I can only say, there we have been: but
I cannot say where.
T. S. Eliot
Με τη γεύση της στάχτης
Με τη γεύση της θύελλας
Με τη γεύση του τελευταίου φιλιού
Πάντα εκεί θα γυρνάμε Εσύ κι εγώ!
Τα ταξίδια μας γέλασαν
Οι πολιτείες μας γέλασαν
Τα δάκρυά μας κύλησαν στις χωματένιες φλέβες
Χωρίς ήλιο
Χωρίς συγχώρεση
Μέσα στην άρρωστη αρτηρία του τρόμου
Τα δάκρυά μας κύλησαν χωρίς αγάπη
Όμως το ξέρουμε
Όσο θα υπάρχει ένα βλέμμα ανθρώπινο
Να στηρίζει τον κόσμο
Όσο θα υπάρχει ένα πουλί να προδίνει το θεό
Όσο θα υπάρχει μια πληγή ανοιχτή
Να θυμίζει τη γενιά μας
Εσύ κι εγώ πάντα εκεί θα γυρνάμε
Χωρίς ταξίδια
Χωρίς πολιτείες
Γυμνοί σαν είδωλα
Οι νεκροί φορέσαν τη γύμνια μας
Ήπιαν τη γαλήνη μας
Οι νεκροί ξεχείλισαν το σώμα μας
Κι εμείς στέκουμε αποσβολωμένοι
Με το στόμα φιμωμένο νύχτα
Με τα χέρια δεμένα πισώπλατα
Με τα μάτια χυμένα στο τελευταίο χαράκωμα
Δυο κηλίδες νύχτα Εσύ κι εγώ
Δυο κηλίδες χρόνος
Πάνω στη γυμνή παλάμη του θανάτου
Θα γράψουμε τη μικρή ιστορία μας
Θα γράψουμε τα μικρά ονόματά μας
Πάνω στο γυμνό μέτωπο του τάφου
Γιατί το ξέρουμε πια Εσύ κι εγώ
Πάντα εκεί θα γυρνάμε
Πάντα εκεί θα γυρνάμε
Στο γυμνό χώμα
Στο ξένο χώμα που μας έφερε ως εδώ.Η πρώτη ποίηση
Ήταν το σαπισμένο ξύλο που έτριξε
Καθώς ανέβηκα την παλιά σκάλα.
Το σπίτι ήταν από καιρό ακατοίκητο
Κι εγώ ζητούσα την πρώτη μου ποίηση
Σίγουρη πως την άφησα εκεί
Όταν ακόμα τα πουλιά τραγουδούσανΔε βρήκα παρά τα χέρια της μητέρας
Γαντζωμένα στο παλιό περβάζι
Κι ένα χαμόγελό της ξεχασμένο για πάντα
Στα εικονίσματα.