Ποιος είναι ο ρόλος της λογοτεχνίας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης;
Η λογοτεχνία από την ίδια της τη φύση είναι αυτογνωσιακή και αντιστασιακή. Η ποίηση είναι πράξη αντίστασης και ας είναι ποίηση υπαρξιακή ή μεταφυσική. Και σίγουρα η λογοτεχνία είναι οικουμενική. Ο καθένας συμμετέχει με τον δικό ξεχωριστό τρόπο στο δράμα της ιστορίας, αυτό που παίζεται ερήμην μας στην παγκόσμια σκηνή. Είτε το θέλουμε είτε όχι το βιώνομε, είμαστε μάρτυρες των δρώμενων, με τη δική του ξεχωριστή αντίληψη και ευαισθησία ο καθένας. Και από τη στιγμή που το παγκόσμιο αυτό παιζόμενο δράμα γίνεται προσωπικό μας, συγκινησιακά και υπαρξιακά συμμετέχομε στο παιγνίδι μιας ανώτερης εξουσίας, τεχνολογικής, πολιτικής των μεγάλων χωρών, οικονομικής, μιας εξουσίας που τείνει να εξοντώσει την προσωπική ζωή του ατόμου, αλλά και την προσωπική μνήμη του μικρού τόπου, τη φυσιογνωμία του.
Πολίτες του κόσμου και πολίτες του κάθε τόπου. Πώς επιτυγχάνεται η ισορροπία ανάμεσα στα δύο;
Είμαστε πολίτες του κόσμου, όμως πρωτίστως είμαστε πολίτες του τόπου μας, της γης μας. Τη γη την φέρουμε στο κύτταρό μας, μαζί με τον πολιτισμό μας και τους αιώνες που άφησαν το χάραγμά τους στο αρχέγονο στοιχείο της ψυχής. Αυτά δεν μεταποιούνται ούτε με εξαγγελίες, ούτε με εξουσίες. Και αν ακόμη αφανίσουν έναν τόπο, οι μνήμες οι αρχέγονες θα πλανιούνται εκεί, στοιχειώνοντας τον χρόνο. Μόνο η λήθη θα μπορούσε να συμβάλει στο έργο μιας παγκοσμιοποίησης ισοπεδωτικής. Η λήθη και η αλλοτριωμένη προσωπικότητα. ΄Οσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες που έχει κανείς στον τόπο του τόσο πιο παγκόσμιο είναι το έργο του.
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως δεν πιστεύετε στην παγκοσμιοποίηση;
Στην παγκοσμιοποίηση πιστεύω μόνο εφόσον θα μπορούσε να υπάρξει σαν μια υπερ-πρόσωπη δύναμη, πολυπολιτισμική, έτσι που να μην αφανιστούν οι πολιτισμοί των μικρών λαών και να μην αφομοιωθούν από τις χώρες της τεχνολογικής υπερδύναμης. Γιατί ένας πολιτισμός δεν μετριέται επίπεδα στο γεωγραφικό μήκος της χώρας, αλλά στο βάθος των χιλιετιών του. Και εννοώ τον δικό μας μεγάλο πολιτισμό. Σίγουρα ο σύγχρονος συγγραφέας με όλες αυτές τις τρομακτικές τεχνολογικές και οικονομικές εισβολές βρίσκεται στην πιο ακραία αγωνία του: Να κρατήσει αναλλοίωτη την πολιτισμική του ταυτότητα. Η παγκοσμιοποίηση να ξεκινάει από τον μέσα κόσμο της ψυχής, εκεί που στην ουσία πραγματοποιείται ο έξω κόσμος. Εκεί όπου οι αναλογίες παίρνουν μια άλλη έννοια. Γιατί, για να θυμηθούμε και τον ποιητή «δεν είναι πάντα πιο μικρό το σπίτι από το βουνό, δεν είναι πάντα πιο μεγάλος από το λουλούδι ο άνθρωπος.»
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Leader
τον Μάρτιο 1999 σε συλλογική συνέντευξη με τίτλο:
«Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα»
Την συνέντευξη πήρε η δημοσιογράφος Κυριάκη Τρακάδα