Όταν κυκλοφόρησε η ποίηση αυτή, έγραψα:
Μετά από τα χρόνια της σιωπής μου κανείς δεν με θυμόταν. Ή σχεδόν κανείς. Κάποιοι μπορεί και να ενοχλήθηκαν που ξαναγύρισα. Που δεν με κατάπιε η άβυσσος. Και προσπαθώ να επιβιώσω. Ετοιμάζω την ποίηση της συλλογής Περπατώ και ονειρεύομαι και γράφω παράλληλα τέσσερα μυθιστορήματα, που το καθένα από αυτά με συναρπάζει διαφορετικά.
Χειμώνας 1983
Η ποίηση αυτής της συλλογής είναι λίγο από τα μυθιστορήματα που έγραφα εκείνο τον καιρό. Ή, τα βιβλία έβγαιναν από την ποίηση.
Περπαώ και ονειρεύομαι
Και μην έχοντας γη να σταθώ
γίνομαι ποίημα.
Περπατώ στην οδό Αμφιάραο
Είναι το σπίτι μου εκεί
Ταξιδεμένο από τα παλιά
Μισό καράβι
Μισό πέτρινος χρησμός
Περπατώ
Στην οδό Αμφιάραο
και σηκώνω στη ράχη
το σπίτι μου
Βασιλικός και πέτρινα γεράνια
Και τα πόδια μου μέσα στο νερό
Να διασχίζω την ιλύ
Βαρύ φορτίο μου η εγκοσμιότητα
Στάζει ο χρησμός
Από τις χαραμάδες του σπιτιού μου.
Και προχωρώ σαν εξάγνιση
εξαϋλώνοντας
το αμάρτημα
Κάποτε αιωρούμενη μέσα σε βροχή
Από γαλάζιο και γλαυκό
Κάποτε μισοβυθισμένη
Μισοαναταμένη
Σαν ιβίσκος που έγειρε
Από το βάρος του ύπνου
Περπατώ στην οδό Αμφιάραο
Φυτρωμένη σαν λουλούδι μέσα στο όνειρο
Κι ανατείνω τα μαβιά μου πέταλα
δεητικά
Προς το φως το άχρονο
δεητικά
Προς την Ύβρι που αξάγνισε ο θάνατός μου.
Αμφιάραο, 1981
***
Ένα τοπίο είμαι
Από το αίμα παλιάς θυσίας.
Πρωί και περπατώ στο Παλατίνο
Πέτρες και πλίνθοι
Κι ένα χέρι που έμεινε έξω απ’ τη φθορά
Πρωί και περπατώ στο Καπιτώλιο
Με τον Καλλιγούλα να διαγράφει
Φανταστικούς δρόμους από φρέσκο και άστρα.
Πρωί και περπατώ στην αφαίρεση
Στην απουσία του χρόνου
Διασχίζω τα στρώματα των καιρών
Πολιτείες νεκρές και ασύλητοι τάφοι
Λαμπερά πετρώματα όπου σιωπούν oι ψυχές πονεμένες.
Διασχίζω τη μνήμη των στοιχείων
Τη χαραγμένη μέσα μου
Και ξυπνώ την όραση των χεριών μου
Ν’ αγγίξουν
Σαν σταγόνες φεγγαριού
Το πέρασμα.
Η ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1983