Σήμερα λέω, μόνο με την ποίηση υπάρχει μπορούμε να
περιπλανηθούμε όχι μόνο στον αθέατο
κόσμο, στο “Αμίλητο”, αλλά και στις
αρχέγονες ζώνες της ψυχής όπου κρύβονται
τα μυστικά της ύπαρξής μας.
Κι εσύ μονάχη να πενθείς τους όρκους σου
Ποιος κλαίει;
Ποιος μ’ αποχαιρετά μ’ ένα γκρεμό στο χέρι;
Βρέθηκα και πάλι στον αστερισμό της ποίησης. Ύστερα από την ποιητική μου συλλογή Και θέα προς το Αμίλητο, είπα δεν θα ξαναγράψω ποίηση. Είπα, είναι η τελευταία μου αυτή. Τώρα ετοιμάζω όλες μου τις ποιητικές συλλογές, έντεκα, να τις βγάλω σε έναν τόμο, αυτό θέλω. Αισθάνομαι πως περιέχουν κωδικοποιημένη όλη την ύπαρξή μου, εκείνη που γνωρίζω και εκείνη που χάνεται στα αρχέγονα βάθη της ψυχής μου. Είναι το χάραγμά μου πάνω στην ύλη του κόσμου αυτό, το πέρασμά μου, το κλάμα μου.
Μεγάλη απόφαση. Όμως έτσι αισθάνομαι πως θα βρει η ψυχή μου μια στέγη. Αν τα καταφέρω. Γιατί η ποίηση είναι εκτός εμπορίου (με λίγες εξαιρέσεις). Την ψυχή μας τελικά την επενδύουμε στα εκτός εμπορίου.
Σε μια συνέντευξή μου στον Θεσσαλονικιό Στέλιο Λουκά, στην ερώτησή του «ποιους δρόμους πήρα για να φτάσω στη Θέα προς το Αμίλητο, είχα πει: «Η ποίηση ήταν πάντα για μένα μια εσωτερική διαδρομή της ζωής μου. Κάθε ποιητικό μου βιβλίο είναι και ένα άλλο στάδιο της εσωτερικής μου εμπειρίας, αυτής που περιέχει την αγωνία των υπαρξιακών ερωτημάτων. Με αυτήν την ποιητική συλλογή, που είναι ένας λόγος γυμνός, λόγος που επεκτείνεται να εξουσιάσει τη χώρα του θανάτου, αισθάνομαι πως η ψυχή μου έφτασε στην ακρότατη διόρασή της, στη μεταφυσική σιγή της αγωνίας της. Και εάν δεν έφτασε, δεν έχω άλλους δρόμους να βαδίσω. Και ούτε με ενδιαφέρει ο ποιητικός λόγος έξω από την αυτογνωσιακή κάθαρση που ως βίωμα οδύνης περιέχει».
Κι ακόμα, είχα πει:
«Η ποίηση είναι η μόνη οδός προς την αλήθεια του εαυτού μας. Ναι, πιστεύω πως η ποίηση είναι λειτουργία ύπαρξης ή έτσι τη βίωσα εγώ. Για μένα ποτέ η ποίηση δεν ήταν ‘παιχνίδι λέξεων’ όπως την είπαν πολλοί. Όσο για το ‘θαύμα’, αυτό το βιώνει ο καθείς με τη δική του διορατική ικανότητα. Και, σίγουρα, μπορεί να μας κρατήσει ‘όρθιους’, γιατί είναι πράξη αντίστασης. Ακόμα κι αν είναι ποίηση υπαρξιακή ή μεταφυσική, δεν παύει να είναι πράξη αντίστασης – αντίστασης στη λήθη των καιρών».
Σήμερα λέω, η ποίηση υπάρχει για να περιπλανηθούμε μαζί της όχι μόνο στον αθέατο κόσμο, στο ‘Αμίλητο’, αλλά και στις αρχέγονες ζώνες της ψυχής όπου κρύβονται τα μυστικά της ύπαρξής μας.
Το δωμάτιο μύρισε παράδεισο
και νερά μιλητικά μιας άλλης διάρκειας
δεν έχω πού να σταθώ
λουρίδες γλαυκές πάνω στην άβυσσο
θα πέσω, λέω, και ψαλμοί εξαίσιοι
κατακλυζουν το πέρασμα με φλούα φλαφς
των ψυχών αναμμένων
που κατεβαίνουν για τη συνάντηση.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ίαμβος» Χειμώνας 2005
Ο Νίκος Δανιήλ μου ζήτησε να του γράψω το κείμενο
αυτό σε ένα αφιέρωμα που είχε κάνει για τον Ιερό
Ποταμό στο περιοδικό του «Ίαμβος»