Αυτή η «περιπέτεια ζωής και γραφής», η Μνήμη Tου Νερού όπως την είπα, που ήταν η διαδρομή της ζωής μου μέσα από τα ημερολόγια που έγραφα, λέω τέλειωσε. Γιατί, αν ενώσω τις δύο άκριες του χρόνου, θα βρεθώ πάλι στην αρχή. Και θα μπορούσα μέσα απ τα ίδια ημερολόγια να γράψω άλλο ένα βιβλίο με διαφορετικές στιγμές από αυτές που επέλεξα. Και να είμαι πάλι εγώ. Πάει να πει, αυτά που ζήσαμε, όπως τα ζήσαμε, έχουν άπειρες δυνατότητες οπτικής και προσέγγισης. Ένα γεγονός ή ένα βίωμα παραμένει το ίδιο, όμως και παραλλαγμένο, ανάλογα με τον τρόπο που θα το φωτίσεις ή με την ποίηση που θα το ζήσεις. Σήμερα ξέρω πως τίποτα δεν μου ανήκει από όλα αυτά, τίποτα δεν είναι δικό μου. Ως πλάσματα ενός εφήμερου βίου δεν ορίζουμε τίποτα από αυτό που είμαστε. Kαι μόνο αυτό που δίνουμε είναι δικό μας.