Είμαστε μια ανάσα πριν από το Απρόσμενο
Πριν λίγες μέρες, παραμονές του 2020, κυκλοφόρησε το καινούριο βιβλίο της αγαπημένης μας Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου με τίτλο «Ο χτύπος της καρδιάς σου» από τις εκδόσεις Πατάκη και με την χαρακτηριστική καλαίσθητη εικονογράφηση της φίλης της Λήμνου Φωτεινής Στεφανίδη. Αν και ανήκει στην κατηγορία της σύγχρονης λογοτεχνίας για νέους, πρόκειται για ένα βιβλίο που κατακτά τους αναγνώστες όλων των ηλικιών. Κι αυτό σίγουρα είναι μια ιδιαίτερη συγγραφική ικανότητα της κας Μαρίας Λαμπαδαρίδου.
Το περιεχόμενο, ο τίτλος και ο χρόνος κυκλοφορίας του βιβλίου (λίγο πριν τα Χριστούγεννα) αποτελούν μια αξιοπρόσεκτη συγκυρία, μιας και ο συνδετικός κρίκος και των τριών αυτών παραμέτρων είναι η Αγάπη.
Αφηγητής ο έφηβος Νικόλας που αφηγείται την ιστορία την δική του, όπως την έζησε, με πρωταγωνιστή το μικρόσωμο σκυλάκι, τον Μπίλμπο ή Μεσανυχτούλη ή Μιντνάιτ. Πρόκειται για μια ιστορία τρυφερή και αληθινή που ξεκινά με τον μικρούλη Μπίλμπο, ένα φοβισμένο κουτάβι να κλαίει χαμένο πάνω σ’ έναν μαντρότοιχο μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη. Από αυτήν τη νύχτα και μετά όλα αλλάζουν στην ζωή του Νικόλα. Το μικρό κουτάβι γίνεται αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας και όλοι μαζί στη συνέχεια ζουν ευτυχισμένες μέρες.
Όμως απρόσμενα και συνταρακτικά γεγονότα θα συγκλονίσουν την οικογένεια του Νικόλα και θα ανοίξουν καινούριους δρόμους στην σκέψη του. Βιώματα και σκέψεις που θα τον ωριμάσουν γρήγορα. Όχι γιατί μεγάλωσε από τότε, αλλά γιατί τα ίδια αυτά γεγονότα που βίωσε, οι δυνατές αλήθειες που γνώρισε δεν αφήνουν την ψυχή του ελεύθερη να ονειρεύεται, όπως τότε, τα καλοκαίρια, στα ασβεστωμένα μεσημέρια της μαγικής αυλής του παππού και της γιαγιάς, με τον γάτο στο ζεστό πεζούλι να χουρχουρίζει, ή με το βλέμμα στραμμένο τις νύχτες σε μοσχοβολιστές αστροφεγγιές και φεγγαρόφωτα. Γιατί το να είσαι παιδί και έφηβος σημαίνει πρώτα και πάνω απ’ όλα με την ψυχή σου ελεύθερη να ονειρεύεσαι.
Μόνος του ο Νικόλας, μέσα από τον δικό του πόνο και με συνοδοιπόρο τον μικρούλη Μπίλμπο, θα γνωρίσει και την άλλη όψη της τρυφερότητας που είναι η πιο σκληρή, η πιο βίαιη όψη της ζωής. “Είμαστε μια ανάσα πριν από το Απρόσμενο”, γράφει η συγγραφέας. Και για την οικογένεια του Νικόλα, αυτό γίνεται η πιο σκληρή και ανελέητη πραγματικότητα που ανατρέπει την ήρεμη οικογενειακή ευτυχία. Σ’ αυτή την οδυνηρή περιπέτεια που θα ακολουθήσει, ο μικρός Μπίλμπο θα παίξει έναν πρωτεύοντα και σαν μαγικό ρόλο. Γιατί όλοι ξέρουμε πως κάποια πλάσματα του Θεού έχουν ένα δυνατό και αλάνθαστο αισθητήριο, μια ικανότητα μαγική να αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα πέρα από τις συνήθεις δυνατότητες του ανθρώπου. Και αυτό το εκπληκτικό έγινε. Την αφοσίωση που είχε ο Μπίλμπο για τον πατέρα τού Νικόλα, κάποια στιγμή την ανταπέδωσε με έναν τρόπο που κυριολεκτικά συγκλονίζει. Έναν τρόπο αλάνθαστο επιστημονικά και τόσο αινιγματικό που ακόμα και στους ενήλικες ανοίγει δρόμους αναζήτησης της αλήθειας.
