητάς τους μέσα στον κόσμο.
Χρησιμοποίησα αυτό το εύθραυστο μεταμορφωτικό παιχνίδι ανάμεσα στα δυο πρόσωπα, για να δώσω την εγκατάλειψη του πλάσματος αλλά και την χαρά της ύπαρξης. Ένας άνδρας και μια γυναίκα, που τους συνδέουν κοινά σημεία ζωής, κάπου χάθηκαν, μέσα σε μια παράλογη μεταμόρφωση, σε μια αμείλιχτη τεχνολογία, όπου κάποιος, κάποιοι τους ανακρίνουν ανελέητα.
Εκείνη δεν ξέρει αν είναι η μάνα του, η αδερφή του ή η ερωμένη του. Και θα περάσει απ’ όλα τα στάδια επικοινωνίας μαζί του, ως την τελική αμφισβήτηση.
Πιστεύω πως στο έργο διαφαίνονται τα επίπεδα της “εξουσίας” – αυτής της άγνωστης εξουσίας – που μεταβάλλονται σε επίπεδα συντριβής του ανθρώπου ως την παραδοχή του αδύνατου.
Μ.Λ.Π. από το πρόγραμμα του θεατρικού, 1986
Αρχείο παραστάσεων
Φωτογραφίες από την παράσταση στο θέατρο Ζέριγγα.