Και ο έφηβος Νικόλας το έζησε όλο αυτό το μαγικό συμβάν μέσα από τον χτύπο της καρδιάς του πατέρα του, μέσα από τον χτύπο μιας φλέβας του χεριού του όπου χτυπούσε ακόμα η ζωή. Το έζησε το μαγικό συμβάν μαζί με τον Μπίλμπο που εννιά μέρες περίμενε νηστικός και ταλαιπωρημένος κάτω από την γέρικη πευκιά, για να ακούσει άλλη μια φορά τον αγαπημένο “χτύπο της καρδιάς” του ανθρώπου εκείνου που για πρώτη φορά, στα χέρια του, ένιωσε την τρυφερότητα μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη.
Αυτή είναι η μαγική εμπειρία που θα ζήσει ο Νικόλας και μαγεμένος θα αναζητήσει τους δρόμους της μεγάλης αλήθειας που κρύβουν τα πλάσματα στη σιωπή τους.
Και μέσα από την αναζήτησή του αυτή θα οδηγηθεί στην προσωπική του γνώση, στον προσωπικό του φωτισμό.
Την σοφία του κόσμου ψάχνουμε όλοι να κατακτήσουμε, να βρούμε απαντήσεις σε ερωτήματα βασανιστικά μέσα από τις επιστήμες και τα βιβλία που σίγουρα μας βγάζουν από το σκοτάδι και όπως λέει η συγγραφέας, η γνώση που δεν θα αποκτήσουμε γίνεται σκοτάδι γύρω μας. Όμως την σοφία του κόσμου την βρίσκουμε και μέσα στην καθημερινή μας ζωή, όπως επισημαίνει, αρκεί να την αφουγκραστούμε. Αρκεί να νιώσουμε, ν’ ακούσουμε τον χτύπο της, τον χτύπο της καρδιάς που είναι ο πιο πολύτιμος ήχος του κόσμου κι έτσι θα κάνουμε το Αδύνατο Δυνατό, θα προκαλέσουμε το θαύμα, θ’ αξιωθούμε να ζήσουμε αστροφεγγιές και υγρές ανατολές στην εφήμερη και αστραπιαία ζωή μας.
Μαρία μας σε ευχαριστούμε!
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα γραφής:
“…Ένα κομμάτι μόνο του αριστερού χεριού του ήταν ακάλυπτο, στο πάνω μέρος της παλάμης, και πρόσεξα πως μια φλέβα χτυπούσε εκεί. Γαλάζια. Μου έκανε εντύπωση το χρώμα της. Είχαν βάλει εκεί τις πεταλούδες του ορού και υπήρχε μια διέγερση. Ένιωθα τις αισθήσεις μου τεντωμένες. Πρώτη φορά μού φάνηκε πως ο χρόνος ήταν υπαρκτός. Και σαν να ήθελα να τον διευρύνω, να χωρέσει μέσα στα πέντε εκείνα λεπτά όλος ο χρόνος της ζωής μου, αυτός που έζησα μαζί του και αυτός που με περίμενε αβέβαιος.
Σαν μέσα σε αστραπή πέρασαν από τα μάτια μου στιγμές ευτυχισμένες της παιδικής μου ζωής. Στιγμές ανέμελες, από εκείνες που τις ζει κανείς μέσα σε μια ψευδαίσθηση του αιώνιου. Και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, μπορεί και να παραπάτησα, γιατί το σώμα μου έτρεμε. Και η μαμά μού κράτησε το χέρι. Όμως εγώ το τράβηξα. Ήθελα να είμαι μόνος εκείνες τις στιγμές.
Ήμουν μόνος. Και πλησίασα το αναδιπλούμενο κρεβάτι το λίγο ανασηκωμένο. Ένιωσα την επιθυμία να απλώσω το χέρι μου να αγγίξω τη γαλάζια φλέβα. Ήμουν σίγουρος, έξω από κάθε λογική, ήμουν βαθιά σίγουρος πως εκείνος με έβλεπε, πως επικοινωνούσε με τις σκέψεις μου”.
Δημοσιεύτηκε στο Fractal, 11 Φεβρουαρίου, 2020